Nog meer dieren, en een nacht in het ziekenhuis doorgebracht

Behalve gordeldieren en wasberen zagen we aan de oostkust van Florida ook weer dolfijnen, herten, en een (dode) hoefijzerkrab. En weer een (kleine) alligator en (grote) schildpadden. Fantastisch, al die dieren die zomaar voorbijkomen. We hebben het mooie Amelia Island bezocht, met voormalig piratennest Fernandina Beach, met een haventje, villa’s, pakhuizen en veel souvenirwinkels en restaurants.

Daarna zouden we naar Georgia vertrekken, naar het noorden. Het vertrekken kwam er steeds niet van, omdat allerlei mensen langskwamen voor een praatje: een Duitse vrouw die al lang in de VS woont maar graag Duits met ons wilde praten, een Canadees met Nederlandse ouders die …. juist, Nederlands met ons wilde praten. Enfin, de Canadees heeft ons getipt over een mooie camping in de buurt van Savannah, het doel van onze rit. Savannah is opgericht in het begin van de achttiende eeuw en is door de Franse krant Le Monde ooit de mooiste stad van de VS genoemd, vanwege de vele pleinen en mooie huizen. Daar zouden we de volgende ochtend naartoe gaan.

Helaas zouden we al eerder en op een andere manier kennismaken met Savannah dan beoogd. Fred kreeg namelijk ’s nachts in zijn slaap spontaan een bloedneus, en het stopte maar niet met bloeden. Ik ben naar de overburen gerend, en die hebben geprobeerd een park ranger te bellen, maar die namen niet op. Toen heb ik maar 911 gebeld en al gauw kwam er een ambulance, vergezeld door de sheriff. Het bloeden was inmiddels gestopt, maar al gauw bleek dat zijn bloeddruk veel te hoog was (190/110). Verder was alles in orde, geen hoofdpijn, zicht in orde, maar voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis, het spiksplinternieuwe ziekenhuis in Savannah, 45 kilometer rijden. Snel wat spullen gepakt, extra water in de camper voor de huisdieren en op weg. Onderweg naar de uitgang van het park zag ik heel veel herten, groot en klein, en helaas reden we met de ambulance een kleine wasbeer aan. Toen we terugkwamen zag ik de wasbeer trouwens niet meer, hopelijk heeft hij of zij het overleefd. In het ziekenhuis werden we ontvangen door een verpleegkundige die zich de longen uit het lijf hoestte (volgens haar was het klimaat in Georgia daar de oorzaak van, net als van de bloedneus van Fred), en ging Fred aan de monitor. Er moesten allerlei gegevens worden geregistreerd. De computersystemen hadden wat moeite met onze Nederlandse postcode en telefoonnummers, en broeder Jon moest zelf ook lachen om een aantal vragen uit de standaardvragenlijst. Zoals de vraag of er soms een geestelijk verzorger moest langskomen, en of Fred een testament had. Jon was heel trots op het feit dat hij nu voor het eerst een Nederlandse patiënt had. Na ruim een uur kwam er ook een arts, die een verband legde tussen Fred’s verkoudheid en de bloedneus. Ze heeft wat bloedvaten dichtgeschroeid om te voorkomen dat ze opnieuw gingen bloeden, maar vond het niet nodig om iets aan de bloeddruk te doen: Fred heeft geen geschiedenis van hoge bloeddruk en bovendien zijn we over 10 dagen weer thuis. Dus dan meteen naar de huisarts. Even na vijven konden we gaan, gewapend met neusspray, neusklemmetjes en instructies ter voorkoming van een bloedneus. Met een taxi teruggebracht naar de camping. De chauffeur wist de weg niet goed, en de voorruit was beslagen zodat ze heel slecht zicht had (wij denken dat het enorme navigatiesysteem de voorruitverwarming blokkeerde), maar uiteindelijk zijn we goed aangekomen, en wist Fred gelukkig de code van de poort nog. Anders hadden we ruim 3 kilometer terug moeten lopen.

We hebben nog even geslapen en Fred voelt zich prima. We hebben wel een rustdag ingelast, Savannah moet nog even wachten. Backgammon spelen is ook leuk. Deze camping is afgelopen oktober flink geraakt door orkaan Matthew, en er zijn meer dan 900 bomen omgewaaid. Die liggen verspreid in het bos. Ik vroeg aan een vrouw die als vrijwilliger op deze camping werkt of we dit hout mochten sprokkelen voor een kampvuur (ja dat mocht) en ik vertelde over ons nachtelijke bezoek aan het ziekenhuis. Even later kwam ze een hele vracht hout brengen, dat had ze keurig op maat gemaakt! Het leek haar niet verstandig als Fred nu met hout ging slepen. Ik mocht het aan niemand vertellen, want dergelijke bundels hout worden ook verkocht in de winkel hier. Wat lief!

En om met iets leuks te eindigen: een paar maanden geleden ontmoetten we in Michigan een kunstenaar, Reed Ghazala is zijn naam, die ons een infraroodfoto zou sturen van de camper. Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan! Wij vinden hem prachtig.