Toch weer een avontuur en verlaten gebouwen in Detroit

Op de camping in Amish-land hebben we weer veel mensen ontmoet. Omdat het steeds mooi weer is, leven we vooral buiten, en Amerikanen spreken ons de hele dag door aan en komen bij ons aan de picknicktafel zitten, ook als we: onderweg zijn naar de douche/zitten te eten/aan het koken of afwassen zijn/eindelijk een boek proberen te lezen. Dat betekent dat alles vertraging oploopt, maar het levert veel leuke ontmoetingen op. Carl en Linda die we ontmoetten op de camping vonden ons zo interessant, dat ze toen ze alweer thuis waren na een paar dagen kamperen, weer terug zijn gereden om ons nog eens te spreken en contactgegevens uit te wisselen. Zo worden we door steeds meer Amerikanen gevolgd. Ook hartverwarmend was een stel dat ’s avonds laat een caravan kwam brengen op de plek naast ons, voor een moeder en een tante. Zelf moesten ze ’s avonds laat weer naar huis rijden, maar voor die tijd wilden ze ons nog graag voorzien van een kampvuur. Hoop hout op onze kampvuurplek gelegd, en ze wilden het ook per se voor ons aansteken! Kampvuren aansteken gaat hier als volgt: ronde kartonnen kokers met een soort gelei erin (enorme aanmaakblokken zeg maar) op het hout, halve liter aanmaakvloeistof erbij en hup de fik erin.  Terwijl het vuur al brandde spoot hij nog vloeistof er bij omdat het nog niet hard genoeg naar z’n zin ging.  Link vonden wij, maar het werkte spectaculair.

Verder kregen we steeds een klein jochie op een fiets op bezoek, met een Duits vlaggetje op zijn stuur. Fred had hem al direct aangesproken op zijn vlaggetje waarop een volstrekt onverstaanbaar relaas volgde met veel gebaren. Kinderen komen vaak op ons af, maar dat is niet omdat ze ons zo leuk vinden maar vanwege de huisdieren. Het kleine jochie bleek Oliver te heten, en was de kleinzoon van een Duits stel uit Magdeburg dat net als wij hun camper had verscheept met het Duitse bedrijf Seabridge. Hun dochter is met een Amerikaan getrouwd en ze waren nu een paar dagen op pad met Oliver, die een mengelmoes van Engels en Duits sprak, dat we met hulp van ‘opi en omi’ bijna dreigden te gaan verstaan. Hij kwam steeds spelen met onze honden en katten en alle nieuwe lampjes op z’n fiets laten zien. Over de katten: thuis zijn ze vooral binnen, hier lopen ze vaak los. Ze gedragen zich echter nog steeds als binnenkatten: ze doen hun behoefte op de kattenbak, als het regent jammeren ze voor de deur en willen ze naar binnen, en ondanks dat ze heel veel bomen ter beschikking hebben, scherpen ze hun nagels aan de krabplank die we meteen na aankomst hebben gekocht. Deze krabplank is van karton en ligt inmiddels aan flarden: we hebben een nieuwe gekocht, en nu iets duurzamer: van sisal.

Eenmaal weer op pad richting Detroit gebeurde er toch weer iets onverwachts. Ik was aan het rijden, en was al aan het mopperen op de auto die niet snel genoeg naar mijn zin de heuvels op ging en bovendien werd de motor erg heet, terwijl het nog maar 10 uur was en dus nog niet zo heet en we op advies van Michel net een speciale vloeistof in de radiator hadden gedaan. Fred rook opeens de lucht van koppelingsplaten of remvoeringen, auto aan de kant, alarmlichten aan, wat bleek: remmen oververhit. Gauw veel water erop gegooid, grote stoomwolken, Fred weer bijna verbrand, en tot overmaat van ramp z’n bril beslagen, en toen wachten tot de remmen genoeg waren afgekoeld. Wat bleek: ik was vergeten dat het rempedaal soms niet terugkomt. Op zichzelf geen probleem als je na het remmen met je voet het pedaal weer omhooghaalt, maar ik had daar helemaal niet meer aan gedacht…en Fred wilde me er niet steeds aan herinneren. Gelukkig werkten de remmen nog wel, maar bij hard remmen trilde de vooras: de rembokjes waren erg hard geworden. Toen op zoek naar nieuwe remblokjes, bij een Nissan-dealer: de assen en remmen waren afkomstig van een Nissan Patrol uit 1993. Het exacte type hebben we opgevraagd bij Hans Bolink, van wie de Nissan afkomstig was. Helaas bleken de cd-roms van de Nissan-dealer slechts terug te gaan tot 1997, en bovendien heeft deze auto nooit in de VS gereden. ’s Avonds heeft Fred één van de remblokjes eruit gehaald, foto’s gemaakt, en de maat van het remblokje overgenomen op papier. De volgende dag naar nog een andere Nissan-dealer gereden, maar ook zij kwamen tot de conclusie dat deze auto hier nooit heeft gereden en dat ze deze remblokjes dus ook niet kunnen leveren. Omdat de auto weer goed remt rijden we hier voorlopig mee door, en als we het niet meer vertrouwen laten we er wat opsturen vanuit Nederland. Daar zijn ze volop verkrijgbaar.

Nu op naar Detroit, en weer een andere staat binnengereden: van Ohio naar Michigan. Bij iedere ‘grensovergang’ is een ‘visitor center’  of  ‘welcome center’: een toeristenbureau van de betreffende staat met ongelooflijk veel (gratis) informatie over de te bezoeken staat. Kaarten, informatie over musea, folders met alle campings van de staat, informatie over State Parks. Echt geweldig. En altijd met wc’s en soms wifi.

Detroit was eens welvarend vanwege Motown en de auto-industrie (Ford en General Motors hebben er nog steeds hun hoofdkwartier), maar is heel erg getroffen door de economische crisis en nu vooral bekend vanwege de grote hoeveelheid verlaten gebouwen: rond de 80.000. Alle Amerikanen tegen wie we zeiden naar Detroit te willen, keken ons aan of we gek waren: het is er gevaarlijk, er zijn veel schietpartijen, we moeten de deuren van de auto op slot houden, een Smith and Wesson werd ons geadviseerd mee te nemen, en wij moeten extra voorzichtig zijn omdat onze auto zo opvallend is. Maar we wilden het graag met eigen ogen zien, en waren sowieso niet van plan om er in het donker rond te rijden. We zijn als een soort ramptoeristen via de buitenwijken langs de rivier (met Canada aan de overkant) door de stad gereden, over heel slechte wegen. Detroit is failliet geweest en heeft geen geld voor wegen, en ook niet voor het afbreken van alle leegstaande gebouwen. Hoewel de stad enigszins aan het herstellen is vonden wij het verschrikkelijk wat we zagen: vervallen fabrieken, dichtgetimmerde bars, gesloten winkels, grote villa’s zonder ramen, waar de gordijnen naar buiten wapperden, bedelaars op kruisingen. Het ergste was dat sommige van die huizen bewoond werden, met ingestorte daken, zonder ramen, afgebladderde kozijnen zonder deuren. En dat waren niet de jonge dertigers die een huis voor een dollar hebben gekocht bij wijze van leuk klushuis, wat ook voorkomt. Dit waren echt arme mensen die we hebben gezien. We zijn ook naar het Centraal Station gereden, dat ook lang leeg stond en waar niets mee gebeurde, maar waar nu sinds kort weer ramen in zitten en waar nu druk wordt gebouwd. Schietpartijen hebben we die dag niet gezien, wel veel agressief rijgedrag in uitgewoonde auto’s.