Stuck in Ely

Met onze leenauto gingen we naar het bedrijf waar de lekke band heen was gebracht, om de geplakte band op te halen. Dachten we. Toen we aankwamen, zagen we de band meteen liggen, er zat een scheur van wel 10 centimeter in de binnenband! Hoewel het Amerikaanse banden zijn, bleek een nieuwe binnenband lastig te vinden, deze zou vrijdagochtend uit Salt Lake City komen. Het excuus is telkens: ‘But this is Ely’. Nog iets langer hier blijven dus.

Fred is erin geslaagd om de pitmanarm te repareren op de manier die hij al had bedacht, en toen hij toch een werkplaats ter beschikking had, heeft hij ook meteen de ankerplaat gerepareerd (extra overzetplaat gemaakt van 4 mm dikke plaat), zodat we weer vier remmen hebben. Wel zo veilig.

Mensen hier zijn erg benieuwd waar we vandaan komen, er komen hier niet zoveel toeristen uit Europa. Een jongen in een winkel dacht dat we uit Rusland kwamen, hij herkende ons accent van zijn Russische muziekleraar. Het moet niet gekker worden! Verder hebben we al een paar mensen gesproken die hier vrijwillig zijn komen wonen, vanwege de rust van het kleine stadje. Het is hier ondanks het grote aantal motels en casino’s inderdaad rustig en heel gemoedelijk.

Van een vrouw die permanent op de camping woont (haar man werkt hier, zij vermaakt zich met tv kijken en lezen) hoorde ik dat de McDonalds in Ely binnenkort concurrentie krijgt van een nieuwe hamburgertent in een eveneens nieuw tankstation, en dat McDonalds om kosten te besparen de hamburgers vast kleiner heeft gemaakt…Ze bood aan om ons naar de stad te rijden als we iets nodig hadden. En als we naar de Subway wilden, moesten we eerst langs haar trailer, want haar dochter werkt daar en we konden korting krijgen. Heel erg aardig. Deze vrouw had trouwens nog maar weinig tanden in haar mond, dat zien we hier veel. Misschien is het heel erg duur om tanden te vervangen.

Verder hebben we de Ely Times gekocht, en behalve de verkiezingsuitslagen (Nevada is naar de Democraten gegaan, maar de White Pine County waar Ely bij hoort naar de Republikeinen) bevatte de krant, die één keer per week uitkomt, een verslag van de plaatselijke sheriff. Heel vermakelijk. Alle meldingen, terecht of onterecht, staan opgesomd, met namen van verdachten erbij, en de hoogte van de borg! ‘Naming and shaming’, waar we in Nederland heel moeilijk over doen, is hier geen enkel probleem. De meldingen variëren van een voetganger die is doodgereden door een auto waarvan de chauffeur is doorgereden, tot huiselijk geweld, een meisje van 16 dat niet bij haar school stond om te worden opgehaald door haar vader (bleek door een vriend te zijn thuisgebracht), een inbraak in een trailer (maar er bleek niemand te zijn geweest en ook niets gestolen), een gestolen wapen (bleek door een familielid te zijn meegenomen), iemand was een mobiele telefoon kwijtgeraakt (later teruggevonden), en verder veel meldingen van ‘intoxicated subjects’ in de buurt van de casino’s. We weten we nu dat de borg voor bezit van hard drugs 50.000 dollar is. Plegen van huiselijk geweld is een stuk goedkoper: 3.000 dollar.

Intussen was het weer drastisch omgeslagen. Waar we steeds zonnig weer hadden met een graad of twintig, begon het eind van de middag hard te waaien en al gauw te sneeuwen. Bijzonder vonden we dat dit al een week van tevoren werd voorspeld en dat de voorspelling precies klopte, anders dan bij ons. In de sneeuwbui zijn we met de auto van Jimmy naar Hotel Nevada gegaan, een hotel met casino dat 24 uur per dag open is en waar je ook kunt eten. Alle ruimtes zijn met elkaar verbonden en je ziet de speelautomaten vanaf je eettafel, en belangrijker: je hoort ook de omroepberichten over welke machine een prijs uitkeert, de naam van de winnaar en de hoogte van het bedrag. Het eten was prima, maar veel te veel. We zijn er inmiddels aan gewend om de restanten mee te nemen in een doos.

Verder hebben we een bezoek gebracht aan de bar van Jimmy, waar hijzelf zat met zijn vrouw Mimi en biljartvrienden Dennis en Shane. Fred kende al deze mensen al van de vorige avond. Dennis had zelfs nog een groot diesellasapparaat gebracht, mocht het kleinere apparaat van Jimmy niet voldoende zijn. We hebben een paar rondjes gegeven om ze te bedanken voor alle hulp en we hebben ze wat verteld over Nederland. Zij vinden het onbegrijpelijk dat er in Nederland niet overal wordt gestopt voor een rood stoplicht. En het fenomeen parkeerschijven vonden ze ook heel interessant.

De sneeuw en de nachtelijke kou (min 17) brengen ook weer nieuwe leerpunten met zich mee. Zo kunnen we de hondenriemen beter niet buiten laten liggen…die kunnen ook bevriezen. De honden vinden de sneeuw heerlijk, vooral Joep, maar kat Theo heeft bij deze temperaturen geen enkele neiging om naar buiten te gaan. Gelukkig hebben we een goede kachel. Omdat we al een paar dagen niet hebben gereden laden we de accu op met onze generator, die het heel goed doet. Het ding moet wel extra werken, want moet en de koelkast en de kachel aan de praat houden: hoe warmer het binnen is, hoe eerder de koelkast aanslaat. ’s Nachts gaat de kachel overigens uit, en de warmte blijft verbazingwekkend lang hangen. Inmiddels hebben we onze plannen bijgesteld vanwege de kou: in plaats van de weg naar het westen door Nevada helemaal af te rijden (over een paar bergpassen met sneeuw) gaan we naar het warmere zuiden. Op naar Las Vegas!