Hollywood, voor miljoenen euro’s aan cactussen en kamperen in de woestijn

Het kostte ons moeite afscheid te nemen van ons mooie plekje aan zee. We kregen maar niet genoeg van de dolfijnen, de gracieus vliegende pelikanen (met minder gracieuze duiken in het water en verwarring: is het een walvis of iets anders) en de avond voordat we vertrokken zwom er nog een zeehond vlak voor ons! Maar goed, we wilden nog meer zien en togen richting Los Angeles, langs de kust. Prachtige route, langs Malibu, met grote villa’s en palmbomen, langs de pier van Santa Monica, langs Muscle Beach in Venice, maar weinig muscles op dit moment. Af en toe werden we ingehaald door een Maserati, Aston Martin, een Bentley met een goudkleurige motorkap, Ferrari, McLaren, en Porsches in allerlei soorten. De laatste is hier de Hyundai van Californië. In Venice hebben we een kantoorgebouw van Frank Gehry opgezocht, in de vorm van een verrekijker! Hollywoodsterren hebben we niet gezien, of niet herkend, maar die wonen hier zeer zeker wel. We wilden alleen maar naar Los Angeles om Hollywood te zien. Dat is ook gelukt: we hebben de beroemde letters op de berg gezien (ze zijn 13 meter hoog weten we nu), de Walk of Fame aan de Hollywood-boulevard, en de luxueuze huizen in Beverly Hills. Daarvoor moesten we wel lang in de file staan, Los Angeles is echt een heel drukke stad. Met gevaarlijke wijken, naar het schijnt, maar die hebben we voor zover we weten (het deel dat we bij daglicht hebben gereden) niet gezien. Toen moesten we in het donker op zoek naar een kampeerplek. Zomaar langs de weg slapen in Los Angeles leek ons geen goed idee. We zijn op een camping beland aan zee, een State Park. Deze camping had als voorwaarde (om deze reden zijn we al eens geweigerd) dat je camper een doorspoelwc heeft. Wij hebben gelogen dat we een wc aan boord hebben, en toen de park ranger vroeg waar deze zich precies bevond, legde Fred uit dat deze onder de bank zat, en makkelijk uit kon worden geschoven. De kattenbak bood uitkomst. Gelukkig ging ze niet binnenkijken en werden we toegelaten, voor de belachelijk hoge prijs van 55 dollar. Maar we hadden helemaal geen zin om op dat tijdstip (21 uur) nog verder te rijden. Waarom iedereen een doorspoelwc aan boord moet hebben is ons een raadsel, want er waren wc’s op de camping, en ook douches. Misschien willen ze voorkomen dat er allerlei vage hippiebusjes op de camping belanden, of personenauto’s. We hadden al van Jackson en Melinda gehoord dat er ook campings zijn die als eis stellen dat je camper maximaal 10 jaar oud is. Dat krijgen wij ook met een beetje liegen vermoedelijk niet voor elkaar.

Inmiddels hadden we schoon genoeg van de drukte van de steden, en ook van de viezigheid: Los Angeles heeft een enorm smogprobleem en aan de horizon zagen we een dikke bruine laag op zee. We hebben ons oorspronkelijke plan om naar San Diego te gaan dan ook aangepast: we gingen lekker naar een dunbevolkter gebied, en inmiddels weer richting oosten. Eerst nog een stukje langs de kust, langs welvarende badplaatsen met veel surfers en dure zeiljachten. En toen kwamen we opeens in een heel andere omgeving: een bergdal met appelboomgaarden en wijngaarden. En snel daarna was er een heel plotselinge overgang naar de woestijn: heel droog gebied met rotsen en cactussen. We bleken te zijn aangekomen in het Anza-Borrego Desert State Park, waar we ook de nacht hebben doorgebracht. Het was intussen gaan regenen (vrij uitzonderlijk in deze woestijn) en we roken een heel sterke geur, het leek wel of we vlakbij een chemische fabriek stonden, of dat onze bedrading weer eens in de fik stond. De volgende ochtend hoorden we dat dit wordt veroorzaakt door de regen: sommige woestijnplanten geven dan een heel sterke geur af. De ‘chemische’ geur kwam van de tamariskbomen, waar we tussen stonden, aldus de ranger. Later roken we ook zoetere geuren, van weer andere bomen.

We waren omgeven door enorm veel cactussen. Heel vreemd om zoveel grote cactussen te zien waar je in Nederland voor een kleinere versie een vermogen voor betaalt. Dat groeit hier allemaal in het wild! We zagen allerlei soorten: ‘fish hook cactus’, bolcactus (hier ‘barrel cactus’), de ‘beaver tail cactus’ met doorntjes die zo klein zijn dat je ze met een pincet niet kunt verwijderen. Ook grote agaves gezien, zowel levende als (bijna) dode: agaves gaan dood nadat ze hebben gebloeid, te zien aan een enorme staak die in het midden van de agave omhoogschiet.

Fred heeft zaadjes en vruchten meegenomen van verschillende soorten, om thuis te planten. Maar ook de vruchten hebben dezelfde doorntjes heeft hij ontdekt. De vruchtjes had hij in de zak van zijn hoodie gedaan en gedurende de rest van de rit zat hij achter het stuur heen en weer te schuiven en klaagde hij over een jeukend en prikkend gevoel: de doorns staken overal dwars doorheen. Het kostte een uur om alles te verwijderen. Slim.

Ook zagen we de ‘elephant tree’, een bijzonder uitziende boom die zeldzaam is geworden, en restanten van een winterverblijf van indianen. Rotsen met kleine holtes: resultaat van het met de hand met een vuistgrote ronde steen malen van graan. Verder grazen er in dit park rond de 600 ‘bighorn sheep’ (‘borregos’, vandaar de naam van het park), maar de kans dat je die ziet is klein. We zagen er dan ook geen.

Verder naar het oosten zagen we allemaal nederzettingen van campers en caravans, met straatnamen, brievenbussen, naambordjes, middenin de woestijn. Mensen wonen daar kennelijk permanent.

En toen werden we aangehouden door een politieman: hij herkende ons kenteken niet en wilde onze papieren zien. Geen probleem. Dit is slechts de tweede keer dat we zijn aangehouden door de politie, dat verbaast ons wel. Dit was een aardige vent, niks van het eerder meegemaakte stoere gedrag in de trant van ‘Stay in the car,’ ‘Step back’, ‘Keep distance’ of andere flauwekul.

We hadden op de kaart gezien dat iets verder een kampeerterrein moest zijn in de zandduinen. Dat was een camping van het zogeheten ‘Bureau of Land Management’, een nationale organisatie die recreatieterreinen en primitieve campings beheert. Ik was even bang dat we de enigen zouden zijn, maar dit bleek een enorm uitgestrekt kampeerterrein te zijn honderden campers en caravans, vaak in groepjes bij elkaar, die crossmotoren en quads bij zich hebben. Overal in de zandduinen zijn bandensporen te zien. Enfin, wij hadden een prachtig plekje met uitzicht op kilometers aan zandduinen. De beesten vonden het geweldig om rond te rennen in de duinen!

En nu op naar Arizona, waar we de kerstdagen doorbrengen, en ook een tijdzone passeren en dus een uur verliezen. We hebben besloten geen kerst te vieren: dat voelt te gekunsteld. Het blijkt toch lastig om in kerstsfeer te komen, in de woestijn bij 20 graden. We hebben ook besloten niet naar Mexico te gaan: dan moeten we straks te veel haasten om terug te rijden naar het oosten, en bovendien zijn we door veel mensen gewaarschuwd voor de toegenomen veiligheidsrisico’s.

Wij wensen jullie allemaal hele fijne kerstdagen!!!