Gelukkig weer een ontmoeting met boa's en San Francisco in de mist

Vanuit de wijngebieden zijn we naar San Francisco gereden. We hadden op de kaart gezien dat je ergens ten noorden van de Golden Gate Bridge kon kamperen. Eenmaal daar aangekomen was er geen camping te bekennen. Maar omdat het was gaan regenen en donker werd, besloten we op een parkeerplaats te overnachten, met een prachtig uitzicht op de brug (wel in de mist) en met wc’s. We wisten niet helemaal zeker of dat wel mocht, maar we zagen nergens dat het niet mocht.

Onze rust was van korte duur, want tegen zessen kwam er een auto vlak naast ons staan met rode en blauwe zwaailichten en loeiende sirenes! Door een luidspreker werd omgeroepen dat het parkeerterrein nu gesloten was en dat overnachten niet was toegestaan. Toen we wilden uitstappen om te vragen waar we dan wel konden overnachten, was de auto alweer weg! We zijn naar een ander parkeerterrein gereden, er vlakbij, maar we waren er niet helemaal gerust op. Terecht, want tegen achten kwam er opnieuw zo’n auto, zie boven, en toen Fred naar de auto toeliep, reed hij weg! Het bleken ‘park rangers’, waarschijnlijk boa’s. Toen ze binnen een half uur weer terugkwamen lukte het Fred om de park ranger live te spreken. Hij wist alleen maar te vertellen dat we daar niet mochten blijven. Tja, toen maar eieren voor ons geld gekozen en een parkeerplaats net voor de brug opgezocht, bij een (voormalige) bushalte. En ja hoor, tegen tienen kwam daar weer een park ranger. Hij klopte op de achterdeur, we deden de deur open, en hij constateerde (zag of rook) dat we alcohol hadden genuttigd. Zijn conclusie was dat we niet meer mochten rijden en we kregen toestemming om die nacht te blijven staan. Geweldig spul, whisky. We hebben uiteindelijk heerlijk geslapen! Maar dit was voorlopig de eerste en laatste keer dat wij zomaar ergens gaan overnachten.

Toen met regen en mist de Golden Gate Bridge overgereden, dus weinig te zien. De tol van 6 dollar wordt via kentekenregistratie geïnd, en we zijn heel benieuwd of we daar ooit nog iets van horen. Mist is trouwens iets wat erg bij San Francisco hoort, de stad heeft niet voor niets ‘fog city’ als bijnaam.

We zijn eerst met de veerboot naar het eiland Alcatraz gegaan, samen met nog heel veel anderen. Alcatraz is een voormalig militair fort (tevens militaire gevangenis), dat echter vooral bekend is geworden als gevangeniseiland, voor zwaargestraften vanuit het hele land die zich niet aan de regels van hun ‘eigen’ gevangenis hielden. Alcatraz heeft een aantal beroemde bewoners gehad, onder wie Al Capone. En verder is Alcatraz beroemd vanwege de ontsnappingspogingen, vooral de geslaagde poging die verfilmd is met Clint Eastwood (‘Escape from Alcatraz’) en waarbij meerdere gevangenen zijn ontsnapt door het uithollen van de ventilatiegaten met lepels. Ze hebben van wc-papier papier-maché gemaakt, daar namaakhoofden van gemaakt en op hun kussen gelegd. Deze ontsnapte gevangenen zijn nooit teruggevonden, aangenomen wordt dat ze zijn verdronken tijdens de zwemtocht naar het vasteland. De gevangenis op Alcatraz is in 1963 gesloten. Verder is Alcatraz in de jaren ’70 bezet door indianen, die teruggave eisten van hun oorspronkelijke land. Deze actie heeft inderdaad geleid tot teruggave van delen van het land.

De belangrijkste bezienswaardigheid van het eiland is het voormalige cellencomplex, waar je met een audiotour doorheen wordt geleid. Heel interessant, vooral de verhalen van de mensen die daar gevangen hebben gezeten. En de namaakhoofden en de uitgeholde ventilatiegaten, evenals de bijbehorende lepeltjes, zijn ook te bezichtigen. Verder schijn je vanaf het eiland een mooi uitzicht te hebben op San Francisco, maar ja, dat is als er geen dichte mist is.

Downtown San Francisco hebben we te voet verkend. Hele steile wegen, waarbij de auto’s hun banden naar rechts sturen, tegen de stoeprand aan. Fisherman’s Wharf bezocht, met mooie havengebouwen, Chinatown (tijdens de goudkoorts zijn veel Chinezen naar Californië gekomen) en het steegje waar Jack Kerouac veel kwam tijdens het schrijven van ‘On the road’.

In Chinatown hebben we wat gegeten, en toen we er waren kwam de Amerikaanse Voedsel- en Warenautoriteit langs. Althans dat denken wij: uniform en handschoenen aan, en grote flessen ontsmettingsmiddelen bij zich. Wij hebben allebei voor de Arbeidsinspectie inspecties gedaan bij Chinese restaurants en daar hebben we zoveel smerigs gezien dat we sindsdien in Nederland nooooit meer Chinees eten tenzij er een grote open keuken is. Enfin, hier was het kennelijk ook niet helemaal pluis, want toen ik langs de keuken naar de – overigens schone - wc liep, hoorde ik dat er een boete werd uitgedeeld. Enfin, het eten was niet bijzonder (en de restanten in doggy bags waren deze keer daadwerkelijk voor de doggies), maar we zijn er niet ziek van geworden. Fiep en Joep ook niet trouwens.