Koper en een kennismaking met het stinkdier Oreo

We zijn verder gereden naar Copper Harbor: het uiterste puntje van schiereiland Keweenaw dat nog steeds in Lake Superior ligt. Deze bestemming kwam in plaats van de Apostle Islands, die veel toeristischer zijn. We zijn wat later vertrokken dan gepland, want poes Doortje bleek ’s ochtends onvindbaar. Ze bleek te zijn ontsnapt via het keukenraam dat inderdaad op een ruime kier stond, maar wel met vitrage en gordijnen ervoor. Die waren nu een puinhoop. Weer wat geleerd. Omdat we een paar uur moesten wachten totdat het haar schikte om terug te komen hebben we een restant van een hoogoven bezichtigd.

De route naar Copper Harbor was prachtig met in de hoger gelegen stukken al mooie herfstkleuren. Hoe noordelijker we kwamen, hoe minder mensen we zagen. Het voelde echt alsof we naar het einde van de wereld gingen. Onderweg kwamen we erachter dat de accu’s niet langer goed worden bijgeladen. Waarschijnlijk werkt de dynamo niet goed meer, dat gaat Fred uitzoeken als het beter weer is (en geen 12 graden en regen zoals nu). De auto start nog steeds en laadt de accu’s wel gedeeltelijk bij. Vanwege het weer hebben we voor het eerst een paar avonden in de camper doorgebracht, en de voorstoelen omgedraaid. Dat is nog een hele verbouwing omdat alles zo klein is, maar het zit wel heel comfortabel. We hebben op de laptop dvd’s gekeken, met het geluid via de speakers. Ik moet toch mijn netflixende of anderszins bingewatchende vrienden en collega’s een beetje bijhouden…we hebben seizoen 2 van de BBC-serie Happy Valley gezien, super! Met lekker gerookte ‘whitefish’ erbij.

Keweenaw was in het midden van de negentiende eeuw een heel grote leverancier van koper: ze leverden een derde van de wereldwijde koperproductie. Alle mijnen zijn inmiddels gesloten, maar overal zijn nog sporen te vinden van de mijnen, niet alleen van die van de negentiende eeuw, maar ook zijn er mijnen gevonden uit de prehistorie. Wij wilden een van de mijnen bezoeken, maar moesten eerst op zoek naar gas: er blijkt toch weer - of nog - een gaslek te zijn en dan raakt het gas snel op. Naar een nabij gelegen camping waar ze normaal gesproken propaan bijvullen. Helaas was de enige die gas kan bijvullen een dagje vrij. De campingbeheerder was echter wel in voor een praatje en vertelde een heleboel wetenswaardigheden over de VS. Zoals dat het verhaal dat in Michigan mensen soms twee verdiepingen met veranda’s hebben vanwege de metershoge sneeuw flauwekul is. Net als het verhaal dat mensen soms een zomer- en een winterbrievenbus hebben. Wij hebben dat van de dubbele veranda’s wel gehoord, en zaten er al steeds naar te zoeken, zonder resultaat. Toen ik vertelde dat we op weg waren naar de Delaware Mine, vertelde hij dat de beheerder daar stinkdieren als huisdieren houdt. De sproeiklieren zijn wel verwijderd…

Enfin, we zijn afgedaald in de bovenste laag van de mijn, interessant om te zien hoe dat in zijn werk ging. Geen gezond werk overigens. De beheerder van de mijn liet vol trots zijn stinkdier zien van 6 jaar oud: Oreo. Echt een superlief beestje, een echte knuffel. Oreo is een bezienswaardigheid: sommige mensen komen elk jaar terug om te zien hoe hij het maakt.

In Copper Harbor vis gekocht in de haven, en toen we weer buiten kamen troffen we een man die een foto maakte van de camper. Dat gebeurt heel vaak en ik zei, zoals ook heel vaak, voor de grap ‘One dollar please’. De man zei toen dat hij aan infraroodfotografie doet, en in plaats van een dollar de zojuist gemaakte foto zal sturen als hij weer thuis is. Hij beloofde een spectaculaire foto. We zijn  benieuwd en zullen de foto zeker delen met jullie! Hij vertelde dat hij experimentele en psychedelische muziek maakt en Tom Waits soms helpt. Een beroemdheid dus.

Op aanraden van de kassajuffrouw van de pub waar we hebben geluncht hebben we de ‘scenic drive’ naar de top van de plaatselijke berg gereden. Op sommige stukken kwamen we in de eerste versnelling nauwelijks de berg op! Het ging net zonder lage gearing. Ondanks de regen was het uitzicht op Copper Harbor de moeite waard.

We kampeerden in een State Park nabij Fort Wilkins, een fort uit de negentiende eeuw dat diende om het achterliggende ‘koperland’ te beschermen. Ze hadden het fort in oude staat hersteld en toegankelijk gemaakt voor publiek. Zo zijn de woningen van de soldaten te zien, woningen van de officieren, het kruithuis, de winkel, de apotheek, en nog veel meer. We zijn erg onder de indruk van hoe de Amerikanen met hun – weliswaar kort – verleden omgaan en ook met het natuurschoon. Alles is erop gericht om er zoveel mogelijk mensen van te laten profiteren: er zijn ook overal voorzieningen voor gehandicapten, overal zijn schone wc’s, echt fantastisch. Dit fort kun je bezichtigen zonder enig toezicht: in Nederland zouden dergelijke dingen onmiddellijk worden vernield of worden volgespoten met graffiti.