Nog meer beren, John Steinbeck en kamperen bij een beroemd racecircuit

Voor degenen die de verhalen saai beginnen te vinden nu er weinig misgaat met de auto: er ging gelukkig weer iets fout.

Vanuit San Francisco zijn we de beroemde Highway 1 opgegaan, de mooie kustweg die helemaal naar Los Angeles gaat. Prachtige rotsachtige baaien, zeewier, boormosselen, cipressen, hoge golven, en regen en mist. Na een wandelpauze wilden we de auto starten, maar helaas. Fred dacht dat de accu leeg was, ik meende dat er iets met de startknop was, maar ja, wie ben ik? Dus generator van het dak gehaald, accu opgeladen, maar na een half uur startte de auto nog niet. Toen aan de binnenkant van het dashboard gevoeld aan de startknop, en daar leek iets los te zitten. Boel bij elkaar geknepen en toen deed ie het gelukkig weer.

Mooie kampeerplek gevonden aan zee, en van een van de rangers (een Rotterdammer die in de jaren ’50 op z’n negende met z’n ouders naar de VS was geëmigreerd maar nog steeds Nederlands sprak) zei dat hier poema’s, coyotes en stinkdieren waren, dus kat Theo aan een kort riempje gedaan. Dat bleek echter nog steeds riskant, want een andere ranger kwam ons ’s avonds waarschuwen dat er agressieve wasberen rondliepen, en dat ze op dit moment in de afvalcontainer zaten vlak naast ons! Dat wilden we weleens zien. Theo naar binnen, en met de zaklantaarn erheen. De ranger klopte op de afvalbak, en we hoorden al een hoop gestommel. Hij opende de afvalbak even en toen zagen we er een paar zitten: drie jonkies! Klep weer snel dicht en direct daarna kwamen ze uit de afvalbak, ze wurmden zich tussen twee deksels door omhoog. Gelukkig bleven eentje lang genoeg zitten om gefotografeerd te worden.

De volgende dag wilden we naar Monterey, beroemd vanwege de voormalige visconservenindustrie (sardines), en het boek dat John Steinbeck hierover heeft geschreven: ‘Cannery row’. Nu ruikt Cannery row niet meer naar vis, maar zitten er restaurants en winkels in de voormalige fabrieken en pakhuizen en trekt het ontzettend veel toeristen. Er is een heel groot aquarium. Wij zijn niet in het aquarium geweest, maar zagen wel zeehonden, pelikanen, aalscholvers, meeuwen en zeeotters in de baai!

Maar voordat we Monterey bereikten, startte de auto opnieuw niet meer. Weer geprobeerd met een beetje frunniken aan de startknop, maar helaas. We stonden gelukkig bij een tankstation, en Fred heeft tweeënhalf uur gezocht naar de oorzaak. Hij werd steeds wanhopiger, want tijdens het meten van de spanning mat hij de ene keer 1,9 volt, dan weer 12,6 volt, dan weer 1,9 volt, om gek van te worden. Conclusie was dat er iets is met de massa, dat schijnt de nachtmerrie te zijn van iedere automonteur. Fred heeft een noodmassa aangelegd en we konden weer rijden. Wat ons wel opvalt in Californië is dat mensen minder behulpzaam zijn dan we in de rest van de VS hebben ervaren, althans uit zichzelf. Waar we eerder in Nevada een poosje stilstonden bij een tankstation en koffie kregen aangeboden tijdens het wachten op de sleepdienst, werd er hier gedreigd dat we weggesleept zouden worden als we te lang bleven staan, omdat we de pomp blokkeerden.

Toen in de regen naar Laguna Seca, een recreatiegebied net buiten Monterey, waar een beroemd racecircuit ligt. Ernst en Gerda hadden ons bericht dat ze daar op een camping stonden, en we hadden besloten ook daar de nacht door te brengen. Zij doen grotendeels dezelfde route als wij, maar hebben Yosemite overgeslagen, en reizen iets langzamer dan wij: zij vliegen in april terug vanuit Houston, terwijl wij eind februari ‘al’ teruggaan, maar dan vanuit het oosten van de VS. Leuk om hen weer te zien, zij hadden bovendien ergens kerststol op de kop getikt, lekker!

Ook bij Monterey: een vlinderreservaat, waar ieder jaar zo’n 25.000 Monarch-vlinders vanuit Canada komen overwinteren binnen een heel klein beperkt gebiedje. Ze nestelen daar in pijn- en eucalyptusbomen. Indrukwekkend, zoveel bij elkaar, en prachtige kleuren (vooral oranje). Bij het reservaat (in een woonwijk) zijn vrijwilligers, die een webcam neer hebben gezet, en van wie je een verrekijker kunt lenen. Wij slepen echter sinds we aan de Pacific zijn zelf onze verrekijker overal mee naartoe, daarmee zien we echt zoveel meer.

En ook niet ver van Monterey ligt Carmel-by-the-Sea, waar Clint Eastwood ooit een paar jaar burgemeester van is geweest en waar hij nog een restaurant bezit. Dat restaurant hebben we even opgezocht. Carmel-by-the-Sea ziet er erg welvarend uit, met grote villa’s met prachtige tuinen (grote agaves, palmbomen, cipressen, eucalyptusbomen) en uitzicht op de Pacific. Wij denken dan ook dat er veeeeeeeel beroerdere plaatsen in de VS zijn om burgemeester van te zijn.