Kamperen aan een vliegveld en hondenkoekjes met cannabis

Van de kust zijn we het binnenland in gereden: we gingen Jackson en Melinda opzoeken, de mensen uit de racewereld we in Las Vegas hadden leren kennen. Zij wonen in Rosamond, in de Antelope Valley in de woestijn van Californië. Voordat we op pad gingen moesten we eerst op zoek naar een douche. De camping waar we stonden had geen douche, maar we mochten – met het betalingsbewijs van de andere camping - naar de naastgelegen camping om te douchen. Dat was iets verder rijden dan we dachten, en toen we aankwamen bleken veel douches gesloten, opnieuw vanwege de droogte. Uiteindelijk hebben we er twee gevonden, en hier bleek je weer veel langer te kunnen douchen voor een kwartje dan elders. Hier bleek dat hond Fiep toch een betere waakhond is dan we dachten. Terwijl wij onder de douche stonden ging ze opeens agressief tekeer: er was blijkbaar iemand bij de camper.

Inmiddels was het gaan regenen, zoals voorspeld. We hadden nog steeds maar één ruitenwisser, aan de bijrijderskant, maar aan die situatie kwam gelukkig al gauw een eind. We verloren onderweg namelijk ook de bijrijdersruitenwisser. De auto is weer in balans. Maar het regende hard genoeg en we konden daardoor voldoende zien om geen ongelukken te veroorzaken. (Miezerregen blijft plakken op de ruit.) We moesten eerst de bergen net achter de kust over. Dat ging vlotter dan we dachten. Aangezien we daarna de woestijn in gingen dachten we dat we daar vooral op een hoogvlakte zouden rijden. Helaas bleek het een hoogvlakte met een bergpas. Toen ik nog eens goed op de kaart keek zag ik dat de bergpas verstopt was tussen de ringetjes van de ringband. Het was een heel steile weg en we reden met 15 km per uur omhoog (de auto heeft wel meer vermogen maar de koeling is onvoldoende). Gelukkig waren er meer langzame voertuigen, er waren ook niet voor niets twee rijstroken voor vrachtwagens, extra waterpunten en waarschuwingen voor oververhitting. Later hoorden we dat dit een beruchte weg is.

Eenmaal in Rosamond zijn we eerst naar de Willow Springs Raceway gereden, waar de werkplaats van Jackson en Melinda is. Het was ontzettend leuk om hen weer te zien! De werkplaats stond vol met raceauto’s, waaronder een Maserati, en een mooie Chevrolet Bel Air met een ‘big block’ (een hele grote motor die niet onder de motorkap past. De motorkap ontbrak dus ook). We zijn vervolgens naar hun huis gereden, een bungalow aan een privé-vliegveld. Wij konden in hun achtertuin kamperen, grenzend aan de taxibaan. Iedereen die daar woont heeft een eigen hangar en bijna iedereen heeft een eigen vliegtuig, soms een klein bouwpakketvliegtuig waar ze in het weekend mee vliegen (wij hoorden op zaterdagochtend vier vliegtuigjes opstijgen) en soms ook mee forensen naar Los Angeles. Zij vliegen niet meer: te veel dodelijke ongevallen in hun omgeving. Hun hangar staat nu vol met auto’s en boten. Ze hebben besloten te emigreren naar Canada, omdat ze niet geregeerd willen worden door Trump, maar ook  om zichzelf te dwingen hun bezittingen te liquideren.

We hebben twee dagen met hen doorgebracht en een inkijkje gekregen in de racewereld, waar wij vrij weinig van wisten. Wat zij doen is het ondersteunen van racers: ze bouwen de auto, onderhouden deze, en regelen alles rondom de daadwerkelijke race, samen met een team. Hun vaste werknemers zijn automonteurs en de rest huren ze in, dat zijn zzp’ers. Sommige racers kunnen helemaal niet racen, maar zijn stinkend rijk, hebben een enorme bewijsdrang en het is dan aan Jackson en Melinda om zo iemand toch naar een hoger niveau te krijgen. Het raceseizoen start weer in maart, en nu is het relatief rustig. En zo hadden zij tijd om ons wat van de omgeving te laten zien.

We hebben een luchtvaartmuseum in Palmdale bezocht, waar allemaal militaire vliegtuigen staan, waaronder het spionagevliegtuig Blackbird. Er stonden twee uitvoeringen: 1 voor de CIA en 1 van the luchtmacht. Verschil voor de leek was er niet, maar navraag in het aangrenzende museumpje bij een stel oude vrijwilligers leerde dat het luchtmachttype plek had voor twee personen: vlieger en waarnemer, en daar zaten ook 2 hele kleine extra raampjes en een iets lager en dikker middendeel voor extra brandstof voor het extra gewicht. Deze Blackbirds lekten als ze getankt werden gigantische hoeveelheden brandstof. Dat lekken ging pas over in de lucht omdat hun temperatuur dan door hun hoge snelheid zo was gestegen dat alle kieren in hun huid dicht waren getrokken. Daarna moesten ze in de lucht worden bijgetankt voordat ze op hun missie konden gaan. Hun maximale hoogte was ongeveer 30 kilometer en snelheid meer dan 3 x het geluid. (Voor diegene die net als ik niet wist hoe snel dat is: dit is meer dan 3500 km per uur!)

Palmdale is het centrum van de luchtvaart- en ruimtevaart, hier werd o.a. de Space Shuttle gebouwd en Lockheed heeft er een fabriek. Palmdale heet Palmdale omdat de eerste westerse ‘settlers’ de overal aanwezige Joshua trees aanzagen voor palmbomen. De Boeing 747 waarmee de Space Shuttles werden vervoerd (op de rug van de Boeing) werden vervoerd staat ook op het museumterrein.

Verder hebben we kennisgemaakt met de Amerikaanse Aldi: Trader Joe’s, eigendom van een van de gebroeders Albrecht. Anders dan de Aldi’s in Nederland was dit een supergezellige winkel met een heel uitgebreid assortiment, wel vooral van hun eigen merk, met aantrekkelijke prijzen. Ook hebben ze veel organische producten.

Verder hebben we het een en ander gehoord over de omgeving van Rosamond. Buiten de bebouwing is een aantal gemeenschappen ontstaan van mensen die ooit vanuit het midwesten hierheen is gevlucht voor de zogeheten ‘dust bowl’ (grote droogte), tijdens de Grote Depressie, om te gaan werken op ranches. De Keene ranch uit het boek ‘The grapes of wrath’ van John Steinbeck ligt ook in dit gebied. Enfin, deze gemeenschappen zijn een soort van geïsoleerde en illegale nederzettingen in gebieden zonder water of elektriciteit, en er komt veel inteelt voor. Elektriciteit krijgen ze van generatoren en water (afkomstig uit de Colorado) wordt, tot groot ongenoegen van de eigenaren, gestolen uit de ondergrondse aquaducten. Wapens hebben ze in overvloed en mensen die er post moeten bezorgen gaan er niet graag heen, en dat is niet alleen omdat ze over onverharde wegen moeten rijden.

Water is zeer schaars geworden in Californië, en sommigen zijn heel rijk geworden van de handel in waterrechten. Water is duur geworden, maar wel nodig in de woestijn: in de achtertuin van Jackson en Melinda moet elk stukje grond worden geïrrigeerd.

Nog een leuke anekdote uit de racewereld: een van hun klanten was zoon van arme immigranten uit Marokko. Hij is rijk geworden in Hollywood, iets met de handel in aankondigingsborden in bioscopen. Hij zag in Beverly Hills al heel lang een huis in Marokkaanse stijl, en zijn droom was om dat ooit te kopen. Toen hij het geld had en het huis bovendien te koop kwam, kocht hij het zonder het ooit te hebben bezichtigd. Toen hij er voor het eerst kwam zag hij dat er vlak achter zijn huis een ander huis stond. Hij klaagde bij de makelaar: hij vond dat zijn achterburen wel erg dichtbij woonden, dat had niemand hem verteld. Maar dat huis bleek ook van hem: het was een gastenverblijf…

En nog een anekdote over de plaatselijke postbezorging. In Rosamond wordt ieder jaar een nieuwe manager aangesteld van het plaatselijke postkantoor. De laatste nieuwe manager had echter verzuimd om het contract te verlengen van de postbezorgster die ook de post bezorgt bij Jackson en Melinda. Gevolg was dat de post een maand lang niet werd bezorgd en de postbezorgster al die tijd thuis zat. Uiteindelijk is ze weer aangenomen, maar in de maand dat zij thuis zat gebeurde er iets geks: in de systemen stond dat de post was afgeleverd, alles op hetzelfde moment, even na acht uur ’s ochtends. Klagen bij leveranciers had geen zin: zij beriepen zich op de melding die zij hadden ontvangen dat de post was afgeleverd. Wat bleek later: het postkantoor in Rosamond heeft maar twee barcodescanners, terwijl het de bedoeling is dat iedere postbezorger zo’n ding heeft en elk poststuk scant als dit daadwerkelijk is afgeleverd. In Rosamond wordt echter bij gebrek aan voldoende scanners alle post al gescand voordat deze onder de postbezorgers wordt verdeeld, en staat alle post al als afgeleverd in het systeem terwijl de postbezorger nog niet eens is begonnen aan de werkdag.

Enfin, wij hebben met heel veel plezier een paar dagen doorgebracht met Jackson en Melinda (en hun kat Boris, die een zak met speeltjes aan Theo heeft gedoneerd) en zij hebben plannen om een keer bij ons te komen. En we hopen ook heel erg dat het geen loze belofte is. Wat een leuke mensen.

Voordat we vertrokken heeft Fred de ruitenwisser aan de bestuurderskant gerepareerd. Helemaal geen ruitenwissers is wel heel karig. De ruitenwisser aan de bestuurderskant was al eerder afgebroken, maar was blijven hangen op de grille en hadden we dus nog. Het afgebroken asje was uiteraard nu veel te kort. Fred heeft met een klein ijzerzaagje het busje dat er omheen zit als lagertje, en het rubberen afdichtingsringetje, zoveel mogelijk ingekort zodat er weer voldoende ‘vlees’ was om de ruitenwisserarm vast te zetten.

Melinda heeft een opleiding in de horeca gedaan, en dat is te merken. Gewapend met zelfgemaakte granola, muffins en limoncello (alles organisch en gluten- en suikervrij: zij hebben onlangs hun eetpatroon drastisch aangepast) hebben we afscheid genomen. Wij hebben nog niet genoeg van de Pacific, en gingen dus terug naar de kust. Jackson en Melinda hadden ons een prachtige route meegegeven, over kleine bergweggetjes, door een rivierdal (grotendeels zonder water) en een mooi stuwmeer. Aan de kust, even ten noorden van Los Angeles, vonden we een prachtige camping aan het strand. Terwijl we de camping op reden kwam er een vrouw naar me toe met zelfgemaakte organische cannabiszalf tegen hoofdpijn (waar ik inderdaad last van had, naast nare keelpijn). Aardig! Helpen deed het overigens niet. Ze gaf me een visitekaartje, en naast zalf maakt ze ook hondenkoekjes met cannabis haha.

Vanaf de camping kunnen we de ‘Galapagos-eilanden’ van de VS zien: de Channel Islands (Jackson’s favoriete stukje aarde), die veel unieke planten- en dierensoorten kennen. Ook zien we pelikanen, en opnieuw dolfijnen, die zo voor onze neus voorbij zwemmen. Fantastisch!