Sleutelen, nog meer sleutelen, en leuke stad Minneapolis

Om te beginnen willen we nogmaals benadrukken hoe leuk we het vinden dat zoveel mensen ons blog lezen en erop reageren!

We zijn in kou en regen door de dunbevolkte zuivelstaat Wisconsin gereden: dichte bossen en later uitgestrekte zuivelbedrijven. Koeien hutje-mutje op elkaar helaas. Het kenmerk van de staat wordt vaak ook vermeld op de kentekenplaat: Dairy State Wisconsin, en ook Garden State New Jersey. In Wisconsin zag Fred voor het eerst een beer: een pas geschoten zwarte beer lag in de laadbak van een pick-up truck. Maar nog steeds geen levende dus. We zijn ook in een andere tijdzone beland: van Eastern naar Central time, het verschil met Nederland is nu 7 uur.

Intussen raakte de accu steeds leger en was het gaslek er nog steeds, dus nu moest er echt gesleuteld worden. Ook hadden we een ruitenwisser verloren aan de bijrijderskant. Dat hadden we al eerder meegemaakt in Andorra. Het was al donker, het regende, en stoppen en zoeken had geen zin. Fred kwam op het idee om de kilometerstand te noteren en de volgende dag als het licht was op die plek te gaan zoeken. Een heel goed besluit want op de camping bleek dat de wisser met moer achter de grill was blijven hangen.

Het echte sleutelen gebeurde in Minneapolis, waar het weer gelukkig beter was: rond de 20 graden, droog en zonnig. Al gauw constateerde Fred dat inderdaad de dynamo stuk was. We hebben 2 grote accu’s in gebruik die tijdens het rijden door de dynamo worden opgeladen: de ‘auto-accu’ (voor o.a. het starten van de auto en de autoverlichting) en de ‘huishoudaccu’ (voor de koelkast, de binnenverlichting en de usb-aansluitingen). Tot onze verbazing deed de ‘auto-accu’  het steeds nog wel en konden we gewoon rijden, maar de koelkast en de usb-aansluitingen hadden het inmiddels begeven. Bij een temperatuur van 10 graden is een niet-werkende koelkast gelukkig niet zo erg. En bovendien hebben we ook een zonnepaneel op het dak, zodat de koelkast het op enig moment weer ging doen. Maar de dynamo moest echt worden gerepareerd of vervangen. We hebben op internet een specialist in dynamo’s en startmotoren gevonden, middenin Minneapolis, en we zijn daar wonder boven wonder zonder TomTom (die laadde ook niet meer bij) in één keer naartoe gereden. Het bleek een smoezelig ogend bedrijfje te zijn, maar gelukkig wel met mensen die er verstand van hebben. Fred is op de parkeerplaats achter het bedrijf onder de auto gekropen en heeft de dynamo er onder uit gehaald. Déja vu: ooit in Ierland een versnellingsbak uitgebouwd op een vergelijkbare plek met allemaal losse kiezels en andere brokken steen. De volgende dag na het sleutelen ontdekte Fred toen tijdens het douchen dat hij helemaal onder de vieze vlekken zat op z’n zij en schouders. Toen hij me vroeg die schoon te maken bleken het pijnlijke blauwe plekken. Hij wist nu de volgende dag dat de plekken die hij nu zag geen vlekken van olie of smeer waren. En geen verzoek om schoon te maken.

De dynamo – spiksplinternieuw  overigens, niet alles aan de camper is oud - bleek inderdaad doorgebrand en omdat het inmiddels einde van de middag was en het bedrijf dicht ging, moesten we de volgende dag terugkomen. Dus de dynamo er weer onder gezet, want ook al werkt hij niet, zonder dynamo kun je niet rijden heb ik inmiddels begrepen (dient ook als spanner voor de v-snaar van de waterpomp). Intussen was overbuurman John, die ook een garage had, erg behulpzaam. We mochten gebruik maken van zijn wc’s, en ik kreeg een kop koffie. Dat bleek een beker van een halve liter te zijn uit een enorm en glimmend Nespresso-achtig apparaat, maar dan 5 keer zo groot, en ook met cups die 5 keer zo groot zijn, en met 5 keer zoveel suiker in de cappuccino-mix.  Als Fred aan het sleutelen is (dat komt vaker voor tijdens vakanties) bestaat mijn takenpakket uit: gereedschap aangeven, schroefjes los- en weer vastdraaien, af en toe een pedaal intrappen – afhankelijk van wat er stuk is – en zorgen dat de beesten te eten en drinken hebben en niet weglopen. En lekker een boek lezen! Aan het eind van de dag reden we dus met een nog niet gerepareerde dynamo terug naar de camping, maar nog eerst even langs de Walmart om boodschappen te doen. Tja, en toen startte de auto niet meer. Een keer houdt het op. Een auto starten met alleen een zonnepaneel lukt niet, dus de generator die het gelukkig altijd doet – mits er voldoende benzine in zit - tevoorschijn gehaald en een half uur laten draaien, waarna de auto startte.

De volgende dag is de dynamo gerepareerd, het bleek een constructiefout: onbalans in de rotor, er bleken schuurplekken te zien. Het uiterlijk van een bedrijf zegt dus niks, wat een vaklui. Vergelijk dat met ons eerdere bezoek een officiële Nissan-dealer vanwege de remblokjes. Daar konden ze alleen iets opzoeken in een computer – ze hadden niets aan een tekening en foto met maten van de remblokjes - maar toen bleek dat de auto van voor 1997 was hield alles op. De dynamo er weer in gezet, en…toen werkte hij niet! Gelukkig ontdekte Fred al gauw dat hij twee draadjes had verwisseld, en dat was snel opgelost. Intussen waren we ‘trending topic’ op Facebook, begrepen we van een werknemer van John. Afscheid genomen van alle garagemensen en adressen uitgewisseld met John: hij komt in april naar Amsterdam en komt misschien langs. Onze ervaring leert dat dat in de praktijk waarschijnlijk niet gebeurt, maar je weet maar nooit. Blij met de weer werkende dynamo teruggereden naar de camping, en toen constateerden we op 5 km afstand van de camping dat de motor olie lekte en niet zo’n klein beetje ook. En, erger, de remmen werkten plotseling niet meer! Olie bijgevuld en heel voorzichtig teruggereden naar de camping, zonder ongelukken. Motorrem en handrem boden wat uitkomst. De volgende dag bleek dat de olieleidingen op het pompje op de dynamo niet goed waren aangedraaid. Dat zorgde voor de lekkage en ook voor het niet werken van de rembekrachtiging.

En dan het gaslek: Fred had inmiddels ontdekt dat het reduceerventiel lek was. Gelukkig hadden we er nog 1 bij ons, maar helaas: ook lek. Naar kampeerwinkel Camping World voor een nieuw reduceerventiel, maar helaas: in de VS werken ze niet met dezelfde reduceerventielen (ze vinden gasslangen te gevaarlijk en werken alleen met pijpen, aldus Camping World). Naar een gasbedrijf doorverwezen, waar we er één hebben laten maken. Opgelost dachten we. Maar nee, we roken en hoorden nog steeds gas, zij het iets minder. Nog een keer alles nagelopen en er bleek nog een koppeling te lekken. Vastgedraaid met drie slangenklemmen en nu lijkt het echt opgelost. Fred hoopt nu dat hij minimaal een week zijn gereedschapskist niet hoeft aan te raken.  

Tussendoor zijn we ook in Minneapolis geweest. Leuke stad, en wat ons vooral opviel was dat er zoveel slanke mensen waren! Dat zijn we niet meer gewend. Maar in Minneapolis zagen we mensen fietsen, hardlopen, skaten, snelwandelen, heel opvallend. Minneapolis was ooit het centrum van de meelindustrie, met veel molens aan de oevers van de Mississippi. Er staan nog restanten van molens en meelfabrieken en dat wordt nu zo goed mogelijk hersteld. Ook staat er het opvallende Guthrie-theater van staal en glas met als bijzonder detail de zogeheten ‘Endless bridge’ met uitzicht op de Mississippi. Er waren natuurlijke watervallen in de Mississippi (de enige), die wat zijn aangepast en nu in een grote waterkrachtcentrale de stad voorzien van stroom (oorspronkelijk bedoeld voor de meelindustrie). In downtown Minneapolis zijn we naar de Nicolett Mall gewandeld, in de Lonely Planet omschreven als een aantrekkelijk en voetgangersvriendelijk gebied met winkels, bars en restaurants, en bovendien een standbeeld van Mary Tyler Moore. Voor de mensen die net als Fred stammen uit de tijd van de zwartwittelevisie misschien bekend, maar ik had er nog nooit van gehoord dus hierbij: Mary Tyler Moore figureerde in de Dick Van Dyke-show. Helaas werd de Nicolett Mall ingrijpend gerenoveerd: de hele straat lag eruit en ze hadden ook het standbeeld van Mary Tyler Moore tijdelijk verwijderd…Gelukkig nog wel aanwezig: een fantastisch bouwwerk van Frank Gehry, dat een kunstmuseum herbergt. Ook bij Minneapolis: het grootste winkelcentrum van de VS, met behalve winkels ook bioscopen, een pretpark en een enorm zeeaquarium. Maar we zijn er niet geweest.

Eenmaal terug bij de auto kwamen we bijna niet weg van de parkeerplaats: er bleven maar mensen foto’s maken van de auto en vragen stellen. Zo kwam er een vrouw op de fiets voorbij, die van haar man had gehoord dat er een bijzondere auto stond geparkeerd, en ze was er speciaal voor aan komen fietsen. Ook zat er een briefje op de deur van de Midwest Overland Society, die wilde graag een afspraak met ons maken. Minder leuk was dat we tot de ontdekking kwamen dat onze TomTom weg was. Waarschijnlijk gestolen toen de auto bij de garage stond. We hebben het de dief ook wel makkelijk gemaakt: de TomTom lag op het dashboard, de voordeur stond open (die kon niet meer dicht omdat de motorkap op de voorstoel lag) en we hebben de auto inderdaad even onbeheerd achtergelaten. Onze honden lagen buiten, maar we hadden al eerder geconstateerd dat deze waardeloze waakhonden zijn: die begroeten iedereen even vriendelijk. Inmiddels hebben we bij de Walmart een nieuwe TomTom gekocht: een handig als aanvulling op papieren kaarten, vooral in steden. Ook kunnen we met de TomTom zien hoe hard of zacht we rijden: de wijzer van onze kilometerteller slingert zo hard heen en weer dat er een marge is van 30 mijl per uur. (De kilometerteller is inmiddels mijlenteller, omdat we veel grotere banden hebben dan de oorspronkelijke).