Pueblo's, klusjesdag en nog meer pueblo's

We wilden Mesa Verde bezichtigen, maar werden lang opgehouden door achtereenvolgens twee park rangers die kwamen informeren naar de problemen met de koeling van de auto; onze buren die een praatje kwamen maken; en een stel bestaande uit een vrouw uit Birmingham en een man uit Chicago, die elkaar hadden ontmoet in Bahrein waar ze allebei werkten, en nu een paar maanden vakantie hadden voordat ze naar Birmingham gingen verhuizen. Hij had net zijn visum ontvangen voor het VK en dat viel niet mee. Hij heeft al een baan bij een oliemaatschappij, maar is afhankelijk van haar voor zijn visum (als gezinsmigrant) en werd tijdens de visumaanvraag als een soort crimineel behandeld. Verder kwamen de muzikanten van de vorige avond afscheid nemen, ze willen graag met ons corresponderen, maar ik denk niet dat het ervan komt.

Toen dan toch Mesa Verde bekeken. Mesa Verde is Spaans en betekent ‘groene tafelberg’. Het park is vooral bekend vanwege de woningen die Pueblo-indianen rond 1200 hebben gebouwd onder overhangende kliffen van de tafelberg, in heel steile rotsen. Bovenop de tafelberg verbouwden ze gewassen als bonen, mais en pompoenen. En na hun werk op het land klauterden ze dan weer naar beneden. Nu zijn er houten ladders voor de toeristen, maar in die tijd maakten ze gaten in de rotsen voor hun handen en voeten. Ongelooflijk. Voordat de Pueblo’s deze woningen bouwden, leefden ze in dit gebied in zogeheten ‘pit houses’, kuilwoningen, in de grond, en dan gingen ze via het dak naar binnen. Nog later bouwden ze woningen van steen boven de grond. Van al deze periodes zijn overblijfselen te zien, heel interessant om te zien hoe de woningen veranderden in de loop der tijd. In iedere periode werden ook ‘kiva’s’ gebouwd, ronde gemeenschapsruimtes die waarschijnlijk voor ceremoniële doeleinden werden gebruikt. Rond 1300 zijn de Pueblo-indianen vertrokken uit het Mesa Verde-gebied en verder naar het zuiden (New Mexico en Arizona) getrokken, het is onduidelijk waarom precies, maar het lijkt waarschijnlijk dat grote droogte en dus mislukken van de oogst de oorzaak was.

We hebben ook een klusjesdag ingelast: we hebben best snel gereisd gedurende een paar weken, en het is ook wel eens lekker om een dag in en om ‘het huis’ te rommelen. Fred heeft zich gebogen over het trillen van de auto: de auto begint bij een snelheid van rond de 48 km/uur te trillen. Het werd steeds erger en vaker. De kunst is om zo snel mogelijk voorbij die snelheid te komen, maar heuvel op lukt dat niet altijd. Hoewel we er steeds bedrevener in zijn geworden om de auto niet te laten trillen blijft het heel irritant. Fred ontdekte dat de spoorstang er wat krom uitzag. Vermoedelijk bij wat ruig terrein heeft het vliegwielhuis de stang geraakt. Dat betekende dat de voorwielen nu zeker geen toespoor meer hadden. Dat correspondeerde ook met het slijtagebeeld van de voorbanden. De spoorstang zat muurvast, dus stellen was er niet bij. Krik onder de stang en op het oog recht geperst. Toen de voorwielen met de achterwielen verwisseld. Omdat hij dacht dat hij maar één krik bij zich had, heeft hij het reservewiel gebruikt. Toen alles achter de rug was, herinnerde hij zich de hele grote nieuw aangeschafte, en dure, tweede krik (een Hi-jack) voorop de auto …

En intussen heb ik lekker gelezen, maar ook huishoudelijke klusjes gedaan als de kastjes uitmesten, vloer dweilen, schoenen poetsen. Inmiddels waren ook Ernst en Gerda weer van de partij, die kwamen naast ons staan!

En toen heeft Fred zich voor het eerst overgegeven aan de buitendouche. Wegens een traumatisch verleden van zwemlessen in een ijskoud buitenbad door een dominante moeder had hij zich daar tot dusverre nog niet aan gewaagd en was ik de enige gebruiker van deze douche. Nu echter had de douche de hele dag in de zon gelegen en durfde hij het wel aan. Hij ging als eerste en was heel snel klaar… het water was niet heel warm geworden volgens hem. Ik daarentegen vond het water prima, waarschijnlijk omdat het water bovenin toch net wat warmer was geworden haha.

De volgende dag was het spannend of de ingrepen van Fred hadden geholpen, en ja hoor… bij geen enkele snelheid trilt de auto nog. Staaroperaties werpen hun vruchten toch af: op het oog iets rechtpersen lukt dus. Toen hebben we ons weer overgeleverd aan de Pueblo’s: een kijkje genomen in Lowry, een voormalige bovengrondse Pueblo-nederzetting waar je ook naar binnen kon. En vervolgens naar het voormalige Pueblo-dorp Hovenweep, waar bovengrondse gemetselde ruïnes te bezichtigen waren via een zware wandeling (veel hoogteverschillen: canyon in en canyon weer uit). Heel fijn was dat honden ook waren toegestaan: zij zijn bijna nooit toegestaan op de wandelpaden. Omdat er bijna niemand was, hebben we Joep en Fiep losgelaten en ze vonden het geweldig!

Oh ja, in Minnesota heeft Fred een hele grote vogelveer gevonden en die zit sinds die tijd voorop de auto bij de grill. Onderweg naar Mesa Verde kwam een oude native American naar hem toe en vroeg hem of hij wist wat voor een veer dat was. Geen idee. Het bleek van een grote uil (Hetty: kan dat een oehoe zijn?) en als je langs zo’n veer strijkt is ie heel glad en hoor je ook niks. Dat is de reden dat uilen vrijwel geluidloos kunnen vliegen.