Voor het eerst 'on the road'

Nadat we de camper hadden volgepakt met de gekochte spullen en de bagage die we in het vliegtuig hadden meegenomen – vooral elektronica – gingen we eindelijk ‘on the road’. We hebben continu bekijks hier, mensen zwaaien onderweg, we worden gefotografeerd, gefilmd vanuit auto’s die ons passeren, en we hebben veel aanspraak op parkeerplaatsen. Van mannen vooral, dat wel: ‘What make of vehicle is that?/I have never seen anything like this/Awesome!/Cool!/Amazing!/Fantastic!’ En zo nog wat variaties hierop. Dat de met moeite gevonden spatlappen levensgroot het merk ‘Renault’ tonen wordt blijkbaar niet gezien, en blijkt een nutteloze investering. Toen we iemand vroegen waar we de gewenste gasflessen konden vinden, stonden er binnen de kortste keren nog 6 anderen om ons heen, om rond te bellen waar we deze maat gasfles konden kopen. Zonder succes helaas, maar de mensen die we ontmoetten waren allemaal even vriendelijk, stelden zich voor, heetten ons welkom in de VS en waren zeer bereid ons te helpen. Niet dat iedereen meteen weet waar Nederland ligt. Wel dat het in Europa ligt, ons is ook meermaals gevraagd wat we van de Brexit vinden. Maar Nederland is al als buurland van Noorwegen aangemerkt, verward met Oostenrijk, en we kregen de vraag of IJsland een eiland van Nederland was.

Toen voor het eerst kennisgemaakt met de Taco Bell, een soort McDonalds maar dan met Mexicaanse gerechten. Het stikt hier van dergelijke fast foodketens en we kwamen er al snel achter, mijn broer had ons al gewaarschuwd, dat dit goedkoper is dan zelf koken. Dat wil zeggen: de dingen die wij gewend zijn te eten, zoals volkorenbrood (6 dollar), yoghurt (4 dollar) en verse groente (1,88 voor een rode paprika), zijn hier veel duurder dan in Nederland, terwijl je voor minder dan 3 dollar een kant-en-klare burrito koopt. Maar voorlopig blijven we vooral zelf koken. In New Jersey kun je overigens geen alcohol kopen in de supermarkt: daarvoor moet je naar een ‘liquor store’. Nog even terug naar de Taco Bell: we hadden begrepen dat het gebruikelijk is om in de VS overal fooien van minstens 15% te geven. Onze serveerster bij de Taco Bell was heel erg verrast en zei dat ze normaal nooit een fooi kreeg. Weer iets geleerd. Een volgend leerpunt was dat onze airco samen met de fans– zeker bij deze hitte - erg veel vergt van de accu, met als gevolg dat de auto niet meer wilde starten na een stop. En dan even in het Engels voor onze eerste Amerikaanse reisblogvolger: thanks to the very kind Basil Blair, who gave us  a tow, the car ran again within 2 feet! Toch handig dat veel mensen hier een grote SUV hebben die onze zware camper kan trekken. In Wharton State Park in New Jersey de nacht doorgebracht, een mooie grote plek tussen de bomen, en met grillplaats en picknicktafel, zoals we later overal zagen op campings. De volgende dag Batsto Historic Village bezocht, een industriestadje uit de 18e eeuw, nu een openluchtmuseum met onder meer een ‘mansion house’ van de voormalige eigenaren, paardenstallen, een zaagmolen en een winkel. Een soort Zaanse Schans, maar dan met ‘Boston Cacao’ in de winkel in plaats van Zaanse! Die dag ook kennisgemaakt met de ‘doggy bag’, wat geen zak maar een doosje is, waar je het overgebleven eten in kunt stoppen als je wat over hebt. Wat snel het geval is bij de absurd grote porties. Wij geven het ook letterlijk aan de honden. Onderweg werden we voor het eerst aangehouden door de politie, ze wilden onze papieren zien maar waren vooral nieuwsgierig naar de auto, en hadden nooit eerder een geïmporteerde auto meegemaakt. We hebben 2 nachten doorgebracht in County Park Turkey Swamp, aan een moerassig en stinkend meertje, waar een meisjestweeling onze honden bezig hield met stokken in het water gooien. We maakten kennis met Walter en Laurie, en zagen voor het eerst een supergrote camper van binnen: 3 televisies, een grote slaapkamer, een aparte eethoek, een enorme keuken, een ijsblokjesmachine, en toch was dit slechts een instapmodel. Walter en Laurie hebben genoten van de oude kaas die we van Ton en Agnes hadden meegekregen uit Nederland. Zij maakten mixdrankjes van wodka met cranberrysap voor ons, erg lekker, maar we denken dat er bij Fred vooral wodka in zat en bij mij vooral cranberrysap, want Fred was hele stukken kwijt de volgende dag, en ik was nog heel helder!