Natuurlijke bruggen, terreinrijden en gestrand met een kapotte dynamo

‘Gestrand met een kapotte dynamo’ klinkt natuurlijk niet goed en dat is het ook niet. Maar we hebben gemerkt dat de bezoekersaantallen van deze blog enorm stijgen als er een beetje drama in de titel zit. Vandaar! (Wees gerust: we kunnen niet zien wie precies onze blog bezoeken, we zien alleen de aantallen).

Na een paar dagen (Pueblo-)cultuur was het weer tijd voor natuur. Ik betrap me wel eens op de gedachte ‘Weer een National Park, zou dat nu weer iets nieuws bieden?’. En het antwoord is ja, het is overal weer anders, en het verveelt nooit. Nu was het tijd voor een park met drie natuurlijke bruggen. Zo op het oog lijken de natuurlijke bruggen erg op de natuurlijke bogen in het Arches National Park, maar we weten nu dat bogen ontstaan door wind en regen, en bruggen door erosie via stromend water: het doorbreken/-spoelen door een meanderende rivier wanneer stukken rivier te dicht bij elkaar komen. De doorbreking is altijd van twee kanten tegelijkertijd en de rivier is dan ineens een stuk korter. Ook hier prachtige canyons, mooie wandelingen, en we zagen ook kleine gele bloemetjes. Heel veel bloeiends zien we niet in dit seizoen (en dan ook nog in de woestijn), en de gele bloemetjes vielen ons echt op. De cactussen zijn hier overigens al wat groter.

’s Avonds op de camping in het park heeft Fred weer eens een kampvuur gemaakt, met gevonden hout. We maken er een hobby van om geen hout te kopen, maar alleen met gevonden hout een vuur te stoken. Fred zei dat hij weer een takje had gevonden. Die brandde de hele avond en was de volgende dag nog niet voor een tiende opgebrand. Een takje dat wel een enorm sleepspoor had veroorzaakt.

De campings in de parken zijn doorgaans heel rustig, maar deze keer niet: rond 20 uur (in het stikdonker) kwam een pick-uptruck de camping oprijden, om 5 keer de camping rond te rijden voor een plek. Later bleek dat er nog een auto met caravan bij hoorde, ze wilden samen op de toch al niet ruime plekken. Ze hebben er bijna een uur over gedaan om in te parkeren, al die tijd met draaiende motoren en een hoop geschreeuw (aanwijzingen van de een aan de ander). Toen ze eindelijk goed stonden begon Fred te applaudisseren, en alle andere campinggasten die ook buiten bij een vuur zaten deden hem na. 

Daarna naar Capitol Reef National Park gereden, via een adembenemende route, met mooie uitzichten op de Colorado, en cowboys die net als in de film kort hun hoed aanraken ter begroeting. We hebben onderweg een stukje terrein gereden bij Lake Powell, een stuk van de Colorado dat erg rustig is vanwege een grote dam. De auto deed het erg goed in terrein, alleen de huisdieren vonden het wat minder, al dat gebonk op het pad.

Inmiddels hadden we wel ontdekt dat de accu’s niet meer bij werden geladen, en we waren bang dat de dynamo weer stuk was. Dat bleek inderdaad het geval. De constructiefout was kennelijk met de eerdere reparatie onvoldoende opgelost. We besloten de accu’s af en toe met de generator bij te laden, onderweg de auto steeds op een heuveltje te parkeren (helemaal niet moeilijk in het bergachtige Utah) en in de eerste de beste stad (dat is een stuk moeilijker in Utah: steden zijn hier dun gezaaid) op zoek te gaan naar een bedrijf dat verstand heeft van dynamo’s.

Capitol Reef was prachtig, hele nauwe kloven met weer mooie kleuren, restanten van uraniummijnen, inscripties van pioniers die het gebied eind 18e eeuw verkenden, en rotstekeningen.

Het idee was om daarna via Highway 12 (tip van Hans) naar Bryce National Park te rijden, maar omdat de accu leegliep werkte de koelvin nauwelijks meer en moesten we om de haverklap stoppen om de motor te laten afkoelen en de radiator bij te vullen. Dat schoot niet op, dus we besloten op zoek te gaan naar de eerste de beste garage in plaats van de eerste de beste stad. Een garage was nog eens 20 km rijden, heuvelop, warme motor, dat waren hele lange kilometers. Bij de garage gingen ze op zoek naar een soortgelijke dynamo, maar die vonden ze niet. Reparatie door een gespecialiseerd bedrijf leek een beter idee. Dat bedrijf bevond zich bijna 100 km verderop. Zucht. Maar dat moest wel lukken, als onze accu weer vol zou worden geladen, wat de garage voorstelde en wij uiteraard accepteerden. Intussen was er contact geweest met het bedrijf, en Kerry, die naar de dynamo zou kijken, adviseerde ons om naar de ‘Butch Cassidy Campground’ in Salina te gaan, 10 mijl vanaf het bedrijf, en dan zou hij daar onze dynamo ophalen en gerepareerd terugbrengen, zo was het plan. Goed plan. Salina bevindt zich helaas niet langs de beoogde Highway 12, maar het was niet anders.

We hadden begrepen dat de weg naar Salina eerst een tijd omhoogging, een bergpas op, en dan alleen nog maar bergaf. Dat geloofden we niet erg, maar het bleek haarfijn te kloppen. Het was al 17 uur toen we vertrokken, en we waren al voorbereid op een heel stuk in het stikdonker rijden (niet fijn met een leeglopende accu), maar we gingen als een speer: de laatste 40 kilometer waren alleen maar bergafwaarts en, zonder gebruik koelvin en toch steeds ongeveer 90 km per uur, kwamen we in de schemer aan bij de camping. Waar meer dan voldoende plek was, en WiFi, en eindelijk weer eens een echte en hete douche!