Illegale migratie en drugssmokkel tussen enorme cactussen

We hadden uiteindelijk geen witte kerst: er was een dik pak sneeuw gevallen in de omgeving van de Grand Canyon, de wegen erheen waren nauwelijks begaanbaar en er waren wegafsluitingen door de vele ongelukken die er waren gebeurd. Helaas, maar het leek ons niet echt handig om die kant op te gaan. In plaats daarvan zijn we zuidwaarts gereden, naar de zon, en richting Mexico.

We zagen van kilometers ver een grote witte rookpluim, en dachten even aan een grote brand, toen aan een vulkaan, want de rook kwam vanachter een berg in die vorm, maar er bleek een kerncentrale (de Palo Verde nuclear powerplant) te staan, en de rook was waterdamp van de koeltorens. Ook reden we uren door een militair oefenterrein, bestemd voor de luchtmachten van al hun vier krijgsmachtonderdelen. Het terrein was zo groot als Nederland! Maar dan met nul inwoners. Ook zagen we af en toe een verdwaald katoenplantje.

Onze bestemming was het Organ Pipe National Park, genoemd naar de cactussen die doen denken aan orgelpijpen. Deze komen veel voor in Mexico, maar zijn zeldzaam in de VS. Het park ligt tegen de grens met Mexico, en overal staan waarschuwingsborden: dit is een gebied waar veel Mexicanen illegaal de grens oversteken, en waar veel drugssmokkel plaatsvindt. In het park is daardoor 150 mijl aan illegale wegen ontstaan. De park rangers hier zijn allemaal bewapend, sinds een van hen – nog maar 28 jaar oud – een paar jaar geleden is doodgeschoten toen hij een drugstransport wilde tegenhouden. Op de waarschuwingsborden lazen we dat de migranten te herkennen zijn aan zwarte waterflessen die ze bij zich hebben. Later hoorden we dat deze ‘kartel jugs’ worden genoemd, en dat ze zwarte flessen gebruiken omdat deze het licht en infrarood van de patrouillevliegtuigen niet reflecteren. We zagen de flessen overal liggen, evenals afval en kleding. Mensen hebben we niet gezien overigens, hoewel dit gebied volgens een ‘border patrol officer’ een van de drukste gebieden is als het gaat om smokkel en illegale grensoversteek. De grens zelf stelt weinig voor: twee lage hekken waar je zo overheen kunt springen, en een stukje niemandsland ertussen, met cactussen.

We hebben gekampeerd tussen de cactussen. Prachtig, maar Joep vond het wat minder: hij had een paar keer doorns in zijn poten. We hebben een 4WD-route gereden door het park, prachtige cactussen in allerlei soorten, voormalige mijnen, en een oase met ‘pupfish’: kleine visjes die goed bestand zijn tegen zout water. In Death Valley schijnen ze ook voor te komen, maar wij hebben ze daar niet gezien. Hier zagen we er een heleboel.

’s Middags op de camping kregen we gezelschap van Reed, een gepensioneerde architect uit Oregon. Hem hadden we de vorige dag al ontmoet, hij reisde tijdelijk alleen:  problemen met zijn vriendin die misschien wel of misschien ook niet terugkwam. Hij was op weg naar Mexico. Hij dronk een wijntje met ons mee in de zon, en uiteindelijk is hij de hele avond gebleven, en was alle wijn op. En ook onze Old Amsterdam kaas, die hij geweldig vond. We hebben een hele leuke avond met hem gehad! Leuk, van die dagen die heel anders lopen dan gepland. Van de auto moeten we het niet meer hebben als het gaat om onverwachtse dingen: die doet het de laatste tijd erg goed!

De volgende dag, nadat we bij wijze van afscheid koffie hadden gedronken in de camper van Reed, reden we verder naar het oosten, bestemming Tucson, grotendeels door een indianenreservaat. Eerst getankt bij één van de schaarse tankstations. Fred ruikt nu naar diesel: de pomp was voor vrachtwagens en spoot iets enthousiaster dan normale dieselpompen.

Het tankstation hoorde bij een casino. Indianen mogen casino’s exploiteren maar andere Amerikanen mogen dat niet, behalve in bijvoorbeeld Nevada. We hoorden dat hier onder andere langs de Mississippi creatieve oplossingen voor zijn bedacht. Casino’s mogen namelijk niet op het vasteland worden geëxploiteerd, maar nergens staat dat dat ook geldt voor het water. Dus zijn er talloze casino’s aan de Mississippi, waarbij het casino zelf in het water ligt, en het bijbehorende hotel met restaurant op de wal!

Ons viel op dat in het reservaat ontzettend veel afval langs de weg lag, dat hadden we niet eerder zo erg meegemaakt. De wegberm glinstert overal van het glas, terwijl tegelijkertijd overal afvalbakken staan. Dit verhoudt zich moeilijk tot de uitlatingen van native Americans in de vele documentaires die we zagen in de national parks: daar benadrukken ze altijd hoe zij één zijn met de natuur en hoe belangrijk het is de natuur te respecteren. Ook zagen we veel witte kruizen en goed onderhouden kapelletjes, voor mensen die zijn overleden.

We hebben alweer tussen de cactussen overnacht, vlakbij Tucson, met een fantastische zonsondergang!