Slapende beren en prachtige grote meren

Vanaf Holland zijn we verder omhoog gegaan langs de kust van Lake Michigan. Dit was niet ons oorspronkelijke plan, maar plannen zijn er om gewijzigd te worden. We hadden namelijk onderweg van diverse Amerikanen gehoord dat het noorden van Michigan prachtig was, dunbevolkt en ongerept. Dus niet naar Chicago maar op naar de  ‘Sleeping Bear Dunes’: dit zijn duinenformaties van wel 300 meter hoog, zo genoemd door de indianen die de duinen vanaf het water op een slapende beer vonden lijken. Deze duinen kun je beklimmen op een bepaalde plek. Honden zijn daar niet toegestaan, maar wij hadden ze nu eenmaal meegenomen (al fietsend vanaf de kampeerplek) en besloten om een ander stuk duin te beklimmen. Dit stuk duin is echter een stuk steiler dan het officiële klimduin en het viel niet mee omhoog te klauteren door het mulle zand. Op handen en blote voeten naar boven ging beter dan rechtop. En speciaal voor Martin (en Joop en Ben): een foto van Fred op de top! We werden beloond met prachtige uitzichten op Lake Michigan en de Manitou-eilanden. Als je de grote meren van bovenaf bekijkt kun je goed de ronding van de aarde zien, heel indrukwekkend.

Beren hebben we trouwens nog steeds niet gezien, ook geen slapende. Wel meende ik op de camping een wasbeer te hebben gezien, die even daarna opdook bij de buren 100 meter verder. Ze maakten een hoop lawaai om hem te verjagen. Maar zeker weten doe ik het niet, en er zijn ook geen beelden van. Wel zien we veel eekhoorns in allerlei kleuren (zwart, grijs, roodbruin) en zagen we een hertje vlak langs de weg. Niet schuw en bleef gewoon staan voor de foto.

Van Lake Michigan verder naar Lake Superior, het grootste (en koudste) van de grote meren, zo groot dat het 10% van het zoetwater op deze aarde bevat. De grote meren vriezen nooit helemaal dicht, maar wel gedeeltelijk, en dan wordt er ook geschaatst. Het kan hier ontzettend koud worden in de winter, met metershoge sneeuw, en dan verplaatsen mensen zich vooral nog met sneeuwscooters. Maar nu is het maar begin van de herfst, dus dat maken wij niet mee. We zien dat de bomen langzaam gaan verkleuren, maar voor de schitterende kleuren van de ‘Indian summer’ is het nog te vroeg. We zitten middenin de oogsttijd: appels, kersen en pompoenen.

We zijn nu een maand onderweg en hebben het  nog steeds erg naar onze zin. We beseffen heel goed dat een dergelijke reis pure luxe is, zeker in de VS waar mensen vaak twee weken zomervakantie hebben en verder nauwelijks een dag vrij kunnen nemen. De huisdieren hebben zo hun eigen gewoontes ontwikkeld voor onderweg: kat Theo gaat in een soort comastand en beweegt pas weer als we op de plaats van bestemming zijn, poes Doortje komt af en toe knuffelen en kijkt veel naar buiten, hond Fiep komt ook af en toe knuffelen en gaat op de voorstoel zitten en wekt zo de suggestie op de auto te passen als we onderweg boodschappen doen, hond Joep is de enige die autorijden niet echt leuk lijkt te vinden. Eenmaal op de plek van bestemming van die dag ligt Fiep graag in de tent, Joep het liefst IN het kampvuur, wandelt Theo graag met ons mee (laatst dook hij plotseling naast me op terwijl ik op een plek waar wifi was onze mail las, bijna een kilometer van de camper!) en vangt Doortje muizen, die ze slechts deels opeet maar het liefst binnenin de camper. Aaaaaaaarggggg… En Fred en ik hebben zo onze taakverdeling die we al 15 jaar hebben: Fred zorgt dat de auto het doet, zet de tent op, haalt de fietsen van de auto en zet ze er weer op en ruimt de ontlede muizen op. Ik stippel de reis uit, doe de was, de kattenbak en het afval- en waterbeheer. Specifieke taken voor deze reis: kampvuur maken (Fred) en reisblog bijhouden (ik). Fred heeft ontdekt dat het vuurtje stoken op klompen dezelfde effecten oplevert als lassen op klompen. En dan ook nog in korte broek en zonder sokken. Voordeel is wel dat hij nu geen gaten in de sokken heeft maar wel een paar blaren. Dus maar een paar dagen op slippers gelopen. In het begin had ik geen zin om te rijden (drukke wegen), maar nu rijden we weer om de beurt. De ontdekking van het voordeel van het al eerder genoemde handgas telt ook mee. Koken doen we ook om en om. En wat koken we zoal? We hebben een oud gasfornuisje met 2 pitten, een gasoventje en een kooktoestel voor buiten waarop we kunnen koken, grillen, bbq’en en roerbakken. We maken van alles: pastaschotels, bonensalades, pizza, taco’s (pizzabodem en taco’s kopen we kant-en-klaar), maar ook tonijn op de bbq, groentespiesjes, gebakken aardappels en gekookte wortels met een vegetarische burger. Er is gelukkig veel keus in vleesvervangers die ook nog eetbaar zijn.

Bij Lake Superior wilden we graag de hangbrug bij Mackinaw zien: deze is langer dan de Golden Gate Bridge in San Francisco en ooit de langste ter wereld. De hangbrug is inderdaad indrukwekkend, en op een camping er vlakbij zijn we eerst naar een uitkijkplatform gegaan om de brug te fotograferen. Later bleek dat we de brug vanaf onze kampeerplek net zo goed konden zien haha. Daar spraken we mensen die onze plannen weer hebben gewijzigd: we wilden langzaam iets meer naar het zuiden reizen, maar gaan eerst naar de Apostle-eilanden, nog steeds aan de grens met Canada.