Tulpen en klompen in Holland, Michigan

Na Detroit een dagje rust op een primitieve camping aan een meertje, en een mooie wandeling gemaakt langs meertjes, met veel verschillende soorten paddenstoelen en helaas ook heel veel muggen. Hoe ruig de natuur soms ook is, er wordt niets aan het toeval overgelaten. Het ene meertje is om te vissen (daar mag je niet zwemmen), en daar wordt ook aangegeven waar je precies toegang hebt tot het meertje, het andere meertje is om te zwemmen (en daar mag je niet vissen), en op weer een ander meertje mag je vissen en kanoën. Voor honden zijn vaak speciale hondenstrandjes of hondenparken, ergens anders mogen ze niet komen.

Vervolgens richting Lake Michigan gereden, vlakke wegen, dunbevolkt. Nu komt het handgas goed van pas. Dat is een soort cruise control, en ideaal voor lange afstanden zonder stoplichten. We wilden naar Holland! Holland is een redelijk grote stad, die in 1847 is gesticht door dominee Albertus C. Van Raalte, die samen met een klein groepje medegelovigen (gereformeerd) naar de VS is getrokken vanwege de godsdienstvrijheid. Deze kolonie werd langzaam groter en rondom Holland zijn dorpen verrezen met namen als Overisel, Drente, Zeeland en Borculo. Fred en ik komen allebei uit Overijssel en hebben natuurlijk een foto gemaakt van het naambord Overisel, dat is gesticht door mensen uit Hellendoorn. Verder zagen we overal Nederlandse namen: Meijers (in allerlei variaties), Huisman, Hoekstra, Broekhuis, Van Wieren, en ook een Bouman. In Holland hebben we Veldheer bezocht, een bedrijf dat tulpenbollen verkoopt, Delfts blauw, bisonvlees en…klompen. Fred wilde daar graag een kijkje nemen, op zijn eigen klompen natuurlijk. Dat hadden ze daar nog nooit meegemaakt, een Nederlander die daar op klompen kwam binnenwandelen. Een Amerikaan die net nieuwe klompen had gekocht wilde graag met Fred en zijn gebruikte klompen op de foto. De klompen zijn in Assendelft overigens een stuk goedkoper! Hier kost een paar ongeschuurde klompen 50 dollar. Wel hebben ze in de VS ‘golfklompen’, klompen met rubbertjes met vier pennetjes eronder, die hebben wij nog nooit gezien. Verder oude krantenknipsels aan de muur over een bezoek van ‘Queen Beatrix and her husband Prince Klaas’. En foto’s van molens op de Zaanse Schans, bij ons om de hoek! Je zou er bijna heimwee van krijgen. Maar als dat het geval is, kijken we gewoon naar de foto van de Assendelftse watertoren in de camper, die we van Kees en Elly hebben gekregen! Veldheer verkocht ook Nederlandse etenswaren: Wilhelmina-pepermunt, bakkersspeculaas, Droste- en Verkadechocola (5 dollar voor een kleine reep). Grappig om al die Nederlandse dingen zo ver van huis te zien. Op de tulpenbollenafdeling (de tulpenbollen worden geïmporteerd uit Nederland) spraken we een vrouw die in 1952 vanuit Amsterdam naar de VS was geëmigreerd, zij sprak nog goed Nederlands.

Vervolgens naar Dutch Village getogen, een soort amusementspark met Nederlandse huisjes en winkeltjes, waar demonstraties worden gegeven van haringhappen, klompendansen, kaarsen maken, visnetten boeten.  Alleen niet nu: het is laagseizoen en dan is het park alleen in het weekend open. Wel waren de winkels open, en de Nederlandse kroeg, waar saucijzenbroodjes, metworst, erwtensoep en brood met kroketten worden geserveerd. Als vegetariërs hebben we daar een niet-Nederlandse maar wel lekkere vegetarische wrap gegeten, met een van de vele lokale biertjes die in die omgeving worden gebrouwen. Vanwege de biertjes mochten we alleen op een bepaald deel van het terras zitten overigens. Weer een regeltje. Ook hebben we een nieuwe voorraad oude kaas (ook geïmporteerd) ingeslagen, die van Ton en Agnes is nu echt op. Dat het park dicht was, had ook voordelen: de klompenmaker (uit Groningen, in de jaren ’50 naar de VS gekomen, maar zijn Gronings was nog perfect) en de park manager hadden alle tijd voor ons. De park manager is Amerikaans, maar spreekt goed Nederlands met een perfecte g, dat hij graag met ons wilde oefenen, en is ook een aantal keren in Nederland geweest vanwege zijn passie voor…draaiorgels. Het park heeft er ook één. Dit is overigens een Duits orgel, we wisten niet dat Duitsland deze ook bouwde.

Het park vervulde eerst vooral een rol voor de Nederlanders in de omgeving, die graag hun kinderen iets wilden leren over de geschiedenis van Nederland. Maar nu is het vooral entertainment voor Amerikanen, er komen nauwelijks nog Nederlanders. De park manager heeft ons verder op ons verzoek uitgelegd hoe het werkt met het geven van fooien in de horeca, dat hadden we nog steeds niet onder de knie. Als je bediend wordt in een restaurant door steeds dezelfde persoon, is het gebruikelijk dat je rond de 15% fooi geeft als alles naar wens verloopt. Als je heel erg tevreden bent is 20% ook heel normaal, maar als iemand een kleine fout maakt, mag je minder geven. Dergelijk horecapersoneel heeft een basissalaris van misschien 1 dollar per uur, en is dus sterk afhankelijk  van fooien.

Ook vertelde de park manager dat de regering voedselbonnen verstrekt aan arme gezinnen, ‘food stamps’, waarmee ze bepaalde producten kunnen kopen in de supermarkten. Vers fruit en verse groente horen daar niet bij, wel veel diepvriesproducten en ook dingen als ‘breakfast burritos’. Zo wordt het helemaal niets met het verminderen van obesitas hier.

Na de toeristische attracties ook naar downtown Holland gegaan, een mooi stadje met kunstgaleries, een ‘garenhuis’, een mooie boekwinkel, en een fantastische outdoorwinkel waar we een nieuwe buitendouche hebben aangeschaft (handig op de primitieve campings zonder douche): de oude lekte. En ook hier weer mensen gesproken met Nederlandse wortels: namen als Braam en De Graaf kwamen voorbij.