Witte rook, zwart maanlandschap en overal mormonen

Na Yellowstone dachten we ‘Mooier kan het niet worden’, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Na eindelijk weer een warme douche in een verwarmd sanitairgebouw zijn we door een klein stukje besneeuwd Montana en toen door een ook besneeuwde hoogvlakte in Idaho zuidwaarts gegaan. We hadden inmiddels ontdekt dat de auto moeilijk start bij kou en daarbij heel veel witte rook uitstoot. Witte rook betekent water, en dat kan condens zijn, maar dat moet dan vrij snel zijn afgelopen, en dat was niet bepaald het geval. Op een gegeven moment konden wij na het starten bijna de hele camping niet meer zien, zoveel rook. Misschien iets met de koppakking dus. Omdat de rook ondanks de hoeveelheid vanzelf weer verdween dacht Fred aan een heel klein scheurtje in de koppakking, niet meteen reden om direct op zoek te gaan naar een nieuwe. Er zat ook geen water bij de motorolie of andersom. In plaats daarvan hebben we een flesje ‘anti-lek’ in de radiator gegooid. Dat is bedoeld voor lekken in de radiator, maar we hoopten dat dit spul ook een klein scheurtje in de koppakking wel zou dichten. Het lijkt te werken: de auto start sneller en rookt ook een stuk minder. Voorlopig opgelost, en we zien wel waar het schip strandt.

O ja even tussendoor: ik ben weliswaar degene die dit blog schrijft, maar zeker de passages die over de technische kant van de auto gaan, zoals bovenstaande, worden gecensureerd door Fred. Dat jullie niet denken dat ik er ook heel veel verstand van heb. Ik probeer het wel te begrijpen, maar ik blijf een echte alfa, en 99 van de 100 vragen die ik aan Fred stel zijn vrij dom en hij wordt er wel eens moedeloos van. Maar de 100e vraag brengt hem dan toch op een idee. Dus ik ga gewoon door met domme vragen stellen.

Onze bestemming was ‘Craters of the Moon’, een heel uitgestrekt zwart lavaveld, een  bizar landschap waarop heel weinig groeit. Een aantal vulkaankraters zagen we al vanaf ongeveer 100 kilometer afstand liggen. Verkeerd rijden is er dan niet bij. Sowieso is verkeerd rijden bijna onmogelijk in dit dunbevolkte gebied: er zijn gewoon heel weinig wegen hier. En bovendien hebben we twee TomToms…

Het lavalandschap is niet veroorzaakt door één vulkaanuitbarsting, maar door meerdere uitbarstingen, waarvan de laatste nog maar 2000 jaar geleden plaatsvond. Dat is wat anders dan de laatste vulkaanuitbarsting in Yellowstone van 500.000 jaar geleden.

Ook hiervan is een National Park gemaakt, en zoals overal zijn kort en lange wandelpaden aangelegd, met informatieborden over wat je zoal tegenkomt. We blijven enthousiast over hoe de Amerikanen de mooiste dingen toegankelijk maken, ook voor mensen met een rolstoel.

We hebben letterlijk op het lavaveld gekampeerd, met een prachtige zonsondergang. Dat kamperen bleek de volgende ochtend gratis te zijn geweest. Zoals op veel campings in parken gaat alles op goed vertrouwen: je zoekt een plek uit, kijkt wat die kost en stopt het geld in een envelop, waarop je je naam en kenteken van de auto invult. Het betalingsbewijs hang je op het paaltje van de kampeerplaats of plaats je achter de voorruit van de auto. Campings zijn, zeker nu in het laagseizoen, regelmatig onbemand. Hier echter moest je met een creditcard betalen. En die van mij werkt meestal wel, maar niet altijd, en hier ook niet. De volgende ochtend naar het bezoekerscentrum getogen, waar ik contant wilde betalen. Maar het antwoord was dat ze geen contant geld mochten aannemen, dus we hoefden niets te betalen. Toen maar een donatie achtergelaten, dat mocht wel contant…

Daarna de grens naar Utah overgestoken. We wisten wel dat Utah prachtige natuurparken had, maar na een bezoek aan het Welcome Center duizelde het ons: er is hier nog veeeeeeeel meer moois te zien dan we dachten. Eerst naar Salt Lake City, niet alleen bekend van de Olympische Winterspelen van 2000, maar ook als stad van de mormonen, ofwel de aanhangers van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, en aanhangers van polygamie. Nadat de stichter en leider van de kerk, Joseph Smith, werd vermoord in Illinois, is zijn opvolger, Brigham Young, op zoek gegaan naar een veiliger plek voor het hoofdkwartier. Het werd Salt Lake City, en het hoofdkwartier, Temple Square, is heel uitgestrekt: een tempel waar 40 jaar aan is gebouwd, een kerk, een tabernakel met een enorm orgel, restaurants, het voormalige huis van Brigham Young, een conferentiecentrum met theater, bezoekerscentra enz. We hebben Salt Lake City met de fiets verkend. Overal liepen behulpzame mormonen met badges rond die je gevraagd en ongevraagd informatie gaven. Goed bedoeld, maar we werden een beetje iebelig (ik een beetje en Fred heeel erg: hij is weggelopen uit 1 van de gebouwen) van zoveel hulpvaardigheid per vierkante meter. We hebben onze toevlucht genomen tot het wereldlijke winkelcentrum City Creek, met een Macy’s waar ze leuke kleding hadden. We vroegen naar een leuk lunchadres en de verkoopster verwees ons naar een restaurant aan de overkant, op de tiende verdieping met een mooi uitzicht over de stad. Dat was een goede keus, het restaurant bevindt zich in een mooi 19e-eeuws pand dat vroeger een hotel was. Maar ontsnappen aan de mormonen bleek lastig: het bleek nu een conferentiecentrum van de kerk, tevens ter nagedachtenis van Joseph Smith.

Zo’n zestig procent van de inwoners van Utah is aanhanger van de mormoonse kerk. Dat betekent ook dat alcohol moeilijker verkrijgbaar is dan elders. Hoewel de Walmart in Salt Lake City wel bier verkoopt, is alcohol vooral te koop bij de ‘State Liquor Stores’.

En verder is het nog steeds verkiezingstijd. We krijgen daar betrekkelijk weinig van mee, anders dan de ‘Trump/Pence, Make America great again’-stickers, -billboards en –petjes en de stickers die oproepen tot het vermoorden van Clinton. Weinig steun voor Clinton in de openbare ruimte. De mensen die we spreken en zich uit willen laten over politiek, zijn vaker aanhanger van Trump dan van Clinton, en zij klagen niet over de migranten, maar wel over de hoge belastingen en over het feit dat Obama nu drukker is met het buitenland dan met zijn eigen land. We kijken geen Amerikaanse televisie, en anders dan in Nederland is het moeilijk om aan een krant te komen (anders dan de plaatselijke krant, waarin het zeker niet gaat over de landelijke verkiezingen). In het centrum van het betrekkelijk grote Salt Lake City lukte het bijvoorbeeld niet om een krant te vinden. Als we WiFi hebben, kijken we af en toe naar een uitzending van Pauw, en daar komen de verkiezingen uitgebreid aan bod. Ook in Nederland begint de verkiezingskoorts zagen we, en het moet voor mijn collega’s een bijzondere periode zijn, nu onze politieke baas meedingt naar het PvdA-leiderschap. In de uiteindelijk bemachtigde USA Today van afgelopen weekend las ik een opmerkelijke analyse over Trump: ‘God always chooses imperfect people to spread his message’. Tja, zo lust ik er nog wel één.