Hoe het afliep met de dynamo en de veelbewogen geschiedenis van Salina

Met de dynamo is het niet goed afgelopen. Kerry constateerde dat hetzelfde euvel als de vorige keer is opgetreden, maar bij gebrek aan onderdelen nu niet te repareren. Misschien wat minder improvisatietalent dan de Mexicaan die de reparatie in Minneapolis heeft uitgevoerd. Ook een vervangende dynamo bleek niet te vinden. Balen. Toen hebben we contact opgenomen met vriend en garagehouder Ton Metz, die onmiddellijk aan de slag is gegaan om een nieuwe dynamo te vinden. Deze wordt opgestuurd uit Nederland en komt naar verwachting op 9 november aan. Superactie Ton!

Inmiddels hadden wij ons geïnstalleerd in Salina, waar we anders nooit naartoe zouden zijn gegaan. Salina leek ons een onbeduidende plaats: een motel, een supermarkt, een benzinestation, een paar fast foodrestaurants, een pandjeswinkel, en één stoplicht, net als in Assendelft. O ja, en een staatswinkel waar je wijn en sterker kunt kopen. Heel fijn, want die winkels zijn dun gezaaid in Utah en we waren al lang door onze wijnvoorraad heen. Ook fijn was dat we het ‘centrum’ van Salina per fiets konden bereiken: we kunnen niet in de camper rijden zonder dynamo. Nu hebben we mountainbikes bij ons, en dat betekent dat we alles op de rug en aan het fietsstuur moeten vervoeren. Dat doen we op vakantie in Europa ook, maar hier is dat kennelijk iets bijzonders. De bediende van de drankwinkel hielp ons buiten met inpakken, en voorzag ons van extra tasjes, en een klant vroeg of hij soms onze boodschappen naar de camping moest brengen. Superaardig! Maar we hebben zijn aanbod afgeslagen. Een gallon wijn op mijn rug en twaalf blikken bier op die van Fred.

Nu we er toch zijn, hebben we ons ook verdiept in Salina. Lang leve Wikipedia! Uit de laatste volkstelling blijkt dat hier ongeveer 2500 mensen wonen, waarvan 0,13% van Aziatische komaf. Deze ene Aziaat denken wij inmiddels te kennen: dat is de moeder van de campingeigenaresse. Cijfermatig gezien is 0,13% van 2500 iets minder dan één, maar ze is ook heel klein.

Verder lazen we dat Salina een veelbewogen geschiedenis kent. Mormonen hebben Salina gesticht vanwege de nabijheid van zoutvelden, vandaar de naam, maar kregen al gauw ruzie met de Indianen die hier reeds het land gebruikten, en zijn toen verder getrokken. Na een paar jaar zijn ze teruggekeerd, en hebben voor de zekerheid een fort gebouwd en een burgerwacht opgericht. We blijken echt in een heel bijzondere plaats te zijn gestrand: Salina is, naast Hawaï, de enige plek in de VS waar in de Tweede Wereldoorlog oorlogshandelingen zijn verricht. In een krijgsgevangenkamp waar 250 SS- en Wehrmacht-soldaten zaten opgesloten zaten schoot een doorgedraaide burgerwacht vanuit zijn wachttoren op de tenten met slapende Duitsers. Er zijn er 9 omgekomen. Hij heeft de rest van zijn leven opgesloten gezeten in een ‘funny farm’.

Onze opgedane kennis van Salina werd daarna aangevuld door de 73-jarige en kleurrijke Randy, die in Salina is opgegroeid, in een caravan woont en iedere zomer op de Butch Cassidy Campground (met de Sundance Kid erbij wordt de naam te lang denkt Fred) doorbrengt. Hij vertelde ons dat in Salina nog steeds zout wordt gewonnen, maar dat de meeste inwoners hun bestaan danken aan de kolenmijn even verderop. We zagen al honderden  opleggers rijden met een aanhanger, en die blijken kolen te vervoeren. De aanhangers zijn wel heel erg glimmend aluminiumkleurig, je zou verwachten dat ze viezer zouden zijn. Misschien zit daar dan toch zout in.

Randy heeft zijn werkzame leven gevaren op de koopvaardij en veel van de wereld gezien. Hij is in 1996 ook in Amsterdam geweest. Op Koninginnedag, zo ontdekte hij al  gauw: er was in de binnenstad geen hotelkamer meer te vinden en uiteindelijk belandde hij in een buitenwijk in een kamer van 320 dollar. Hem viel op dat het er zo rustig aan toe ging in Amsterdam, ondanks de grote hoeveelheid mensen (ook nog grotendeels dronken of stoned) in de heel kleine straatjes. De politie arresteerde niemand, maar legde af en toe een dronken iemand aan de kant. In de VS waren er allang mensen opgepakt in zo’n situatie, aldus Randy.

Randy brengt de winters altijd door in Arizona, net als veel andere ‘snowbirds’: zo worden hier de mensen (vaak ouderen) genoemd die het mooie weer opzoeken in de winter. Randy vertelde hoe dat gaat en hoe volgens hem ook veel anderen dit doen: hij kampeert met een groep mensen (in totaal zo’n 100 man) op verschillende plekken in Arizona. Ze reizen samen, zoeken een plek uit en zetten een groepstent neer voor de gezamenlijke activiteiten. Op zaterdagavond kijken ze met zijn allen naar een film, soms maken ze samen muziek of leggen ze geld bij elkaar om dansers in te huren. De vrouwen rijgen op dinsdag kralen in de groepstent. En de feestdagen, Thanksgiving, Kerst en Oud & Nieuw, worden ook gezamenlijk doorgebracht. Randy vertrekt nu als enige wat later naar Arizona, want hij had net een rugoperatie ondergaan. Hij heeft trouwens een bijzondere combinatie: een caravan in opleggervorm, met een vrachtwagen ervoor, waar bovenop zijn personenauto kan. Zoiets hebben we nog niet eerder gezien: de combinaties die we hier tot nu toe hebben gezien zijn die waarbij de personenauto met een triangel achter de caravan of camper hangt.

Randy bleek een autoverhuurbedrijf te kennen en hij bood aan ons daarheen te brengen, 17 mijl verderop. Super! Een huurauto was snel geregeld: we hebben nu de komende dagen de beschikking over een Hyundai Elantra. Het was even raar om daarin te rijden, zo dicht op het wegdek. En geruisloos, en snel, en een automaat.

We wilden Randy graag bedanken voor de rit, maar hij sloeg alles af: lunchen deed hij pas om 16 uur (het was nu 13 uur), geld wilde hij niet, en drinken deed hij niet meer. Daar hoorde een verhaal bij: vroeger zat hij vaak dronken achter het stuur, en hij was al eens opgepakt. Hij kreeg als ‘first offender’ een boete en een AA-traject opgelegd. De tweede keer werd hij opgepakt met een promillage van 2.8. Hij had geen idee waar hij was maar kon nog steeds recht lopen, maar de weg slingerde zei hij. De politie wilde hem eerst laten gaan, omdat ze dachten dat de testapparatuur niet goed werkte. Toch opnieuw getest met andere apparatuur en die gaf ook 2.8 aan. Toen hij voor de rechter moest verschijnen bleek dat hij opnieuw als ‘first offender’ werd aangemerkt: na de eerste keer is de rechterlijke macht overgestapt van een papieren administratie naar een computeradministratie en hij is ertussendoor geglipt. Hij zelf mocht niks zeggen van zijn advocaat. Hij kwam er opnieuw vanaf met een boete en een AA-traject, maar heeft sindsdien geen druppel meer gedronken. Enfin, Randy wilde niets van ons aannemen, maar vroeg wel om een glimlach, en hij wilde op de camping af en toe onze honden een koekje geven!

De volgende dag hebben we een advies van Randy opgevolgd en zijn we naar Burns Saddlers Store gegaan, een winkel met allerlei westerndingen. Er was verder niemand en toen we zeiden dat we graag rond wilden kijken, kregen we een rondleiding door de winkel, die al 140 jaar bestaat (net zo lang als Salina) en al 7 generaties een familiebedrijf is. En wat bleek: ze maken de meeste dingen zelf. Hoeden, zadels, cowboylaarzen, en sinds kort ook zilverbeslag voor de zadels, en zilveren koppels voor riemen. De ‘silver shop’ hebben ze pas geleden overgenomen uit Californië, inclusief machines en stempels en personeel. Het personeel werkt 10 dagen hier en 10 dagen in Californië. Hoewel wij allebei niets hebben met paarden(benodigdheden) waren we erg onder de indruk van de liefde en het vakmanschap waarmee alles wordt gemaakt. Een leren, handgemaakt zadel kost dan ook zomaar 3000 dollar.

Toen met de Hyundai (pittige auto: je merkt nauwelijks dat je een snelheidsovertreding begaat, dat risico lopen we met de camper nou nooit) naar het Indian Fremont State Park gereden, waar Fremont-indianen hebben gewoond tussen 400 en 1300. Dat noemen ze hier trouwens al ‘prehistoric times’. Waar prehistorisch bij ons toch al ruim voor de geboorte van Christus ligt, hanteren ze hier geloof ik de ontdekking van Amerika door Columbus als ijkpunt. Nou ja, begint allebei met een C. We hebben rotstekeningen en –schilderingen gezien, een oude graanschuur en weer een kuilwoning, waar je naar binnen kon met een laddertje.