Eindelijk een beer gezien en nog meer bandenleed

Death Valley ligt ook al in Californië, maar het werd pas echt anders toen we de Sierra Nevada waren overgestoken: overal fruitbomen (vooral sinaasappels, maar ook citroenen, grapefruits, granaatappels), wijngaarden, olijfbomen, amandelbomen…wat een verschil met de droge woestijn. Sinaasappels worden nu volop geoogst, vooral door Mexicanen. We kwamen ook door een olierijk gebied: de jaknikkers stonden gewoon tussen de druiven.

Ook opvallend hier is het gebruik van zonnepanelen op grote schaal, dat zagen we alleen aan de oostkust en verder heel lang niet. En in winkels moet je net als nu in Europa betalen voor tasjes, ook voor papieren tassen. Goede zaak!

Het aantal wegen dwars door de Sierra Nevada dat nog open is, is beperkt. Vanwege de sneeuw zijn veel bergpassen afgesloten. We zijn dan ook eerst de bergen overgestoken van oost naar west, om vervolgens weer de bergen in te rijden: naar het Sequoia National Park. Vervolgens hetzelfde nog een keer: bergen uit aan de westkant en opnieuw de bergen in voor Yosemite National Park.

De sequoiaboom is niet de hoogste en ook niet de dikste boom ter wereld. De hoogste is de ‘redwood’, die aan de noordkust van Californië groeit. En de dikste is een of andere cipres, die in Mexico voorkomt. Maar de sequoia is wel de omvangrijkste boom ter wereld, gemeten naar het volume van de stam en takken. De sequoia groeit alleen op een hoogte tussen ongeveer 2000 en 2500 meter, en we moesten via een steile weg met veel haarspeldbochten omhoog. De allergrootste boom ter wereld is de zogeheten ‘General Sherman Tree’, die een doorsnede van maar liefst 7,7 meter heeft en 83 meter hoog is. Van de park ranger leerden we dat zo’n 90% van de sequoia’s doodgaat omdat ze omvallen. We hebben een dennenappel van de sequoia meegenomen: die is heel klein. We vonden sequoia’s ook vooral mooie bomen, omdat ze kaarsrecht omhoog groeien en een bijzondere bast hebben met een mooi kleur rood.

De weg in het park was wel glad hier en daar, gelukkig bleken we de juiste banden te hebben. Daar moet ‘M/S’  op staan (mud/snow) en dat hebben wij, weten we nu.

Toen we dezelfde weg met haarspeldbochten weer naar beneden reden, zag ik plotseling een bruine beer! Eindelijk! Wat een imposant beest, nu op zijn dikst omdat de winterslaap eraan komt. Het is ook nog gelukt foto’s te maken, hoewel hij wel wegvluchtte toen hij ons zag. Op de camping stikte het van de eekhoorns! Zulke leuke beestjes.

En toen dus naar Yosemite National Park. Bergen uit en bergen weer in. Maar tussendoor kregen we eerst alweer een lekke band. Op een ongelukkige plek deze keer, namelijk op een heel drukke snelweg met een te smalle vluchtstrook om de band veilig te verwisselen. We zijn ongeveer 500 meter doorgereden, op een punt tussen de snelweg en een afrit. Het oversteken van de ophoudende vluchtstrook naar het puntstuk was nog een hele toer met een kapotte voorband. De afrit was heel druk, dubbelbaans, er werd hard gereden en de afwezigheid van de gewoonte bij de Amerikanen om richting aan te geven als ze afslaan waren de moeilijkheidsfactoren. Op die plek was het een stuk beter, maar intussen hadden we daardoor wel ook de buitenband aan flarden gereden. Een bandenbedrijf opgezocht, en daar bleek zelfs het velglint (zo heet zo’n ding tenminste bij fietsbanden) stuk. Gelukkig kon alles gerepareerd worden.

Yosemite konden we niet meer halen voor het donker, dus we koersten op een camping halverwege. En geloof het of niet: 3,8 kilometer voordat we bij de camping arriveerden hadden we opnieuw een lekke band, linksvoor…. de vierde alweer. We hadden gelukkig een brede berm, maar het was wel al donker. De volgende dag hebben we ook deze band laten repareren, dat wil zeggen de binnenband vervangen. Ook hier was de buitenband niet geheel ongeschonden uit de strijd gekomen. Maar nog wel bruikbaar als reserveband. Dit bandenbedrijf vertelde ons dat de reden dat we (weer) een scheur in de binnenband hadden was dat deze te klein was voor het formaat buitenband. Omdat er te veel spanning op staat ontploft de binnenband. Raadsel opgelost: elke keer een forse scheur in een binnenband terwijl aan de buitenband niks mankeerde, terwijl alle banden spiksplinternieuw waren. We laten nu voor de zekerheid ook binnenband nummer 5 vervangen.

Yosemite was evengoed prachtig! We reden het park in door een tunnel, en na de tunnel zagen we patsboem de screensaver van onze MacBook in het echt: Yosemite Valley met El Capitan (zo heet de laatste versie van het Apple-besturingssysteem). Verpletterend mooi gletsjerdal, met granieten rotswanden die recht omhoog rijzen, en hoge watervallen.

Yosemite heeft een wat andere start gehad dan de andere nationale parken. Eind 19e eeuw was al een soort beschermingsformule bedacht om te voorkomen dat de commerciële activiteiten in dit gebied tot onherstelbare schade zouden leiden. Er was nog geen sprake van de wet die de mogelijkheid opende tot het uitroepen van de status van nationaal park. Die kwam pas later en Yellowstone claimt ook nadrukkelijk dat zij de oudste is. Naleving van de regels ter bescherming van Yosemite is bij de start overgelaten aan het leger en daarvoor zijn een eenheid cavalerie en een eenheid infanterie, die wat ruim in de tijd zaten omdat de Amerikaanse burgeroorlog net tot een eind was gekomen, ingezet. Deze twee eenheden bestonden vrijwel uitsluitend uit, het toen nog niet zoveel gebruikte woord, Afro-Americans. Bij een van de zeer moeilijk op te lossen problemen kwamen de leden van deze eenheden tot een geniaal besluit. Het probleem was dat grote schaapskuddes de laaggelegen gebieden vernietigden door het opeten van de zeldzame en unieke begroeiing.  De militairen waren niet bevoegd om arrestaties uit te voeren, laat staan om over te gaan tot nog drastischer maatregelen. Wat ze wel mochten was overtreders uit het gebied verwijderen. Maar zo gauw ze buiten Yosemite gezet waren en de militairen weer terug waren gegaan waren de overtreders alweer terug. De geniale oplossing bestond uit het transporteren van de schapen uit het park aan de zuid- of noordzijde en de herders aan de andere kant. De twee afzetpunten lagen zo’n honderd kilometer uit elkaar over niet al te makkelijk terrein. Het was voor de herders te veel moeite om hun schapen terug te halen en zij staakten de graaspogingen!

We wilden overnachten op een van de weinige campings die nog open waren, maar helaas…ook die bleken gesloten die nacht, want er werd storm verwacht en ze waren bang voor vallende bomen! Moeilijk voor te stellen, want het was geheel windstil. Maar goed, de park rangers zullen het wel beter weten dan wij. We hebben de camper langs de kant van een weg gezet, en hebben daar overnacht. De volgende dag zagen we dat er in totaal 17 auto’s en campers stonden. De hele nacht was er overigens geen zuchtje wind. Maar later hoorden we dat er een aantal jaren geleden kampeerders om het leven zijn gekomen door omvallende bomen, dus nu nemen ze het zekere voor het onzekere.

Intussen was Fred jarig geworden! We hebben zijn verjaardag dus in Yosemite doorgebracht. Normaal gesproken kook ik boerenkool op zijn verjaardag, en boerenkool is wel verkrijgbaar in de VS, maar niet in Yosemite. Wel zijn we naar een kerstmarkt geweest, en allebei naar de kapper. We zagen opeens een kapperszaak in een sanitairgebouw! Middenin Yosemite, dat verwacht je niet. De reden dat er überhaupt een kapperszaak zit middenin het park is dat de haardracht van het parkpersoneel aan voorschriften is verbonden! Normaal knipt de kapper dan ook alleen parkpersoneel. Maar in het rustige winterseizoen knipt hij ook toeristen. Voor ons kwam hij als geroepen, want we moesten allebei hoognodig worden geknipt en – anders dan met lassers – komen we hier geen kappers tegen!

Wij zijn inmiddels weer op zeeniveau en gaan richting de wijngebieden Sonoma en Napa. Wij slaan de verjaardag van Sinterklaas over dit jaar, maar voor diegenen die het wel vieren: fijne pakjesavond gewenst!