Bizar Las Vegas en kennismaking met de kleinzoon van Wyatt Earp

Allereerst willen we nog een keer melden dat we het leuk vinden dat zoveel mensen ons volgen en ook reacties plaatsen: super! Het schrijven kost overigens de minste tijd, dat gaat min of meer vanzelf. De meeste tijd gaat op aan het uitzoeken en archiveren van de foto’s (dat zijn er veel en veel meer dan die op de blog komen).

Na alle pech met de auto gingen we niet helemaal gerust op pad naar Las Vegas: we waren ons vertrouwen in de auto enigszins kwijtgeraakt. Voor vertrek nog eerst de gerepareerde band opgehaald, de monteur die ons hielp vond de door Fred gemaakte lier om het reservewiel mee op en neer te halen een fantastische oplossing.

Na 100 kilometer gecontroleerd of de pitmanarm nog heel was en hoe de gerepareerde rem het hield…niets aan de hand. Totdat er toch weer iets gebeurde: we kregen na 300 kilometer een lekke band. Fred was heel vrolijk: het was deze keer slechts een lekke band! We stonden wel op een ongelukkige plek: er was geen vluchtstrook en de berm liep heel steil af naar beneden. We zijn recht naar beneden gereden en konden daar rustig het wiel verwisselen, wel in het donker. En sommige cactussen blijken wel heel scherpe doorns te hebben. Ze zaten zelfs in de reserveband toen we die naar de rechterachterkant rolden. En handen zijn een nog lekkerder prooi. Het was een voordeel dat we ook in het donker Las Vegas binnenreden: dan zie je tenminste al het licht waar Las Vegas beroemd om is. Middenin de woestijn één grote bak licht die je al van 40 kilometer afstand ziet liggen. Dit overtrof onze stoutste verwachtingen.

Bij de camping waar we wilden overnachten belandden we in een vreemde discussie met de baliemedewerkster: toen ik zei dat we geen water en elektriciteit nodig hadden keek ze uit het raam en twijfelde ze of onze camper wel een echte camper was. Ze laten alleen campers toe met een Amerikaans certificaat, en overnachten in een ander soort auto is verboden, net als overnachten in een tent. Las Vegas law. Tja, wij hebben natuurlijk niet zo’n certificaat maar vinden zelf dat we een camper hebben en zo is de auto ook gekeurd. Het staat ook op het kentekenbewijs. Uiteindelijk wierp een collega van haar een blik naar binnen en hij had al snel gezien dat we een fornuis, gootsteen en koelkast hebben, en hij vond dat ze niet zo moeilijk moest doen. Later hoorden we dat deze zelfde mevrouw al eens een stel Duitsers met een Volkswagenbusje had weggestuurd.

Intussen waren Jackson en Melinda Stewart uit Californië naar ons toe gekomen, zij hadden onze auto bij de campingreceptie zien staan en wilden graag weten wie daarbij hoorden. Zij werken zelf in de autoracewereld, hij bouwt allerlei wijzigingen op auto’s  voor McLaren, Aston Martin en nu ook Maserati, waarvoor hij de licentiehouder o.i.d. is, en zij maakt racekleding. Hij heeft patent op o.a. sturen met allerlei elektronica en speciale schokbrekers. Hij bood aan om een pitmanarm voor ons te maken! Maar dat is nog niet nodig. Zij wilden alles horen over onze avonturen en nodigden ons uit voor het diner de volgende avond. Leuk! We hadden een interessante avond met hen. Zij hadden eerst in Santa Barbara gewoond tussen beroemdheden als Oprah Winfrey en Julia Child, maar wonen nu meer in het binnenland aan de rand van een privé-vliegveld. Al hun buren hebben zelf een vliegtuig, maar zij hebben hun vliegtuig op een gegeven moment verkocht, nadat er negen buren/vrienden waren overleden bij een vliegongeval in tien jaar tijd. Maar ze gaan nog wel met buren mee in hun vliegtuig, bijvoorbeeld om ergens te gaan lunchen. Dat noemen ze dan ‘a hundred dollar hamburger’! Het is daar ook heel normaal om te forensen met het vliegtuig. Hun buurvrouw gaat elke dag met het vliegtuig naar haar werk: 6 uur weg en om 6 uur weer thuis. Twee keer een kwartier in plaats van twee keer twee uur in de file. Lijkt mij ook wel wat! Landen op De Resident moet wel kunnen. Jackson en Melinda hebben ons bij hen thuis uitgenodigd en we zijn van plan om bij hen langs te gaan, het klikte erg goed.

En intussen was onze band nog steeds lek en moesten we die laten repareren. We zijn in totaal bij zes ‘tire shops’ geweest (allemaal Mexicanen overigens), waarbij de één ons verwees naar de volgende, maar zij bleken geen van allen onze band te kunnen of willen repareren omdat we nog een aparte binnenband en splitvelgen hebben. De meeste auto’s hebben dat niet meer. Vrachtwagens hebben dat vaak nog wel, dus op zoek naar een ‘truck repair’. De dichtstbijzijnde was 8 kilometer rijden, maar al na een kilometer zag ik een bandenbedrijf dat adverteerde met ‘all tires’, en er stond een plaatje van een tractor bij, dat was veelbelovend. Inderdaad konden we daar terecht. Weer een Mexicaan, maar nu een zeer bereidwillige. De binnenband bleek echter een scheur van zeker 20 centimeter te hebben. Zo’n binnenband had hij wel, maar niet het juiste ventiel. Een andere binnenband moest, net als in Ely, besteld worden. Dat zou 45 minuten duren, en een groot wonder geschiedde: exact na drie kwartier draaide een personenauto de oprit op. Het bleek de, ook nog goede, binnenband.

Inmiddels hadden we mailcontact met Ernst en Gerda en die waren ook in Las Vegas, maar dan op een camping in Downtown Vegas. Daar werd echter veel gestolen, ze sliepen met oordoppen in (stonden naast een casino dat 24 uur per dag is geopend, en naast de brandweer) dus zij kwamen naar de camping waar wij stonden, wat verder van het lawaai, met een hoog hek eromheen en met palmbomen. Leuk om hen weer te zien. Ze staan toevallig vlakbij ons. Onze camping is ’s nachts rustig, op wat verkeer na en op de sirenes na wanneer er weer eens iets is gebeurd. Onze achterburen zijn snowbirds uit Canada, en hij komt iedere dag de honden aaien en een praatje maken. En toen Fred de auto aan het nakijken was, kwam hij een thermoskan koffie brengen. Lief!

En dan Las Vegas. Wij wilden er graag heen omdat het iets is wat je gezien moet hebben. We dachten dat we het na één dag wel gezien zouden hebben, maar we zijn hier bijna een week geweest. Het is heel bizar, een enorme stad vol neonverlichting, met 40 golfbanen, ondanks het gebrek aan water (er is hier al jaren extreme droogte), grote elektriciteitscentrales, bijna geen zonnepanelen, overal casino’s, en je ziet hier veel steenrijke mensen (die flink gaan shoppen in een van de vele luxueuze winkels, alles zit hier: Luis Vuitton, Gucci, Prada, Dior, Rolex, enz. enz.) maar ook veel armen, mensen die leven uit een winkelwagentje, op straat slapen, bedelen. Het contrast is groot. Ook zijn er 4 of 5 dodelijke schietpartijen per dag, en toen wij er waren is er een kind van 7 jaar oud doodgeschoten.

We zijn niet geïnteresseerd in gokken, maar hebben op de zogeheten Strip veel casino’s bezocht vanwege de thema’s: zo zijn we in Venetië geweest, met een kanaal en echte gondels! In Parijs, met een Arc de Triomphe, een Eiffeltoren, een Franse vinotheek, supermooi nagemaakt. In New York, met een vrijheidsbeeld en een Chrysler building. Wel blijkt het marmer in Venetië gips te zijn of hardboard, maar dat merk je pas als je eraan voelt. Fred klopt op alle zuilen en beeldhouwwerken om vast te stellen of het (prachtige) nep is. Hij heeft nu een gekneusde vingertop, want een marmeren prullenbak bleek echt. En overal is het schemerig ongeacht het tijdstip: een wolkenlucht met nauwelijks zichtbare lampjes. Ongeacht het thema heeft Gordon Ramsay overal een zaak: van hamburgertent tot fish and chips tot steakhouse tot chique restaurant.

De casino’s zijn ook letterlijk tijdloos: er hangt nergens een klok, er is geen daglicht en ook Fred is zijn oriëntatie kwijt zodra hij binnen is. Dat is ook precies de bedoeling: alles is erop gericht om je zo lang mogelijk binnen te houden en geld te laten uitgeven. Ernst en Gerda hadden een Nederlands stel ontmoet dat ieder jaar 2 keer 3 maanden in Las Vegas doorbrengt om alleen maar te gokken. Wij gingen vooral voor het vermaak, en dat is overal: een straatshow met acrobaten, zangers die Elvis nadoen, water- en lichtshows met muziek, een vulkaan die elk uur uitbarst, echt fantastisch. En verder treedt Céline Dion nog steeds iedere avond op, en tegenwoordig Olivia Newton John ook, en trad Elton John erop toen wij er waren. Van Ernst en Gerda hoorden we dat de Duitse Hans Klok niet meer kan optreden: is opgepakt wegens bezit van kinderporno en zit hier in de gevangenis voor 20 jaar.

We zijn ook in Downtown Vegas geweest, dat is het ‘oorspronkelijke’ Las Vegas, maar dat vonden we wat ordinairder, met veel toplessvrouwen en allerlei freaks. Wel leuk: jongens die met een spuitbus schilderijen maakten, en een aquarium met haaien waar je met een glijbaan doorheen kunt.

Vanuit Las Vegas hebben we ook de Hoover-dam bezocht, een enorme dam die in de jaren ’30 is gebouwd om de Colorado in te dammen en om watertekort en overstromingen te reguleren/voorkomen, en stroom op te wekken. Vanwege een politiecontrole moesten we stoppen, na een blik van 3 seconden in de camper (zonder ook maar iets te openen) moesten we ook de dakkoffer openen. Nu hebben we niets te verbergen, maar om het dak op te gaan moeten eerst de fietsen er worden afgehaald, dus een heel gedoe. En uiteindelijk stelde de controle ook hier niets voor: een agent keek in de koffer met een spiegel op een lange steel en ook hier niet meer dan 3 seconden. Gekke Amerikanen. Maar we hebben geleerd niet in discussie te gaan met Amerikanen in een uniform. De poging van een van de dienders om nog een sociaal praatje met Fred te starten over de auto en ons land van herkomst mislukte jammerlijk.

De dam zelf was zeer indrukwekkend, ook om te zien hoe laag het waterniveau is door de droogte: 46 meter lager dan het niveau waarop het water het overloopkanalen in gaat. Die overloopkanalen zijn slechts eenmaal gebruikt: in 1983 was er heel veel smeltwater vanuit de Rocky Mountains, 63 dagen is er gespuid. Het was wel ontzettend druk: we reden in een file naar de parkeerplaats, er waren wel duizenden mensen. We hebben de waterkrachtcentrale bezocht, en gewandeld over de ‘Memorial bridge’ met prachtig uitzicht op de dam. We zijn teruggereden naar Las Vegas via het stuwmeer, Lake Mead, prachtig.

En toen maakte Fred kennis met de kleinzoon van Wyatt Earp: een man kwam informeren naar onze auto, en of deze te koop was. Fred zag dat hij een petje droeg met allerlei onderscheidingstekens: nasi halen op zondag en 40 meter stoeprand schilderen in een halve dag, hij had in het leger gezeten. Hier zijn mensen echt trots dat ze in het leger hebben gediend: ze dragen petjes van de US Army, onderscheidingstekens, soms zie je ook kentekenplaten met ‘veteran’ of ‘Vietnam veteran’, en er is hier ook een jaarlijkse veteranendag waarop alle veteranen worden geëerd. Al hun namen staan dan in de lokale krant. Enfin, deze man was behalve ex-militair ook kleinzoon van Wyatt Earp, en in die hoedanigheid de erevoorzitter van de enige fanclub van Wyatt Earp ter wereld: in België!