Opnieuw de krant gehaald en wasberen op ons dak

Verder richting oosten gereden, en inmiddels is het tijdsverschil met Nederland nog maar 6 uur. Minder wordt het niet. We waren nu aanbeland in een heel erg aangeharkt deel van Florida, met supergladde gifgroene gazons die heel veel besproeid moeten worden, en veel ouderen die hun best doen om fit te blijven: joggen, wandelen, fietsen, in fluorescerende kleding. In het eveneens aangeharkte plaatsje Seaside met pastelkleurige villa’s is ‘The Truman Show’ opgenomen. In het mooie dorp met veel eikenbomen Apolachicola zijn we gestopt voor de lunch.

Het laatste stuk van de Golfkust was een groot contrast met wat we hierboven beschreven. Er stonden mooie houten huizen op palen langs de kust, het strand is hier wat minder wit en minder breed, maar nog steeds een mooi gebied. Maar bijna alles stond  te koop! Huis na huis. Hier moest wat aan de hand zijn.

Aan de park ranger van het State Park waar we gingen kamperen vroegen we naar de oorzaak. We bleken in een arme county te zijn beland, waar grote droogte heerste, en waar minder toerisme is omdat de stranden minder spectaculair zijn dan elders in Florida. Hier leefde men vooral van de oestervangst, maar door de droogte was er veel minder zoetwater, en bovendien was er ook hier weer strijd om de waterrechten, die deze county heeft verloren: het meeste water wordt opgesoupeerd door Atlanta in Georgia. Triest. Enfin, voor het State Park had dit geen gevolgen: de camping was bijna vol, we konden nog net een plek bemachtigen voor 1 nacht. We wilden 2 nachten blijven, om te kanoën, en we hadden geluk: de volgende ochtend bleek er nog een plek te zijn waar je vanwege de laaghangende takken alleen met een tent mocht staan. Maar met een beetje passen en meten paste onze auto er net onder.

In dit park komt de zeldzame witte eekhoorn voor (behalve hier komt deze ook in het noorden van Californië voor): we zagen er meteen al twee, razendsnel hupsend van boom naar boom. Onze achterbuurman Dave kwam een praatje maken: hij had 35 jaar in het onderwijs gewerkt (30 jaar te lang volgens hem) en werkt sinds 2 jaar in een gevangenis in de buurt, maar gaat over 2 weken met pensioen. Hij werkt als hoofd van de juridische bibliotheek. Hij vertelde dat in Florida  (hij wist niet of dat in de hele VS zo is) gevangenen kunnen werken voor tijd: voor elke maand kunnen ze een korting op hun straf krijgen van 10 dagen. Bij slecht gedrag moeten ze die tijd wel weer inleveren. Maar toch … interessant systeem. Die avond hebben we zwaar onweer met veel regen gehad. Hond Fiep vond het eerst niet echt geweldig, hond Joep snurkte overal doorheen en kat Theo wilde zelfs naar buiten. Na een tijdje viel Fiep ook in slaap.

We kregen ook bezoek van drie vrouwen die ook op de camping stonden. Zij hadden onze auto in een lokale krant zien staan, met de mededeling dat we uit Nederland kwamen! Zij hadden familie in Nederland en wilden graag met ons kennismaken. We bleken in de Apolachicola Times o.i.d. te hebben gestaan. Dat was de plaats waar we de vorige dag hadden geluncht. Wel hadden we gezien dat er veel mensen om de auto heen liepen en foto’s maakten, maar dat was niets bijzonders. Bijzonder was wel dat niemand ons heeft aangesproken op deze plek.

De kanotocht was prachtig, de dag na het onweer was het nog steeds vochtig en zag de lucht er dreigend uit. Fred zag twee kleine alligators, maar die doken onder zodra we dichterbij kwamen.

Onze nieuwe achterbuurman vertelde dat hij net was gepensioneerd. Hij vulde zijn grote koffiebeker telkens bij met blikjes bier. Hij kwam Fred een rol supertape brengen, gemaakt door een vriend van hem. De tape is heel sterk, vulkaniseert zelf, is absoluut waterdicht en je kunt er van alles mee: o-ringetjes maken, isoleren, slangen gas- en waterdicht maken en nog veel meer. Onze achterbuurman dacht dat wij dat wel konden gebruiken met onze auto. Wat ontzettend aardig! Ex-buurman Dave kwam ook nog weer langs: hij vond ons veel leuker dan zijn nieuwe buren zei hij. Hij vertelde dat zijn collega’s in de gevangenis erg geïnteresseerd waren in de auto en dat ze veel foto’s van onze auto (en andere Goélettes) hadden gevonden op internet. En dan hadden ze de Apolachicola Times nog niet eens gezien!

Vervolgens zijn we via een nogal saaie route Florida dwars overgestoken naar de oostkust. Daar hebben we opnieuw de laatste plek op een camping in een State Park bemachtigd en al snel hoorden we een hoop geritsel in de struiken. Een gordeldier! Het bleek om het zogeheten negenbooggordeldier te gaan, de enige soort die in Noord-Amerika voorkomt. De andere soorten komen in Midden- en Zuid-Amerika voor. Ook zagen we een wasbeer aan de overkant.

Die nacht hoorden we een hoop gestommel op de ladder achterop de camper, terwijl al onze beesten binnen waren! De auto schudde heen en weer, dus het moest een redelijk groot beest zijn. Fred keek naar buiten (ik zie heel weinig zonder lenzen of bril) en keek recht in het gezicht van een wasbeer! Die was onderweg naar de zak met afval die we aan de fietsen hadden gehangen haha. De volgende avond hebben we expres nog een keer afval aan de fietsen gehangen, omdat we een foto wilden maken. Nou, er is wel drie keer een wasbeer naar boven geklommen met een hoop kabaal. Hij kwam via het dak richting afvalzak. Een foto maken is helaas niet gelukt, wel zagen we een enorme puinhoop de volgende ochtend omdat ze de zak kapot hadden getrokken.