Prairie, vredespijpen en een maispaleis

Vanuit Minneapolis reden we eindelijk de prairies in. De prairies, het midwesten, de ‘plains’, de graanschuur van de VS, het zijn verschillende benamingen voor de enorme vlaktes in het midden van de VS. We hadden al van meerdere mensen onderweg verhalen gehoord over dagenlang rijden door dunbevolkte saaie vlaktes, en dan zouden van grote afstand de Rocky Mountains al te zien zijn, zonder dat ze dichterbij leken te komen. Niets was minder waar: de vlaktes waar wij doorheen reden waren heuvelachtig, en prachtig van kleur. We zagen goudgele maisvelden, allerlei soorten graan, rollen hooi, stofwolken van oogst- en dorsmachines, enorme graansilo’s, hier en daar koeien, en prairiegras dat in deze tijd van het jaar van kleur verandert. Niet saai vonden wij, en bergen zien we ook nog niet voor ons opdoemen. Dunbevolkt is het wel, en we zagen ook weer een dorpje dat Holland heet, met maar liefst 157 inwoners.

Verder zagen we wat we in de hele VS al zien: stukken weg die geadopteerd zijn met het zogeheten ‘Adopt a highway program’, en aan de borden langs de weg kun je zien wie wanneer welk stuk weg heeft geadopteerd. Dit zijn bedrijven, maar ook soms families die ter nagedachtenis aan een overledene diens naam willen vereeuwigen.

Ook zagen we enorm lange goederentreinen, soms van meerdere kilometers lang.  Meestal staan ze stil. Passagierstreinen hebben we hier helemaal nog niet gezien, op veel trajecten rijdt er ook geen passagierstrein meer.

We hadden alle tijd om om ons heen te kijken: er stond een heel harde wind die we tegen hadden, gecombineerd met steile hellingen, hetgeen onze snelheid beperkte tot maximaal 60 kilometer per uur…

Door de prairies naar Pipestone National Monument gereden, een steengroeve waar indianen van allerlei stammen (Dakota, Lakota, Winnebago, Hopi, Arapaho en nog veel meer) al duizenden jaren ‘pipestone’ winnen voor hun vredespijpen: een rode zandsteen, de hardste soort die er is, die is verborgen onder een laag grond en meerdere rotslagen. Door de komst van blanke kolonisten kwam de winning van deze ‘pipestone’  tijdelijk in gevaar – en niet alleen dat, waarover in een volgend verhaal meer - maar op basis van een verdrag uit het begin van de 19e eeuw hebben indianen als enigen toegang tot de groeves om de pipestone te winnen. Het verkrijgen van zo’n vergunning duurt zo’n 10 jaar. We hebben een wandeling gemaakt langs de groeves, en overal zijn individuele mijntjes waar actief ‘pipestone’ wordt gewonnen. Voor indianen is de groeve heilige grond, ze bidden er, communiceren er met de ‘Grote Geest’ en voeren er allerlei rituelen uit. In het bezoekerscentrum hebben we een indrukwekkende documentaire bekeken die een goed inzicht geeft in het belang van de mijnen voor de indianen, ook nu nog.

En toen iets heel anders: we hebben het ‘Corn Palace’ in Mitchell bezocht, in South Dakota. We hadden er voor het eerst over gehoord bij de Niagara-watervallen tijdens het zoeken van poes Doortje. De mannen die we spraken deden er lacherig over, maar wij vonden het heel interessant. Dit paleis wordt ieder jaar aan de buitenkant versierd met taferelen van allerlei soorten maiskolven (er zijn 11 soorten mais! : nooit geweten, zie de foto) en graan. Wij hadden nog nooit gehoord van een dergelijk paleis, maar in deze omgeving waren er ooit 23 graanpaleizen. Het paleis in Mitchell is het enige overgebleven paleis van dit soort. Het is eind 19e eeuw opgericht om kolonisten te trekken, toen was het nog een houten schuur. Inmiddels is het een stenen gebouw, dat in gebruik is als sporthal (basketball), maar het wordt nog steeds ieder jaar opnieuw versierd. Elk jaar is er een ander thema, bijvoorbeeld: ‘Native Americans’, sport, heden en verleden, mooi South Dakota en…Holland. Dit laatste om de kolonisten uit Holland te eren. In 2007 was de oogst door droogte en hitte zo mager, dat op het paleis alleen het jaartal met maiskolven is aangepast. Geen thema dat jaar. Dit jaar is het thema ‘Rock of ages’, met afbeeldingen van onder meer Elvis en Willie Nelson.