Een uitstapje naar de Niagara-watervallen en de krant gehaald

We kamperen op een KOA-camping bij de Niagara-watervallen. KOA is een keten van particuliere campings, die duurder zijn dan de campings in de State Parks (in overheidshanden), maar ook veel meer voorzieningen hebben, zoals een zwembad, en wasmachines en -drogers, en we moesten hoognodig een was doen. De Niagara-watervallen op de grens van de VS en Canada trekken rond de 10 miljoen bezoekers per jaar en wij gingen er 10.000.002 van maken.  Op weg ernaartoe hadden we echter nog een klein probleem met de auto: de koppeling viel opeens weg. We hebben de auto in de binnenbocht van een afrit in het gras gezet. Fred is eronder gekropen en constateerde dat de zuiger uit de koppelingscilinder was geschoten. De olie liep er met een forse straal uit. Voor de mensen die hier ook verstand van hebben: eerst de overbrengingspen verwijderd, de zuiger teruggeduwd en -geplaatst, de pen teruggeplaatst en afgesteld en toen moest het systeem worden ontlucht. De ontluchtingsnippel bleek 8 mm in plaats van 10 mm – zoals alle andere – en een 8 mm-sleutel hadden we niet bij ons, dus heeft Fred met een bahco van bijna een halve meter de nippel los- en vastgedraaid. Ik heb op instructies van Fred het pedaal steeds ingetrapt voor het ontluchten en toen was het na een kwartier weer klaar. Fred sleutelde voor het eerst  van zijn leven met handschoenen aan, en zijn handen waren inderdaad schoon, maar verder waren zijn armen tot voorbij de ellebogen pikzwart en ook zijn gezicht was niet meer brandschoon. Gelukkig hebben we schoonmaakdoekjes aan boord.

We hebben eerst de Amerikaanse kant van de watervallen bezocht en een boottocht gemaakt met de ‘Maid of the Mist’, die vaart onderlangs de Amerikaanse waterval en vervolgens langs de veel grotere Horseshoe Falls aan de Canadese kant, inderdaad in de vorm van een hoefijzer. Zeer indrukwekkend, en de blauwe regenponcho’s die we kregen – aan de Canadese kant droegen ze rode poncho’s – waren geen overbodige luxe en we werden evengoed nog behoorlijk nat.

Toen de watervallen van de bovenkant bezichtigd, met prachtige regenbogen. Tussendoor even in de auto gekeken of de beesten nog oké waren – het was behoorlijk warm, maar wel bewolkt en de auto stond in de schaduw van een paar bomen. Alles ging goed en toen zijn we via een voetgangersbrug overgestoken naar de Canadese kant – inclusief paspoortcontrole en een stempel in onze paspoorten – en daar hadden we een nog beter zicht op beide watervallen. Om de watervallen heen is het trouwens één grote kermis, aan beide kanten: reuzenrad, casino’s, restaurants, winkels, en nog meer winkels.

Terug bij de auto wachtte ons een zéér onaangename verrassing. De linkerzijruit van de auto was verbrijzeld. Eerst dachten we dat er was ingebroken en we waren bang dat de katten door het raam naar buiten waren gegaan. Toen kwam de parkeerwachter ons vertellen dat de huisdieren waren meegenomen door een imitatieagent – door Fred een gammele boa genoemd – die de ruit met een pneumatisch pistool had vernietigd. Huisdieren mogen in New York State niet in de auto worden achtergelaten, zo weten we nu. De parkeerwachter was ontstemd en had geprobeerd om de boa tegen te houden, maar niet gelukt dus. Er zat een briefje op de deur met contactgegevens van Dave Bower. Ik heb hem gebeld en we kregen een adres op waar we ons moesten vervoegen. Eerst al het versplinterde glas opgeruimd en op pad. We gingen op weg met de gedachte dat we alle huisdieren meteen mee konden nemen, misschien na betaling van een boete. We bleken naar een dierenasiel te moeten, en daar troffen we de gammele boa die ons de schrik van ons leven bezorgde: ze hadden de twee honden en kat Theo meegenomen, en zagen poes Doortje pas toen ze door het raam was gevlucht, ergens de bosjes in naast de parkeerplaats. Ze hadden geprobeerd haar te pakken te krijgen, zonder succes. We kregen de opdracht om de volgende ochtend de boete te gaan betalen – 50 dollar voor elke hond – op het gemeentehuis, en pas daarna konden we de honden en Theo ophalen bij het asiel. Het gemeentehuis sloot namelijk om 16 uur. De beesten  moesten dus de nacht doorbrengen in het asiel. Na veel papierwerk bij het asiel heb ik de dieren even opgezocht, de honden waren wel oké, maar Theo was erg aan het mopperen. We waren er wel van overtuigd dat ze in goede handen waren. Fred is weggelopen bij de boa.  Verstandig, want hij stond op het punt de boa te vermoorden.

Toen zo snel mogelijk terug naar de parkeerplaats bij Niagara Falls, om Doortje op te zoeken. Het was inmiddels vijf uur. We hadden wel een idee waar ze heen zou zijn gevlucht, maar het was heel druk op de parkeerplaats en we verwachtten haar niet eerder terug dan tijdens de schemer. Evengoed overal gezocht, haar naam geroepen en iedereen die we tegenkwamen gevraagd een oogje in het zeil te houden. Tegen achten raakten we in gesprek met drie mannen over onze auto, van wie er één de grote baas van het Niagara Falls State Park bleek te zijn. Ze leefden erg met ons mee toen ze hoorden waarom we op dit tijdstip op die plek nog stonden (namelijk wachten op Doortje), en vertelden dat New York State echt erg was op het gebied van handhaving. Ze raadden ons aan om naar Nevada te gaan: de agenten, als je die al treft, vinden alles oké. Terwijl we gegevens uitwisselden, en de baas van het State Park de politie belde om te vertellen dat wij misschien de nacht zouden doorbrengen op de parkeerplaats – wat normaliter verboden is – zag één van de anderen Doortje aan komen lopen! Doortje en wij waren zielsblij, en de drie mannen ook. Nadat ik ze alle drie had omhelsd van blijdschap zijn we naar de camping gereden.

De volgende ochtend naar het stadhuis om de boete te betalen. Op de balie lag een kopie van een krantenartikel met een foto waarop ik onze camper herkende. We hadden de lokale krant gehaald met een sensatieartikel over een Duitse herder die bijna dood zou zijn en gered was door de dappere Dave Bower. Collega Mark zei eens dat hij verwachtte dat we in minimaal acht lokale kranten zouden belanden, maar hiermee halen we toch liever niet de krant. Toen naar het asiel, waar de honden dolblij waren om ons te zien. Kat Theo was nog steeds chagrijnig op de asielmedewerkers. Degene die Theo wilde halen kwam en vroeg of een van ons aub mee wilde komen om de kat te pakken. Theo liet het oppakken door mij probleemloos toe. Ze hebben alle drie alle mogelijke inentingen en vlooien- en wormenbehandelingen gehad, en voorlopig kan hen wat dat betreft in elk geval niets meer gebeuren. De mensen van het asiel leefden erg met ons mee en de baas van het asiel gaf aan dat Dave Bower zeker niet zijn beste vriend was. Enfin, toen op zoek naar een nieuwe ruit. Op het eerste adres konden we pas maandag terecht (het was vrijdag) maar we konden gelukkig terecht bij een glassnijder, die onmiddellijk tijd had. Fred heeft het rechterraam uit de deur gehaald voor de maat. Toen het raam klaar was heeft Fred het raam weer geplaatst. Nu kunnen we onze reis vervolgen!