Drie parken in twee dagen en een privéconcert

We hebben een paar dagen gekampeerd in de buurt van het stadje Moab aan de Colorado: een walhalla voor buitensporters. Klimmen op de rode rotsen, mountainbiken in de canyon van de Colorado, hardlopen. Wij hebben gekampeerd op een primitieve camping (geen water, dus ook geen douches, alleen compostwc’s. Ondanks mijn jarenlange scoutingverleden heb ik toch liever wc’s met water) aan de Colorado, een prachtige plek. Later hoorden we dat dit een van de populairste campings is, want dichtbij Moab. Er waren nog 2 plekken vrij die dag, de andere werd later bezet door een Nederlands stel dat met een huurcamper drie weken vanuit Californië door het zuidwesten trekt. Fred heeft eerst de koppeling bijgesteld: die leek soms in de 4e versnelling te slippen. De overbrengingsarm die hij al had voorzien van meerdere stelmogelijkheden (arm met 8mm gaatjes naast elkaar) bracht nu uitkomst. De slag die het pedaal moet maken is nu langer zodat de afstand die de koppelingscilinder maakt minder is.

Eerst naar het Arches National Park, waar we op de parkeerplaats het eerder genoemde Duitse stel weer tegenkwamen (we weten nu dat ze Ernst en Gerda heten) en verder nog een vrouw die voor een uitwisseling ooit bij een familie in Badhoevedorp had gewoond (voor Rob en Sas: bij een familie die Posthuma heette). Die familie had ze geleerd dat ‘How are you?’ in het Nederlands ‘Ik hou van jou’ was, hetgeen hilarische taferelen opleverde toen ze eens mee was gegaan naar een bruiloftsfeest!

Arches heeft de grootste hoeveelheid natuurlijke bogen: ruim 2000. Die zijn ontstaan uit zoutkoepels waarvan het zout ondergronds door water wegspoelde, en daarbij braken de rotsen erbovenop uiteen in richels waar af en toe gaten in vielen. Prachtige route gereden, alle bijbehorende wandelingen gemaakt naar bogen, rotstekeningen, rotspleten, en adembenemende uitzichten bij heel helder weer. Ook hebben we hier de eerste cactussen gezien: kleine schijfcactusjes nog maar volgens Fred, misschien worden we nog gecorrigeerd door Hetty:-), in Arizona zijn ze veel groter.

Toevallig kwamen we achter elkaar een paar Britten tegen die ook met hun eigen auto rondreisden: een jongen die helemaal naar Vladivostok was gereden en vandaar zijn auto had verscheept naar Vancouver. Hij was van plan de hele wereld rond te reizen, Zuid-Amerika, Afrika, wanneer hij naar huis ging wist hij niet. Dat laatste gold ook voor een ouder Brits stel dat met auto en zelfgebouwde caravan op pad was. Ze hadden al de hele wereld rondgereisd, en genoten nu van de VS waar het makkelijk en comfortabel rondreizen is en waar mensen niet snel hun wapen op je richten, zoals ze in Afrika meerdere malen hadden meegemaakt. 

Ook hebben we de parken Canyonlands en Dead Horse Point bezocht: ook hier mooie rode en oranje rotsen, diepe canyons, prachtige uitzichten en kunstmatige zoutmeren, waar kunstmest uit wordt gewonnen. Dead Horse Point is het punt waar de Colorado en de Green River samenkomen. De naam komt van het begin van de negentiende eeuw, toen cowboys een kudde paarden hadden achtergelaten in een natuurlijke kraal, waar ze dood gingen van de dorst. De kraal ligt wel aan de Colorado, maar die ligt ruim 600 meter lager… Op dit punt zijn ook scenes van de film Thelma & Louise opgenomen. Sowieso zijn in Utah veel films opgenomen. In Dead Horse

’s Avonds werden we uitgenodigd door Dave en Alison, klimfanaten uit Seattle, bij hun kampvuur. Er was ook een klimvriend van hen, Steve, en we hebben een leuke avond gehad bij een overigens beroerd kampvuur: het hout was al gauw op. En ‘fire manager’ Dave was moe van het klimmen, en van het sleutelen: ergens werd kortsluiting gemaakt, met als gevolg dat niets meer werkte (verlichting, koelkast). De volgende dag hadden ze een afspraak met een garage.

En toen zijn we weer een staatsgrens overgestoken, naar Colorado. We waren helemaal niet van plan om nu naar Colorado te gaan, maar ik zag dat Mesa Verde National Park, beroemd om de rotswoningen van de Pueblo-indianen, wel heel dichtbij was (ruim 200 kilometer: ons begrip van wat dichtbij is begint in dit uitgestrekte land te verschuiven), dus even een uitstapje die kant op. Het park bleek erg hoog te liggen, en de weg erheen was heel steil. We gingen in de eerste versnelling omhoog en moesten af en toe stoppen omdat de motor warm liep. Een ‘park ranger’ wees ons er op dat we op een plek stonden waar dat niet mocht. En vroeg bezorgd of we hulp nodig hadden. Nee dus, we zijn wel gewend om af en toe te stoppen. Gelukkig was er een plekje op de camping in het park.

Al gauw kwam er een oud Amerikaanse bus de camping op, een Dodge uit de jaren ’70 die was omgebouwd tot camper, mooi ding. De eigenaar, een oudere (nog ouder dan Fred) man kwam naar ons toe om over de auto’s te praten en vertelde dat zijn vrouw beroepsmuzikant is: ze speelt concertina’s, bandoneons, accordeons en harmonica’s, in bejaardentehuizen, verpleeghuizen en dergelijke. Wij dachten aan mondharmonica, maar van Toots Tielemans hadden ze nog nooit gehoord, en het ging om de trekharmonica. Hij vroeg of we zin hadden om naar hun muziek te komen luisteren. Normaal zijn we daar zeker voor in, maar eerlijk gezegd waren we moe van de reis en hadden geen zin. Maar nee zeggen wilden we ook weer niet. Hij kwam nog een keer terug om een tijd af te spreken. Ik stond te koken, het was half zeven en hij vroeg hoe laat we zouden kunnen. Ik zei dat het koken en eten ongeveer een uur zou kosten en dus spraken we half acht af. Om vijf voor half acht kwam hij ons al halen, wij hadden net onze laatste hap eten doorgeslikt. In hun camper mocht Fred tegenover hen zitten, en voor mij hadden ze een zitkussen op het bed gelegd, schuin achter Fred. Het was heel intiem om zo dichtbij hen te zitten. Ze speelden en zongen om de beurt folkliedjes en heel soms samen: zij op een concertina en hij speelde gitaar (voor de kenners: een Gibson uit de jaren ’60). Ze lieten nog andere instrumenten zien, waaronder een instrument uit de jaren ’20 met een heel bijzonder geluid. Ik vond het een bijzondere ervaring en vond de muziek prachtig. Ik dacht dat Fred dat ook vond, maar we konden geen contact maken tijdens het concert: ik zat in het donker en zag alleen zijn rug, maar zijn ‘Very lovely!’ en applaus klonken echt heel oprecht. Fred vond er echter niets aan en had zich heel ongemakkelijk  gevoeld. Hij blijkt dus toch goed te kunnen doen alsof, de huichelaar!