De helende kracht van water en raketten

Van Albuquerque zijn we pal naar het zuiden gereden, langs de Rio Grande. Onze bestemming was een klein plaatsje met heetwaterbronnen. Dit plaatsje heette ooit Hot Springs, niet geheel onlogisch, maar in de jaren ’50 hebben ze zichzelf omgedoopt in Truth or Consequences, naar een radiospelletje uit die tijd. In het plaatsje draait alles om de heetwaterbronnen, waar badhuizen omheen zijn gebouwd, en waar allerhande behandelingen worden aangeboden. Wij hadden van Benny en Anja een adres gekregen om te overnachten, het Artesian Bathhouse, met camping. Middenin een rustige woonwijk, met een hele aardige beheerder (die volgens Fred op Sam Elliott lijkt), die vertelde dat het water uit de bronnen ongeveer 12.000 jaar oud is, veel mineralen bevat, en goed is voor alle denkbare kwalen. Hij heeft veel campinggasten die hier voor langere tijd zijn om bijvoorbeeld te genezen van kanker. Zelf was hij 40 jaar geleden genezen van een gedeeltelijke verlamming aan zijn ruggenwervel. Het was een rustige camping, met drie loslopende campingkatten, en  heerlijke appels van een medekampeerder uit Colorado. Natuurlijk hebben wij ook een bad genomen, al was het maar omdat er geen douches waren. Het water was lekker warm, maar ik werd telkens duizelig bij het opstaan. De beheerder dacht dat ik was uitgedroogd, je verliest ongemerkt veel vocht in die warmte. Enfin, na het bad hebben wij het plaatsje verkend, en alles ademt een soort van new age-sfeer uit, heel relaxt. We hebben een geweldige Italiaan gevonden, en heerlijk gegeten. Als wij een restaurant tegenkomen dat iets meer biedt dan hamburgers en chicken wings maken we daar vaak meteen gebruik van. Deze had zelfs eigengemaakte limoncello, mmmm. 

Onze weg vervolgd langs de Rio Grande, die nu helemaal niet ‘grande’ is, naar de White Sands Missile Range: een militaire basis waar allerhande raketten worden getest. Daar wilden we het bijbehorende museum bezoeken. Het duurde even voordat we het terrein op mochten: we moesten onze identiteitsbewijzen laten zien, kregen een tijdelijke vergunning, werden streng toegesproken over waar we wel en vooral niet foto’s van mochten maken, en vervolgens was er geen enkele controle meer. Buiten stonden allerlei raketten opgesteld, maar ook het vliegtuig waarmee Werner von Braun werd vervoerd. Fred zag een aantal raketten waar hij als militair ooit restanten van heeft opgeruimd. Ik vond vooral de locatie imposant: machtige bergen met een dreigende lucht erboven.

En toen zagen we Ernst en Gerda weer. We hadden niet verwacht hen nog tegen te zullen komen, maar hebben wel steeds mailcontact, en ontdekten dat we ongeveer tegelijkertijd in deze omgeving zouden zijn. We hadden dan ook afgesproken elkaar te ontmoeten op een camping vlakbij het White Sands National Park, en het was ontzettend leuk om hen na een maand weer te zien! Dat vond kat Theo ook: hij is hun camper binnengegaan en heeft zich geïnstalleerd op hun bank. Die nacht heeft het ontzettend hard geregend en geonweerd, en het voordeel daarvan is dat de woestijn dan zo ontzettend lekker gaat ruiken. Dat wordt veroorzaakt door de zogeheten ‘creosote bush’, en niet door de tamarisk zoals ik eerder schreef (niemand heeft dit overigens nog gecorrigeerd). Je kunt hier ook zalf kopen met deze geur: ‘the smell of rain’ staat op de verpakking.

Het White Sands National Park vonden we heel bijzonder. Dit is een park met spierwitte duinen, gipsduinen. Zo wit dat het pijn doet aan je ogen. Bijzonder is dat de dieren die ook in andere woestijnen voorkomen hier hun kleur hebben aangepast aan de omgeving: de hagedis en muis hier zijn veel lichter van kleur. Ook de yuccaplant heeft zich hier aangepast. De duinen zijn steeds in beweging, en naarmate het zand opstuwt, maakt de – snelgroeiende - yucca een langere stam zodat de kop van de yucca boven het zand blijft uitsteken. Als het zand dan weer wegwaait knikt de stam en gaat de yucca dood.

Helaas was een aantal parkeerplaatsen en wandelpaden afgesloten vanwege de regen van de vorige dag. Twee jaar geleden is er een vliegtuig neergestort (het park wordt aan alle kanten omgeven door de militaire testbasis), en kennelijk is er brandstof de bodem in gelekt die reageert met water. Met droog weer is er namelijk niets afgesloten. Fred dacht aan een F16, die hydrazine aan boord heeft. Maar evengoed was er genoeg te zien en te wandelen, en het was des te bijzonderder omdat de lucht zo dreigend was. Gelukkig regende het (nog) niet toen wij er waren, maar de lucht werd steeds donkerder en leek op een gegeven moment bijna zwart. Wij kenden de White Sands van de foto’s met een strakblauwe lucht, maar dit was zeker zo mooi!