Walvissen, dolfijnen, zeeolifanten en ... zebra's!

De laatste dag dat we op de ‘racecamping’ stonden, werd er ook geracet. Geen toeval, want we hoorden dat het racecircuit 300 dagen per jaar in gebruik is. De dag ervoor was de tweede dag van de Santa Barbara-race afgelast vanwege de regen. Die overigens niet kwam. Wij zagen onder andere een Engelse Formule 1-auto die ook is toegelaten op de weg.

Voordat we afscheid namen van Ernst en Gerda, kon Ernst mooi nog even helpen met het controleren van de bandenspanning. En toen bleek de reserveband leeggelopen! Toch weer een lekke band? Balen. Na het oppompen - we hebben gelukkig een heel goede compressor bij ons - bleek het ventiel te lekken, en dus niet de band, maar toch. Maar de oorzaak bleek na enig zoeken niet ernstig. Het rubberen afsluitdopje bleek het ventiel open te drukken. Wie overkomt zoiets? We hebben er een ander dopje opgezet.

In het deel van Californië waar we nu zijn heerst trouwens al jaren enorme droogte, en daarom zijn veel wc’s gesloten, en op campings zelfs hele sanitairgebouwen. Er zijn dan wel portacabins neergezet. Als er wel douches zijn, werken ze met een muntsysteem om water te besparen. Ook hangen overal oproepen om weinig water te gebruiken.

En toen hebben we een paar dagen met de verrekijker om de hals rondgelopen: we gingen op zoek naar walvissen en ander leven in zee. De eerste dag was dat lastig, toen waaide het nogal en was er veel golfslag. Wij zagen in iedere opspattende golf een spuitende walvis, maar helaas… Wel lekker was het om te kamperen op het strand met het geruis van de oceaan.

De volgende dag hadden we meer geluk, de zee was gladder. We zagen spelende dolfijnen, een grote groep orka’s, en na lang turen door de verrekijker ook een tweetal walvissen! Ons geduld werd beloond, wat een machtig gezicht was dat. Grijze walvissen trekken rond deze tijd naar het zuiden, naar Mexico, en komen dus echt allemaal langs deze kust. Ook zagen we zeeotters, die zwemmen meestal in baaien met veel ‘kelp’, zeewier dat met wortels vastzit in de grond. Kelp wordt tot ongeveer drie meter diep geoogst, de rest van de planten (die 20-30 meter lang kunnen worden) laten ze zitten om weer aan te groeien. Kelp kent veel toepassingen: het wordt in de bouw gebruikt, voor voedsel, en bijvoorbeeld in tandpasta. Enfin, zeeotters zijn er dol op en zwemmen er vaak in de buurt, op hun rug. Hoewel zwemmen, het is meer dobberen wat ze doen. Ze zetten zich vast in het wier, leggen een platte steen op hun buik, leggen daarop een schelpdier en met een andere gevonden steen slaan ze de schelp stuk en eten de inhoud op. Dit hebben we zelf niet gezien, maar lang leve Discovery en National Geographic. We hebben wel gezien dat ze er heel tevreden uit zien, zo in hun eentje.

Ook zagen we honderden zeeolifanten, superlogge en verschrikkelijk stinkende beesten (vind ik, Fred ruikt niks), die bijna uitgestorven waren maar sinds 1990 in deze baai terug zijn, de zeeolifanten hebben zich vanuit Mexico weer verspreid langs de Pacific. Ze lagen met zijn allen op het strand, naast elkaar, over elkaar heen, en soms maken ze ruzie (alleen de mannetjes). Mannetjes zijn een stuk groter dan de vrouwtjes en hebben een slurf (die begint vanaf hun vijfde jaar te groeien), dus zijn makkelijk te herkennen.

Het was even knipperen, maar even later zagen we zebra’s (het was ’s morgens en we hadden geen wijn geproefd), in een weiland naast de weg, tussen de koeien! Die blijken een overblijfsel te zijn van de privédierentuin van mediamagnaat en multimiljonair William Randolph Hearst, die deze dierentuin bij zijn kasteel had gemaakt. Dit kasteel hebben we ook bezocht, dit wordt allang niet meer bewoond, maar is nu een museum. Het kasteel is geïnspireerd op Italiaanse en Spaanse voorbeelden, en is een enorm complex, met zwembaden, fonteinen, gastenverblijven, 42 badkamers, 38 slaapkamers, een eigen landingsstrip voor de DC3 van Hearst en dus ook een eigen dierentuin met behalve zebra’s ook ijsberen, struisvogels, leeuwen, lama’s, bizons en giraffes. Iedere dag werden met de DC3 alle kranten ingevlogen waarvan Hearst eigenaar was. Hearst heeft het kasteel ontworpen samen met Julia Morgan, een vrouwelijke architect, wat indertijd heel bijzonder was. Zij heeft het door haar talent voor elkaar gekregen dat ze kon afstuderen aan een gerenommeerd instituut in Parijs, en heeft tijdens haar leven ruim 700 projecten afgerond. Het kasteel en de bijgebouwen leken gebouwd van zandstenen blokken, maar dat was nep: in werkelijkheid waren het zandstenen platen die op gewapend beton waren bevestigd, om de gebouwen aardbevingsbestendig te maken. Het kasteel heeft ook daadwerkelijk een aardbeving heel goed doorstaan.

Hearst was een liefhebber van kunst uit de oudheid, en heeft tijdens de Grote Depressie een aantal topstukken op de kop weten te tikken voor weinig geld. Hij woonde zelf in het kasteel, maar nodigde vaak gasten uit. John F. Kennedy, Winston Churchill, Greta Garbo, David Niven, Charlie Chaplin, Gary Grant, Errol Flynn, Clark Gable, en nog veel meer waren er te gast. Mensen die nieuw waren mochten naast Hearst zelf dineren, als hij dacht dat de nieuweling iets interessants te vertellen had, maar naarmate iemand langer te gast was, schoof hij of zij steeds een plek verder op naar de rand van de tafel tot de stoelen op waren. Hearst was heel gastvrij, maar moest niets hebben van vreemdgangers (hoewel hij zelf een minnares had) en drankorgels. De uitnodigingen aan Flynn en Niven waren ook maar eenmalig. Ook moest hij niets hebben van ‘high society’ mores, en zo kwam het dat er papieren servetten op de verder heel chique eettafel stonden, en flessen ketchup! Bijzondere man.

Het was wel erg mistig die dag, dus we misten het mooie uitzicht vanaf de heuveltop waarop het kasteel was gebouwd. Later kwam het zonnetje er een beetje door, en in combinatie met de mist leverde dit echt fantastisch mooi licht op, met mooie plaatjes op het strand. Geen walvissen meer gezien, maar wel zogeheten ‘sand dollars’, kleine schelpdieren met platte schelpen met prachtige tekeningen op de rug van de schelp. Net of het door mensenhanden is gemaakt.