Een intrigerend wit object in de lucht en aan de grens met Mexico

Afscheid genomen van Ernst en Gerda (die ons nog hadden getrakteerd op Kaffee met hausgemachte Kuchen – in een oven die je op het gasfornuis plaatst) en met hen de grens met Texas overgestoken, door El Paso, een grote, uitgestrekte stad. De stad aan de andere kant van de grens met Mexico (Ciudad Juarez) wordt veel minder bezocht dan vroeger, vanwege de drugskartels. In Texas zijn we ook weer een andere tijdzone ingereden, zodat het tijdsverschil met Nederland nu 7 uur bedraagt. Inmiddels hebben we ook een ‘terugweggevoel’: we vliegen op 22 februari naar huis, en moeten nog ongeveer 4000 kilometer afleggen naar Baltimore, waar we de auto weer inleveren. We hebben nog ruim een maand, maar moeten nu wel enigszins gaan plannen.

We waren oorspronkelijk van plan om de nacht door te brengen in een plaatsje dat Van Horn heet, maar onderweg ontmoetten we Stephen uit Marfa, en hij adviseerde ons om in Marfa te overnachten, veel leuker. ‘Van Horn is a shithole’. We mochten wel in zijn voortuin kamperen en hij gaf ons zijn adres en telefoonnummer. De weg naar Marfa was  saai, totdat we twee opmerkelijke dingen zagen. Eerst iets waarover ik in de Lonely Planet al iets had gelezen: een Prada-schoenenwinkel. Middenin de woestijn! Dit blijkt een kunstwerk te zijn en een aanklacht tegen het consumentisme. Heel bijzonder.

En tegelijkertijd zagen we een intrigerend wit object hoog aan de hemel hangen. Dit zagen we ongeveer 80 kilometer lang, en we kwamen er steeds dichterbij. Het leek wel wat op een vliegtuig, en even dachten we aan een kunstwerk boven Marfa: daar is een beroemd museum met minimalistische kunst. Eenmaal dichtbij gekomen bleek het heel prozaïsch: het was een aan de grond verankerde witte ballon, een beetje in de vorm van een vliegtuig, met een radarkoepel eronder, op een paar honderd meter hoogte. Het was een radarsysteem om de grens met Mexico te controleren!

In Marfa vonden we een leuke plek om te overnachten: El Cosmico, een camping waar je voor veel geld kunt overnachten in een opgepimpte (dat wil zeggen paars geschilderd, of met allemaal bloemetjes) Airstreamcaravan en waar elk jaar een ‘love & peace’-festival plaatsvindt. Maar wij mochten – tegen betaling - op de parkeerplaats staan met onze camper, en gebruik maken van de ‘Dutch tubs’ (op hout warm gestookt bad), de hangmatten, de gratis koffie in de gemeenschappelijke ruimte, en van de WiFi. Hele leuke plek, waar ook bedrijfsuitjes plaatsvonden, althans we zagen de volgende dag allemaal mensen in pak.

Vanaf Marfa hebben we een prachtige route langs de Rio Grande gereden, richting het Big Bend National Park. Hele bochtige weg, met heel steile stukken, van soms 15%, met  schitterende uitzichten op de rivier. Inmiddels is de temperatuur ook weer gestegen naar een aangename 20-25 graden. We hebben een tussenstop gemaakt in Terlingua, een voormalig mijnstadje en ‘ghost town’, dat veel muzikanten trekt en allerlei types die zich afzonderen van de maatschappij. Wij kenden het van een uitzending van het reisprogramma van Floortje Dessing, die eens op bezoek was bij folkzanger Jim Keveany. Hij had in de woestijn bij Terlingua zelf een huis gebouwd, een bron gegraven voor water, en een moestuin aangelegd. Hartstikke leuke plaats.

Big Bend National Park is bijzonder vanwege de diversiteit: het heeft bergen, een rivier (de Rio Grande maakt hier een bocht van 90 graden, vandaar Big Bend), en woestijn. Prachtige natuur. We hebben eindelijk foto’s kunnen maken van maar liefst twee roadrunners, die we al veel zagen maar nooit eerder konden fotograferen. En ook zagen we een knalrode vogel op de camping, en een coyote die de weg overstak!

Het park is ook bijzonder omdat het grenst aan Mexico. Aan de andere kant van de rivier ligt het dorpje Boquillas del Carmen, waarmee sinds 2 jaar een bootverbinding is, nadat de grens 15 jaar dicht was geweest. Zo hoorden we van de Nederlandse Froukje, die in het Californische Santa Cruz woont. Veel mensen zijn toen weggetrokken, maar sinds de grens weer open is neemt het aantal inwoners toe. Overal in het park vind je souvenirs die in dit dorp zijn gemaakt: houten stokken, en figuurtjes van ijzer-en koperdraad (roadrunners, cactussen). Er staan prijzen bij en een plastic bus waar je geld in kunt doen. De verkopers zijn nergens te bekennen: die steken ’s avonds of ’s nachts stiekem de rivier over om het geld op te halen en de voorraad souvenirs aan te vullen. Bij het smalste punt van de kloof van de rivier hoorden en zagen we een zanger. Zijn mooie gezang galmde tussen de muren van de kloof. Ook hij had een potje voor donaties neergezet. Maar toen ik (naar waarheid) zei ‘No tengo dinero con migo’ stopte hij meteen met zingen.  

In het park ontmoetten we ook een Nederlander uit het Noord-Hollandse Zwaanshoek. Gevolg van deze ontmoeting is dat we met onze camper in het plaatselijke Ford-clubblad verschijnen: we hebben weliswaar geen Ford, maar het blad moet nu eenmaal gevuld en andere bijzondere auto’s mogen ook!