Rectificatie, Walmart en kamperen tussen de koeien

Eerst een rectificatie: de vogels die we (in dit geval Fred: hij dacht roze borst dus appelvink) in Yellowstone aanzagen voor appelvinken, blijken roodborstlijsters te zijn geweest, die helemaal niet voorkomen in Nederland. Met dank aan Hetty! (Maar volgens Fred horen Amerikaanse vogels helemaal geen Nederlandse appelvinken te imiteren.)

Van Salt Lake City verder naar het zuiden, door een heel verstedelijkt gebied. Eerst boodschappen gedaan bij de Walmart, waar we steeds beter de weg weten en dus ook minder tijd doorbrengen met zoeken. We hebben daar inmiddels ook eetbaar brood gevonden: losse tarwebroodjes. Dat viel niet mee: in veel brood zit suiker, en het is vaak heel klef. Geroosterd schijnt het wel te eten te zijn, maar we hebben nu eenmaal geen broodrooster bij ons. In de grote steden is vast goed brood te vinden, maar wij komen niet veel in grote steden en moeten het hebben van wat we onderweg zoal tegenkomen. De bakkers die we zien bekwamen zich vooral in het maken van enorme donuts en niet in het bakken van brood. Heel donker brood is ook te koop, dat heet dan ‘old world style’, waarbij de ‘old world’ vast Oost-Europa betekent, want het zit vol met karwijzaad. En daar hebben we niet elke dag zin in.

Nog iets over de Walmart: we zagen er nu voor het eerst een wand vol vermiste kinderen, heel akelig, zoveel bij elkaar. Er staat ook een huidskleur bij, en ze waren allemaal ‘hazelnut’, ‘brown’ of ‘hispanic’. Toen ik dit Fred vertelde vroeg hij me of het ook niet zo kon zijn dat vermiste blanke kinderen niet geadverteerd worden omdat de ouders liever niet willen dat ze worden teruggevonden…

En verder staan alle winkels nu in het teken van Halloween dat volgende week plaatsvindt: pompoenen, kostuums, snoep, en hele grote emmers met ‘cheeseballs’, kaaschips die bij ons in verpakkingen van 100 gram te koop zijn, en hier is dat dan 20 keer zoveel.

Handig: Walmart heeft ook auto-onderdelen (inclusief trekhaken en imperials!), en we hebben een schakelaar gekocht voor de koelvin. Dus nu geen gedoe meer met stekkertjes aan elkaar verbinden onderweg. Voelt net iets veiliger.

Na Salt Lake City naar de Nine Mile Canyon gereden: een prachtige rivierkloof die geen 9 maar 46 mijl lang is. De naam komt van de omtrek van de driehoekige tekening die van het gebied is gemaakt in 1869. Het is er erg afgelegen: er woont bijna niemand en er is nergens telefoonbereik. De kloof is vooral de moeite waard omdat er rotstekeningen bewaard zijn gebleven van de vroegere bewoners. Verder zijn we rotsen opgeklauterd (ik iets meer dan Fred: en soms moest ik zittend naar beneden, zo steil was het), hebben we grotten gezien, herten, koeien, verlaten ranches en verder een gaspijpleiding. We hebben gekampeerd op een ranch tussen de koeien, aan een rivier. Het was ’s nachts ontzettend stil met een heel heldere sterrenhemel. Maar we hadden wel onze zaklantaarn nodig om niet in de koeienvlaaien te trappen. Onze kampeerburen kwamen uit Montana en nodigden ons bij hen thuis uit. Maar dat is helemaal uit de richting die we hebben ingeslagen, dus helaas.

Onze weg vervolgd richting Arches en Canyonlands, beide heel populaire National Parks. We besloten een tussenstop te maken in het Green River State Park, de Green River komt uit in de Colorado-rivier. Op weg erheen kwamen ons honderden campers en caravans tegemoet. Het was weekend en het bleek een extra lang weekend te zijn voor schoolgaande kinderen, dus extra druk in de National Parks. Maar goed dat we al besloten hadden een tussenstop te maken, want later hoorden we dat er geen kampeerplek meer te vinden was in de buurt van de parken. Op de camping kwamen we een Duits stel tegen dat we al eerder hadden ontmoet. Zij hebben in de VS een camper gekocht en hadden de pech dat al hun banden stuk waren gegaan! Verder tipten ze ons over een opbouwturbo voor onze Nissan-motor, zodat we iets meer vermogen hebben. Dat valt namelijk wat tegen. Zo heeft Fred thuis weer wat te doen. Het feit dat het Duitse stel blijer leek ons te zien dan andersom zette me aan het denken: wij worden continu aangesproken/gefilmd/gefotografeerd vanwege de auto (en op de tweede plaats qua gespreksonderwerp staat kat Theo), dat we niet per se heel enthousiast zijn als we bekenden tegenkomen. (Niets ten nadele van het Duitse stel overigens: hartstikke leuke mensen). Dat betekent ook dat we wat gemakzuchtig zijn geworden in het leggen van contact: iedereen komt op ons af en wij hoeven geen moeite te doen om een gesprek aan te knopen. Dat moeten we thuis dan maar weer oefenen.

Verder heb ik uitgebreid gesproken met een man uit Nevada. Hij gaf ons allerlei tips over Nevada, zoals Highway 50, de eenzaamste weg van de VS. Op tijd tanken en urenlang rijden door de woestijn zonder een tegenligger tegen te komen. Leuk!

Maar eerst nog genoeg te zien in Utah.