Eindelijk de kano van het dak en … rijden zonder remmen

Voor degenen die de reisverhalen nu wel erg op gewone vakantieverhalen vinden lijken: Fred moest weer eens serieus sleutelen. Waarover later meer.

Van Louisiana zijn we langs de Golf van Mexico door de staat Mississippi gereden. Wilde biggetjes, hagelwitte stranden, enorme villa’s, niet meteen de associatie die wij bij Mississippi hadden, middenin het arme zuiden. Later hoorden we dat veel mensen hier rijk zijn geworden van de schadevergoeding na de grote olieramp in 2010. In het pittoreske Ocean Springs hebben we nog een laatste keer seafood gumbo gegeten. We wilden helemaal langs de kust rijden, sterk afgeraden door de TomTom, want met veerverbinding en dus veel langzamer. De veerverbinding was in Alabama, op het schiereiland Dauphin Island. Toen we daar even na 3 uur aankwamen vonden we het verdacht rustig. Wat bleek: de eerstvolgende boot vertrok pas de volgende ochtend! Terwijl de verbinding geacht wordt tot 5 uur te varen. Later hoorden we dat de veerverbinding wel vaker halverwege de dag gestaakt wordt. Dus toen maar teruggereden, naar het prachtige Mobile, in een grote baai. We zijn neergestreken in een State Park er vlakbij, aan het water, en zagen al meteen een enorme alligator! Dat wil zeggen, we zagen alleen zijn kop, en die was 30-35 centimeter lang. Om tot de totale lengte te komen kun je dat vermenigvuldigen met ongeveer een factor 10.

De volgende dag wilden we deze en andere alligators wel eens van dichtbij zien en hebben we eindelijk de kano van het dak gehaald. Dat was er nog niet van gekomen. Of er was te weinig water, of het was te koud. Wij houden erg van kanoën, maar zijn wel mooi-weer-kanoërs. We hebben een mooie tocht gemaakt, reigers, ganzen, aalscholvers gezien en jawel … ook de alligator van de vorige dag. Helaas dook hij meteen onder water zodra hij ons zag naderen. Dat doen ze zonder ook maar één rimpeling op het water achter te laten, heel bijzonder. Die avond zagen we dezelfde alligator opnieuw, en Fred zag ook nog een veel grotere! In de winter zijn alligators minder actief dan in de zomer, helaas. Later zagen we nog wel een muskusrat rondscharrelen in het moeras, en een boom vol prachtige vogels.

Van Alabama doorgereisd naar ‘Sunshine State’ Florida, steeds langs de kust. Dit noordwestelijke deel van Florida wordt de ‘Panhandle’ genoemd. Het was een drukke route met veel vakantievierders. Onderweg lekker vis gegeten en daarna … begon het rempedaal gek te doen toen ik achter het stuur zat. We waren al sinds twee maanden gewend dat we iedere keer nadat we hadden geremd het rempedaal met voet of hand terug moesten halen, want het pedaal bleef hangen. Maar nu zakte het pedaal weg en kwam niet meer omhoog. Stukje doorgereden, en we hadden het idee dat de rem bleef hangen, want onze snelheid was – nog - lager dan anders. Toch maar even gestopt om te kijken, maar Fred kon niets vinden. Even later – inmiddels reed Fred – brak de remkabel en konden we helemaal niet meer remmen! We moesten remmen voor een stoplicht, we reden in de rechterbaan en konden gelukkig uitwijken naar links. Fred had al gauw bedacht dat hij de remkabel zelf wel kon repareren, en we wilden zo gauw mogelijk een camping in een State Park opzoeken. Helaas was de dichtstbijzijnde vol: het is hier nu hoogseizoen en bovendien was het weekend. Toen zijn we nog 30 kilometer doorgereden naar het volgende State Park. Zonder remmen dus, we konden alleen afremmen op de motor en de handrem gebruiken. Maar fijn was het niet, het was een drukke weg met heeeeeel veel stoplichten en dus heeeeeeel veel remactiviteit. Later hoorden we dat de betreffende weg berucht is om het grote aantal stoplichten en gegrapt wordt dat hij daar zijn naam aan te danken heeft (Highway 98!) Enfin, de camping in het volgende State Park was ook vol, maar omdat we geen remmen meer hadden mochten we overnachten op een parkeerplaats in het State Park. Prachtige plek aan een meertje en vlakbij zee.

De volgende dag heeft Fred een nieuwe remkabel gemaakt van de hulpkabel voor de lier. Dat werkte wonderwel, en de remweg is nu veel korter. We denken dat de remkabel al veel eerder de geest aan het geven was. Toen het klusje geklaard was hebben we een nacht bijgeboekt, nu op de echte camping, en hebben we weer gekanood, via moeras en een duinmeertje naar zee. Het werd vloed, en we hebben op een zandbank gewacht tot het water ons losmaakte en terugvoerde het binnenland in. Heel bijzonder om van zoet naar brak naar zout water te varen. Fred wil wel de zee op, maar ik ben een minder grote held en vond de golven te hoog … Toen we weer bij de boothelling kwamen zagen we twee otters spelen! Prachtig gezicht, maar helaas te laat voor een foto.