Relaxt Boston en een aanvaring met een stinkdier

Op Labor Day naar Boston gereden, via de prachtige kustweg, met uitzicht op stranden en zoutgebieden. In Boston was ons eerste reisdoel het café dat als inspiratie had gediend voor de televisieserie Cheers. Het adres was Beacon Street 84, de TomTom had het snel gevonden. Vlakbij de plaats van bestemming begonnen we enigszins te twijfelen: we hadden weliswaar gehoord dat Boston een heel relaxte stad was, maar op minder dan 1 kilometer afstand van het café (hartje centrum gelegen) nog steeds in een groene buitenwijk leek ons al te relaxt. Wat bleek: Beacon Street 84 was in diezelfde buitenwijk. We moesten nog 12 kilometer verder rijden, en daarna nog enkele rondjes in Boston zelf om een parkeerplaats te vinden. Omdat onze auto zo hoog is (ruim 11 foot hebben we uitgerekend: goed te weten in Boston waar veel tunnels 11 foot hoog zijn) passen we niet in een parkeergarage. Uiteindelijk een plek gevonden, en richting café Cheers. Dat was niet moeilijk te vinden, het is een echte trekpleister en er stonden veel mensen voor de ingang foto’s te maken. Wij daarna ook. Heel erg toeristisch, maar erg herkenbaar  voor wie de serie heeft gezien.

Verder vonden we Boston inderdaad een relaxte stad, met een prachtig park middenin de stad, The Boston Common, met veel tamme eekhoorntjes! The Boston Common is het oudste openbare park in de VS, net als Boston de oudste stad van de VS is, en de eerste openbare school van de VS herbergt. De stad ademt geschiedenis, en wat verder opvalt is de mengeling van oude architectuur met heel moderne wolkenkrabbers. Verder zagen we veel ‘ducks’ – amfibievoertuigen uit WO II – in allerlei verschillende kleuren behalve de oorspronkelijke, waarin nu toeristen worden vervoerd. Waarom dat is, is ons een raadsel en zoeken we nog wel eens op.

Op onze overnachtingsplek bleek dat onze eerste gasfles alweer leeg was. Nu zijn het geen grote gasflessen, maar dit was wel heel erg snel. De koppeling bleek vermoedelijk niet goed aangedraaid, hopelijk is het nu opgelost.  

De volgende dag richting het westen gereden, de bedoeling is om in 2 etappes naar de Niagara-watervallen te rijden. Prachtige route door de bergen. Dit zijn voorlopig ook de laatste bergen die we zien: straks volgen de ‘plains’. De echt spectaculaire natuur moet nog komen, maar dit was ook een prachtige route, waar we ook de eerste Amish-man zagen, met lange baard en strooien hoed op een platte wagen met hooi en vier paarden (leken Belgische trekpaarden) ervoor.

Onderweg werden we aangesproken door een man met een Friese moeder: Stephen A. Vriesema. Hij is steenhouwer maar heeft ook een roman geschreven, die hij vol trots liet zien. Hij vond het geweldig om Nederlanders in het echt te ontmoeten, en ik heb een briefje geschreven aan zijn 86-jarige moeder, naar wie hij op weg was. In het Nederlands, mijn Fries is niet zo goed… Zelf sprak hij geen Nederlands, met uitzondering van een aantal scheldwoorden, deels in het Fries, wij konden ze in ieder geval niet allemaal verstaan!

Bij een van de hokjes van de tolpoorten stond een bord dat aangaf dat tweeassige voertuigen van een aangewezen laan gebruik moesten maken. Er moest een kaartje getrokken worden en de automaat waaruit de kaartjes kwamen zat op personenwagenhoogte. Omdat de voorramen van de camper niet zo ver naar beneden kunnen was het heel lastig om het kaartje te pakken. Fred reed, moest heel diep bukken en trok de inmiddels bijna herstelde grootste wond weer open aan het raam… en zei voor het eerst dat het zeer deed.

In de buurt van Syracuse hebben we overnacht in een State Park. Die nacht hoorden we hond Fiep blaffen. Ook begon ik in de loop van de nacht een heel vieze lucht te ruiken – Fred ruikt niet zoveel. Feit nummer drie was dat Fiep de volgende ochtend tijdens ons ontbijt in de camper ging liggen, terwijl ze normaal gesproken op dat moment met een tennisbal in de weer is. We hadden de relatie tussen deze drie feiten zelf niet gelegd en ik had zo ongeveer de katten al de schuld gegeven van de stank – geplast in een hoekje of zo, en was nog aan het zoeken naar de bron. Totdat een vrouw een praatje kwam maken, ze ging met hond Joep knuffelen, en was de zoveelste die zijn kuif zo leuk vond.  Zij vroeg of wij wisten waar de geur van het stinkdier vandaan kwam. Fiep was dus lastiggevallen door een stinkdier, dat daarna een penetrante geur verspreidde! Stinkdieren zijn hier volop, we hadden er al enkele – dode – exemplaren langs de weg zien liggen.