Kerstdiner tussen de snowbirds

Vanuit de zandduinen zijn we via de Chocolate Mountains naar Arizona gereden. De bergen doen inderdaad denken aan chocoladebrokken! De Colorado vormt de grens met Arizona en midden op de brug over de rivier versprong de tijd op de TomTom met een uur.

In Arizona zijn we naar Quartzsite gegaan, we hadden er nog nooit van gehoord en het staat niet in de reisgidsen, maar iemand had ons verteld dat dit een shopwalhalla is voor de snowbirds die hier overwinteren. We zagen inderdaad veel winkels, met edelstenen, kralen, houtsnijwerk, sieraden van het grove soort, glaswerk, hashpijpjes en nog veel meer. Behalve hippies, snowbirds en veel, heeeeeeel veel ‘RV parks’, al dan niet met de aanduiding ‘55+’ zagen we ook veel mensen die er smoezelig uitzagen en soms ook bedelden. We zagen ze niet alleen, we roken ze ook: in de enige supermarkt, die voor de helft gevuld was met drank, en voor de andere helft met dingen als douchegordijnen, verf, gereedschap - en vooruit, een paar etenswaren - stonk echt iedereen naar drank (het was rond 13 uur) en/of tabaksrook, afgemaakt met zweet. En dat gold ook voor veel passanten op straat. Toen ik iemand hiernaar vroeg (een vrouw die bij wijze van uitzondering fris uit haar ogen keek) vertelde ze dat Quartzsite erg in trek is voor mensen zonder geld, met name in de winter: het klimaat is goed, en je kunt voor 180 dollar zeven maanden lang kamperen in de woestijn. Dat is ook de reden dat veel snowbirds hierheen komen. Verder is er een proactieve kerk, die iedereen elke dag een warme maaltijd geeft, en waar je gratis kunt douchen.

Over de snowbirds vertelde ze dat dat er dit jaar veel minder zijn dan voorheen. Quartzsite heeft ongeveer 1500 inwoners, en in de winter werden dat er tot voor kort maar liefst anderhalf miljoen. Eerder was het hoogseizoen van november tot februari, en werden er in die periode allerlei activiteiten georganiseerd, zoals kameelshows en ballonvaarten, maar nu zijn de activiteiten geconcentreerd in januari. Dan is er een grote vlooienmarkt en een edelstenenshow. Enfin, ik had – anders dan Fred - geen enkele behoefte om op deze creepy plek de nacht door te brengen, dus we zijn verder gereden, langs nog veel meer RV parks en andere verzamelplekken van snowbirds.

We zijn op een camping beland met sinaasappel-, grapefruit- en citroenbomen, en hele grote cactussen. De grapefruits waren nog niet rijp, maar de rest mochten we plukken en de sinaasappels waren verrukkelijk! Wij waren de enige passanten: de rest van de gasten bestond uit snowbirds die hier een maand of langer doorbrengen, zo vertelde de campingbeheerder. We zouden hier maar één nacht blijven, want we wilden de volgende dag naar de Grand Canyon, maar de volgende ochtend stormde en regende het, en voor de Grand Canyon was een zware sneeuwstorm voorspeld, met het advies om vooral niet de weg op te gaan. We besloten zuinig te zijn op onze enige ruitenwisser en nog een dagje te blijven. We werden onmiddellijk uitgenodigd voor het ‘potluck dinner’ op kerstavond: iedereen brengt zelfgemaakt eten mee, om te delen. De campingbeheerder zou voor de ham zorgen. Dat is wat Amerikanen eten op kerstavond: gebraden ham. Kalkoen eten ze met Thanksgiving, eind november. Wij waren een soort van ‘special guests’ en hoefden niets mee te nemen. Het begon om 16 uur en toen wij om 16.05 uur arriveerden – met wijn en chocola – zat iedereen al aan tafel en waren de eerste borden al leeg. Behalve ham was er aardappelpuree, pompoenpuree, gegrilde courgette, bruine bonen, maispuree met kaas, en vooral heel veel zelfgemaakte desserts: appeltaart, brownies, koekjes. Heerlijk. Wij werden aan tafel gezet bij twee echtparen uit Alaska en Idaho, die met elkaar gemeen hadden dat ze zelf vliegtuigen bezaten. Met name watervliegtuigen. Daar kunnen wij sinds we bij Jackson en Melinda zijn geweest ook over meepraten.

Het was leuk om dit een keer mee te maken, maar het was wel van korte duur: even na vijven gingen de eerste mensen alweer weg, met de restanten van het door hen meegebrachte eten. Ik kon nog net een toetje pakken voordat alles werd weggehaald. Wij hadden verwacht dat we minstens tot een uur of acht onder de pannen zouden zijn. Onze conclusie is dat Amerikanen gewoon heel efficiënte mensen zijn! Fred kreeg een petje van het echtpaar uit Idaho met de tekst van hun vliegbedrijf (dat bleken ze te hebben), heel aardig. Na afloop hebben we nog even toegekeken hoe een paar campinggasten een ons onbekend spel speelden: het heet ‘fast track’ en lijkt een beetje op Mens-erger-je-niet (dat vinden zij voor kinderen), behalve dat in plaats van een dobbelsteen speelkaarten worden gebruikt om aan te geven wat je op het bord mag doen. En er is een snelle binnenring: de ‘fast track’. De spelers kwamen uit Kentucky en Alabama, en praatten met een sterk zuidelijk accent, heel zangerig, maar voor ons moeilijk te verstaan. Goed om vast te wennen: wij gaan ook die kant op.