Mooi Savannah en alweer naar het ziekenhuis

Savannah is inderdaad een mooie stad. De stad is in 1733 gesticht en is vooral bekend vanwege de vele pleinen, die indringers moesten afschrikken. Lekker rondgewandeld,  souvenirs gekocht en geluncht op een terrasje. De zon scheen en het was ruim 20 graden. Normaal gesproken is het hier minder warm rond deze tijd, dus we treffen het. Toen we terugkwamen bij de auto vonden we weer eens een kaartje achter de ruitenwisser: mensen die ons graag wilden ontmoeten. Maar ze wonen 3,5 uur rijden de verkeerde kant op, dus nee.

Voor de zekerheid ook een bloeddrukmeter gekocht, en nu meten we zo’n twintig keer per dag Fred’s bloeddruk haha. Die van mij blijkt heel goed, ook nooit geweten.  

De volgende dag zijn we naar Charleston gereden, met een mooie historische binnenstad, en bovendien ligt hier Fort Sumter, waar de Burgeroorlog is begonnen. Ook zijn hier veel (voormalige) plantages, met een ingewikkelde geschiedenis vanwege de slavernij, maar wel met prachtige koloniale architectuur. We vonden een camping aan een meertje, op een nog in gebruik zijnde plantage.

Maar helaas hebben we van Charleston niets gezien, want Fred kreeg ’s nachts weer een hevige bloedneus, die na een kwartier stopte. Toen we de volgende dag onderweg waren naar de stad opnieuw een bloedneus. Het was weer een enorme hoeveelheid bloed, in neus en keel, heel eng, en ik heb maar weer 911 gebeld. Achteraf was dat wel grappig: 911 bellen ging zonder erbij na te denken, terwijl Nederland toch echt een ander alarmnummer heeft. Kennelijk is het nummer er door alle Amerikaanse films en televisieseries goed ingeramd.

Al snel kwam er een ambulance, en ook een brandweerwagen, en het ziekenhuis bleek vlakbij, dus ik ben er achteraan gereden met de camper. Na telefonisch overleg met een KNO-arts is er een soort ballonnetje in de neus gebracht om het bloeden te stoppen. Een ‘rhino rocket’ heet dat hier. Dat was een heel naar gevoel aldus Fred.

We konden de volgende ochtend om 8 uur terecht bij de KNO-arts, die Fred verder zou behandelen. Eerst ben ik naar de Walmart-apotheek gegaan voor pijnstillers (op recept). Dat was ook een bijzondere belevenis: recept inleveren bij het ene loket bij de ene medewerker, ophalen na een kwartier bij het andere loket, bij een andere medewerker. Ik moest een rijbewijs laten zien, maar een Nederlands rijbewijs was onvoldoende, dus paspoort uit de auto gehaald. Mijn gegevens werden handmatig op een papieren lijst ingevuld, geen idee waartoe dat dient. Toen ging er nog van alles mis: ze konden het recept niet vinden, naar later bleek omdat ze voor- en achternaam hadden verwisseld. Toen was er een computerstoring en konden er helemaal geen medicijnen worden uitgeleverd. Dat duurde uiteindelijk maar tien minuten, maar dat weet je niet van tevoren. Tot slot moest ik naar een loket om te betalen bij een andere medewerker, naar weer een andere medewerker die de medicijnen in een papieren zak deed, en tot slot werd er een apotheker (alleen de apotheker was een man, alle hiervoor genoemde medewerkers waren vrouw) geroepen om uiteindelijk de medicijnen aan mij te overhandigen. Ik kreeg visioenen van geld halen bij een bank in India, dat gaat ook ongeveer zo. In Assendelft gaat dat allemaal een stuk sneller.

Fred voelde zich erg vervelend, door het ballonnetje, en waarschijnlijk ook van de pijnstillers. Nadat hij er al twee had geslikt heb ik de bijsluiter gelezen. Het waren zeker geen onschuldige pijnstillers (voor de experts: Tramadol, wij hadden er nog nooit van gehoord), op pagina 1 van de bijsluiter staat een aantal bijwerkingen genoemd met mogelijk dodelijke afloop! Niet meer geslikt dus.

De KNO-arts heeft de volgende ochtend de ballon verwijderd, iets hoger in de neus wat vaten dichtgebrand, maar hij kon niet goed zien wat de bron van de hevige bloedingen was geweest, omdat het nu niet meer bloedde. Mogelijk heeft de ballon de boosdoener nu afgesloten. Niet geheel geruststellend, maar de arts kon er nu niet meer aan doen.

We zijn weggegaan met neuszalf, antibiotica voor een dreigende bijholteontsteking en dikke watten als er onverhoopt weer een bloedneus komt.

De rest van de dag rustig aan gedaan, Fred voelt zich beter zo zonder ballon in zijn neus. Gelukkig is het nog steeds mooi weer en zitten we op een mooie plek: we staan helemaal alleen op een groot grasveld (bedoeld voor tentkampeerders), tussen de eikenbomen vol Spaans mos en aan een meer. In het meer is een afrastering gemaakt, zodat honden daar kunnen zwemmen zonder te worden opgegeten door alligators. Die we niet hebben gezien, wel langs en in het meer veel schildpadden. Tegen de avond steken de schildpadden hun kop af en toe boven water, grappig gezicht. Verder veel eekhoorns, altijd grappig. Af en toe komen er mensen langs om naar de camper te vragen, en van een Canadees stel hoorde ik dat er net ten noorden van Charleston een tornado was geweest, waar ook een aantal doden is gevallen. Niets van gemerkt.