Auto twee keer weggesleept in twee dagen

Het genot van een nieuwe dynamo heeft maar kort geduurd: na een rustige (hoewel rustig? We zijn via een hele ruige onverharde weg die korter was, om ook een hoge bergpas te mijden, en om een verlaten dorp te bezoeken –nooit gevonden- de bergrug die het Great Basin omsluit, gepasseerd) rit met als enige ‘eye catchers’ een groot veld met windmolens, kwamen we aan in Ely, een voormalig mijnstadje. We wilden net de afslag naar de camping nemen toen we opeens een hoop herrie hoorden, en raar wegzakten. Rechterachterwiel verloren! Auto snel stilgezet. We snapten er niks van, want Fred had alle wielen pas nog nagetrokken, nadat hij ze alle vier had omgewisseld in verband met het probleem van het trillen. Al gauw kwam de plaatselijke agent (‘state trooper’) kijken wat er aan de hand was, en nog iemand in een auto van een bergingsbedrijf. We hadden hen al gezien vlak voordat we de bergpassen over zouden gaan: toen waren ze bezig met een gestrande veewagen. De mannen van het bergingsbedrijf hielpen zoeken naar het wiel, en dat viel niet mee, want het was van de weg gerold, een weiland in met allemaal lage bosjes. Het wiel was relatief snel gevonden, maar toen ontbrak de remschijf nog. De spacer (waarover later meer) zat nog aan het wiel. Overal naar de remschijf gezocht, niets gevonden. Intussen heb ik meer dan een half uur met de AAA, de Amerikaanse ANWB, aan de telefoon gezeten, we moesten immers worden weggesleept. Ik moest minstens 5 keer mijn lidmaatschapsnummer opnoemen, en nog vaker mijn achternaam spellen. Ik had niet bepaald het grootste lichtpunt aan de lijn en later bleek waarom: ik was haar eerste klant ooit… We hoorden dat de AAA net een nieuw call centre had geopend in Salt Lake City en heel veel nieuwe mensen had aangenomen. Pffff. De ‘state trooper’ nam het gesprek over, belde zijn baas en toen met sleepbedrijf ‘Denny’s’. We werden uiteindelijk naar de camping gesleept door deze Denny: het was zaterdag en de garages waren gesloten voor het weekend. We moesten zelf afrekenen: volgens de AAA dekt onze verzekering de sleepkosten van 365 dollar niet. Dat zoeken we later uit. Denny had gezien dat de spacer nog in het wiel zat, en wist eigenlijk gelijk de oorzaak: de bouten van de spacer willen ook weleens losraken, en moeten net als de wielbouten nagekeken en nagetrokken worden. Alleen het verschil met de wielbouten is: je ziet ze niet, anders dan dat het wiel van de as is. Leerpuntje volgens Fred. Ik ben met sleper Denny naar zijn kantoor gereden om de rekening te betalen, en zag toen meteen iets van Ely. We kwamen onder andere door een Shoshone-indianenreservaat waar dus ook andere wetgeving geldt. Links van de weg stonden inderdaad wat huizen bij elkaar, maar na 200 meter stond er alweer een bord met de mededeling dat we nu het reservaat verlieten. Volgens Denny zijn de indianen in het reservaat over het algemeen lui, omdat ze geld van de overheid krijgen, maar zijn er ook mensen bij die hard werken. Verder liet Denny me zijn wagenpark zien, dat wil zeggen auto’s die hij ooit heeft weggesleept, maar waarvan de eigenaren de rekening niet konden betalen. Veel mensen hebben schade aan hun auto omdat ze wild aanrijden. En verder vallen volgens Denny veel mensen in slaap achter het stuur: bijna alle auto’s hier zijn automaten, en ze zijn zo comfortabel dat mensen niet meer opletten. Enfin, achter het stuur in slaap vallen is geen gevaar voor ons. Zeker niet als we wielen gaan verliezen. We hebben diezelfde middag met de honden nog lang gezocht naar de remschijf. Na ruim een uur vergeefs zoeken in de buurt van waar het wiel was gevonden besloten we aan de overkant te zoeken, en inderdaad: de schijf was naar de andere kant van de weg gerold, en gelukkig niet gebarsten. Wel wat bramen, maar die heeft Fred er afgevijld.

Voor de zekerheid ook de andere wielen (spacers) nagekeken, en ook alle andere dingen onder de auto die los kunnen zitten. Fred heeft nu alles vastgedraaid wat er vastgedraaid kan worden. De schade: 6 kapotte bouten, een kapotte ankerplaat die de rem verbindt met de as, een lekke band, deuken in het spatbord en een gescheurde spatlap.

Intussen heb ik boodschappen gedaan op de fiets. De heenweg (nog zonder boodschappen en bergaf) waren goed te doen, maar de 4 kilometers bergop terug met zware rugzak waren heel erg lang…

De volgende ochtend de plaatselijke garage gebeld (geadviseerd door Denny), en André en een werknemer kwamen 6 nieuwe bouten brengen en hebben de lekke band weggebracht. Dat wil zeggen: André is de eigenaar en kwam met een werknemer, die al het werk deed. André zelf deed helemaal niets. De ankerplaat laten we zitten, dat leek André ook het beste, en dat betekent dat we verdergaan zonder rechterachterrem, dat schijnt niet zo’n probleem te zijn.

Die middag wilden we de geplakte band ophalen en tanken, en wegrijdend bij het tankstation hoorden we opeens iets knappen: de zogeheten pitmanarm was doormidden en dus werkte het stuur niet meer. Een hele verse breuk, en zeer waarschijnlijk veroorzaakt door het ongeluk met het achterwiel: de auto heeft een behoorlijke klap opgelopen. Nog een geluk dat het bij een tankstation gebeurde.

We moesten ons dus opnieuw naar de camping laten slepen. Terwijl we wachtten op de sleepauto kregen we koffie aangeboden van de medewerkers van het tankstation, heel aardig. Een van hen vertelde ons dat ze ook eens een dramatische trip had meegemaakt: tijdens een rit van 500 kilometer en terwijl ze hoogzwanger was schoot er achtereenvolgens een wiel los, daarna het hele stuur (met airbags erbij) en daarna ging de v-snaar stuk. Wij knapten enorm op van het feit dat ook anderen dingen meemaken die je niet kunt verzinnen!

Deze keer kwam er een ander sleepbedrijf, en de sleper bleek een broer van de man te zijn die ons had geholpen met het zoeken van het wiel. Kleine wereld langs de eenzaamste weg van de VS.

Maar goed, André van de garage kwam de volgende ochtend de pitmanarm ophalen die Fred er inmiddels had afgehaald, om te laten lassen. Een nieuwe pitmanarm is hier niet te krijgen, en bovendien is de onze een aangepaste: de bocht is eruit gehaald door smid Koos uit Assendelft, anders paste de rembekrachtiging niet meer.

Fred had al een oplossing bedacht (nauwsluitende kast om de breuk heen lassen en vastzetten met bouten) en we waren in de veronderstelling dat de plaatselijke lasser dezelfde oplossing wel zag zitten. Maar helaas, André wilde het ding zelf niet lassen vanwege mogelijke aansprakelijkheid, en de lasser die hij had gesproken wilde het ook niet. Maar dat nieuws kwam hij pas ’s middags om vier uur vertellen. André had wel een nieuwe pitmanarm gevonden die hij via eBay kon bestellen in Australië, maar dat is er dus één met bocht die niet past. André werd zelfs pissig toen Fred opperde dat hij het zelf wilde lassen en zelf wilde overleggen met de lasser. Maar het was duidelijk dat André er niets meer mee te maken wilde hebben. De vrouw van André was een stuk vriendelijker, bracht ons terug naar de camping en vroeg of we nog boodschappen moesten doen, maar we hadden nu niets nodig.

Inmiddels hadden wij flink de pest in. We zijn allebei heel positief ingesteld, en houden het hoofd koel (waarbij mijn hoofd iets koeler blijft dan dat van Fred trouwens) maar dit zijn wel heel veel dingen achter elkaar, en het was echt een domper dat het ding niet gelast kon worden volgens André. We hebben dan ook het gevoel dat we aan vakantie toe zijn haha.

Terug op de camping hadden we geluk: we troffen twee mannen aan wie we vroegen waar we een lasbedrijf konden vinden, en heel toevallig had een van hen, Jimmy, zelf een laswerkplaats in de buurt. (Een déja vu: in Noord-Ierland waar onze versnellingspook was afgebroken liepen we op de camping ook spontaan tegen een lasser aan). Hij maakte daar vroeger ‘hot rods’, dat zijn oldtimers die worden uitgerust met snelle motoren zodat ermee kan worden geracet. Dat klonk goed. Jimmy begreep Fred’s oplossing meteen, nam hem mee naar de werkplaats, en Fred is meteen aan de slag gegaan. Jimmy van 76 is een soort grootgrondbezitter, heeft bars, motels, stukken grond, een bedrijf dat huisjes plaatst voor glasvezelkabels en dus ook een werkplaats. Fred mocht een van  Jimmy’s auto’s lenen om mee terug te nemen naar de camping en de volgende dag terug te gaan. De auto stond buiten met de sleutels erin. Dat kan hier gewoon. Jimmy had zelf nog nooit in deze auto gereden en had nu trouwens zelf (in zijn eigen bar) te veel gedronken om Fred terug te rijden.

De camping waar we zitten is gelukkig prima: WiFi, mooi uitzicht op de bergen, wandelmogelijkheden in de buurt, een verwarmd sanitairgebouw en vriendelijke beheerders. Het is hier tot nu toe overdag zonnig en 20 graden, maar ’s nachts koelt het af tot net onder het vriespunt: we zitten op een hoogte van boven de 2000 meter. Morgen wordt het opeens een stuk kouder en wordt ook sneeuw verwacht. Veel mensen komen hier om terrein te rijden, en om te jagen op herten en edelherten. Omdat het erg warm is voor de tijd van het jaar, is de jacht weinig succesvol geweest hoorden we. Wel zijn hier lynxen en coyotes, dus de huisdieren slapen ’s nachts binnen.