Scheuren met de huurauto, verkiezingen en de nieuwe dynamo een dag te vroeg

Met de huurauto hebben we supersnel de verloren tijd weer ingehaald, maar het was wel wennen: niemand die ons aanspreekt, en door de snelheid waarmee je rijdt zie je veel minder. En we hebben ervaren hoe het is om heel lang achter een slomere auto of camper te rijden…..en hoe anderen dus vaak achter ons rijden, op zoek naar een mogelijkheid om in te halen.

De honden vonden het prima op de achterbank, kat Theo was wat aan het protesteren, maar vond al gauw een plekje op de hoedenplank/tussen de honden in/in Fred’s nek. Theo maakte per ongeluk wel een keer een van de achterramen helemaal open. Elektrische bediening hè. Wij schrokken ons een hoedje, maar gelukkig was hij er zelf zo beduusd van dat hij niet op de gedachte kwam om uit het raam te springen.

We hebben Bryce Canyon National Park bezocht, en Zion National Park. Er is iets geks met de namen, want Bryce Canyon is eerder een rif dan een canyon, en Zion is weer wel een canyon. We waren vooral onder de indruk van Bryce Canyon: fantastische rotsformaties met gekke pilaren en andere vormen. Speciaal voor Irene en Rob die hier in de jaren ’80 waren extra veel foto’s hiervan!

Om bij Bryce Canyon te komen, zijn we alsnog via de eerder geplande mooie Highway 12 gereden. Dat betekende dat we ruim 600 kilometer op een dag moesten rijden, maar het was de moeite waard. Prachtige uitzichten, we zijn over de Boulder Mountain gereden, en het stadje Boulder was tot 1985 nog 6 maanden per jaar afgesloten van de buitenwereld, omdat de weg nog niet geasfalteerd was. Ook kwamen we onderweg Ernst en Gerda weer tegen! Zij herkenden ons niet meteen, en we hebben ze achtervolgd tot ze ergens stopten. Leuk weerzien, en we hebben nu ook contactgegevens uitgewisseld.

We zagen ook her en der een grote witte letter die op de bergen was geschilderd. De letter is de beginletter van het dorp of stad. We hadden gehoord dat die letters door high school-studenten ieder jaar opnieuw worden geschilderd. Vroeger stond het jaartal er ook bij, maar nu is het alleen nog de letter.

En Bryce Canyon was echt fantastisch, met zowaar ook een wandeling waar honden zijn toegestaan en waar we meteen gebruik van hebben gemaakt. Op de terugweg wilden we ergens een hapje eten, maar….het was zondag en in Mormonenstaat Utah was praktisch alles gesloten. Behalve enkele fast foodketens, maar zo hongerig waren we ook weer niet. Uiteindelijk zijn we bij een Chinees beland in Richfield, een behoorlijke stad vlakbij Salina. Heerlijk gegeten, maar net als in Nederland was het veeeeeel te veel, en we kregen zonder dat we erom hadden gevraagd twee dozen om de restanten in te pakken en mee te nemen.

Zion National Park is dus wel een canyon, en via de oostelijke toegangsweg kom je door spectaculaire tunnels, die soms eenrichtingsverkeer kennen als er een grote touringcar of grote camper doorheen moet. De tunnels hebben kijkgaten, en die zorgen ook voor het enige licht binnen. Het park zelf was ontzettend druk, de parkeerplaatsen waren bijna vol. Maar een parkeerplaats was wel nodig, want vanwege de drukte mochten we niet onze eigen auto meenemen, maar moesten we een shuttle bus nemen. Eerst de honden uitgelaten en laten zwemmen in de Virgin-rivier, die de canyon heeft gevormd, en op pad met de shuttle bus. Auto geparkeerd in de schaduw, ramen open, waterbak bijgevuld….we zijn de ervaring bij de Niagara Falls nog niet vergeten. En bij een huurauto willen we zeker geen vernielde ruit. Met de bus de kloof doorgereden, heel imposant. De rivier zelf was nu heel smal, maar veroorzaakt nog regelmatig overstromingen. We waren er niet helemaal gerust op dat het nog voldoende koel was in de auto, maar eenmaal terug bleek hond Joep zelfs te rillen van de kou….hij was nog nat van het zwemmen.

Vervolgens naar cowboystad Kanab gereden, beroemd vanwege de vele Hollywoodfilms en –series die er al sinds de jaren ’20 worden opgenomen: bijvoorbeeld de serie Gunsmoke, en de films Stagecoach en Outlaw Josey Wales. We hebben daar een klein museum bezocht met decorstukken uit de films en series. Een beetje kneuterig, maar wel geinig, met een oude saloon, een winkeltje, een gevangenis, en een 19e eeuws-huisje.

In de buurt van Kanab waren ook veel oude auto’s te zien, gewoon langs de weg, soms te koop. De auto’s hier zien er verontrustend slecht uit met veel roest, en er zit geen lak meer op, maar omdat het hier bijna niet regent hoeft dat geen probleem te zijn: het is stuifroest en echt doorroesten doen auto’s niet. We zagen o.a. een Ford Edsell, Cadillacs en een Chevrolet-vrachtwagen.

En op 8 november waren er natuurlijk de verkiezingen. Wij zijn nog aan het bijkomen van de uitslag. In het openbare leven was er overigens helemaal niets te merken van de verkiezingen in het dunbevolkte deel van Utah waar wij waren. Geen oploopjes, geen toeterende auto’s, niets. Wij hebben de aanloop naar de verkiezingen en de verkiezingen zelf gevolgd via de lokale radiozender, die CBS News uitzond. We hadden wel WiFi, maar dat was zo traag dat livestream CNN geen optie was helaas. Op het hele en halve uur van de lokale zender hoorden we wel meteen het plaatselijke nieuws, en werden de overledenen uit de omgeving opgesomd, inclusief datum en tijdstip van de uitvaart. Ook interessant. We spraken wel iemand die uitlegde waarom ze op Trump stemde: iemand die nooit is gescheiden van ‘Slick Willy’ is niet te vertrouwen. En bovendien willen mensen vooral verandering.

We vonden het ontzettend spannend, zeker toen Trump aan de winnende hand was, ondanks de peilingen. Volgens een campagnemedewerker zaten de peilingen er ontzettend naast, omdat mensen er niet voor uit durven te komen dat ze op Trump stemmen. Daar zit wat in. Verder was ook een spannend moment toen Clinton’s campagneleider een toespraak hield (en niet Clinton zelf) en mensen vooral opriep om te gaan slapen. Enfin, we hebben gezien dat de Nederlandse media er bovenop zaten en hebben daar weinig aan toe te voegen. Wij moesten waarschijnlijk meer moeite doen om de verkiezingen te volgen dan jullie!

En de dag van de verkiezingen was ook speciaal omdat die dag onze nieuwe dynamo arriveerde. Een dag eerder dan verwacht nog wel. Volgens de track & trace van DHL zou de dynamo pas een dag later arriveren, hetgeen we wel raar vonden, want het ding was al sinds zondagavond in Salt Lake City, de hoofdstad van Utah. We stonden op het punt om weg te gaan, toen Fred opeens iemand uit een personenauto zag stappen met een doos die ongeveer het formaat had van de dynamo. Inderdaad voor ons dus, en het was de goeie. Fred heeft het ding er meteen ondergezet, en na 1,5 uur sleutelen bleek hij ook te werken. Super! Deze werkt beter dan de andere (toch helemaal nieuw) het ooit heeft gedaan, dat is geruststellend.