Alligator proeven en gestrand door een ontspoorde trein

Hill Country verlaten en naar San Antonio. Voor Nederlandse begrippen een grote stad met 1,5 miljoen inwoners, maar voor we het wisten waren we in het centrum en vonden we meteen een parkeerplaats vlakbij The Alamo. In deze voormalige missiepost hebben Texanen een belangrijke slag geleverd tegen Mexicanen. Interessante locatie met onder meer een museum. Verder heeft San Antonio de zogeheten ‘River Walk’, een wandelpad aan weerszijden van de rivier met allerlei winkels en horecagelegenheden, en veel groen. En eenden met een eigen persoonlijkheid, voor eend George, die in 2013 min of meer werd vermoord door twee jongens (die gelukkig zijn gepakt en 15.000 dollar boete moesten betalen) werd zelfs een standbeeld opgericht. Leuke stad, en bovendien net als de rest van Texas superschoon. En een camping met zwembad waarin je ook echt kunt zwemmen in plaats van alleen maar poedelen, heerlijk! (Dat geldt alleen voor mij, Fred houdt niet van zwemmen.)

Vervolgens zijn we naar zee gereden, naar de Golf van Mexico, en daar hebben we een aantal nachten op verschillende plekken op het strand gekampeerd, dat mag vaak gewoon en is bovendien gratis. Vanwege het risico op overstromingen zie je hier veel huizen op palen, vaak in pastelkleuren. Wat we hier ook voor het eerst zagen: een jongen met een grote pick-up die in het donker keihard over het strand scheurde, en de enorme uitlaat was apart verlicht!!!

Op een van de stranden hoorden we van werklui die de prullenbakken gingen verplaatsen (meer richting zee om de duinen te beschermen) dat de mensen in de enige andere camper op het strand ook Nederlanders waren! Je komt ze ook overal tegen, Nederlanders. Dat bleken Arthur en Rietje, die al 10 jaar elke winter doorbrengen in de VS, hun dochter woont in Californië. Zij waren ook met hun eigen camper. Op zijn Nederlands koffie met ze gedronken en ervaringen uitgewisseld. Leuk!

En nu we de woestijn uit zijn en in de moerasgebieden belanden, verandert niet alleen de omgeving drastisch, maar ook het aanbod op de menukaart. Krab, meerval, garnalen, en … alligator! Fred heeft alligator gegeten als lunch ‘hier afgekort tot ‘gator’) en vond het erg lekker. Ik heb een klein hapje geproefd (ik ben niet zo’n held met exotische dieren proeven) en vond het vrij neutraal smaken.

Een echte verrassing vonden we Galveston, onder Houston, dat vroeger een heel welvarende havenstad was, met enorme villa’s en Victoriaanse gebouwen, die na een storm in 1900 en een orkaan in 2008 bijna helemaal zijn hersteld. Prachtige stad! We werden ook spontaan uitgenodigd door een echtpaar dat stopte voor een praatje over onze auto. We mochten bij ze logeren, eten, drinken, de was doen, maar … hoe ontzettend aardig ook, hun huis lag een eind uit de richting en we moeten nu eenmaal nog een heel eind naar Baltimore.

Na een paar nachten primitief kamperen wilden we wel eens weer douchen. Dus op naar een camping bij een State Park, op de grens van Texas en Louisiana. Helaas bleek het douchegebouw door twee stormen achter elkaar er niet meer te zijn, dus de buitendouche maar weer eens gebruikt. Wel mochten we weer kamperen op het strand, bij reigers, meeuwen, spotvogels en heel veel muggen. En in het moerassige achterland zouden alligators zijn, maar we hebben er geen kunnen vinden helaas.

Wel zagen we een ‘red drum’, een enorme vis die hier veel voorkomt en die werd gevangen door onze buurman op het strand. Fred heeft een foto van hem gemaakt met vis in zijn hand, maar de volgende ochtend zagen we dat vogels zich tegoed deden aan grote stukken vis: waarschijnlijk heeft de vis zijn tijd op het droge niet overleefd.

Toen we het park wilden verlaten, op weg naar Louisiana, kwamen we terecht in een file. Wat bleek: er was een kwartier geleden een trein met olie ontspoord, en de weg was afgesloten. Dit kon wel 4 tot 6 uur duren. Omdat dit de enige doorgaande weg was, konden we geen kant op. We besloten al snel terug te gaan naar het park en daar nog een nacht te blijven. Alleen …  startte de auto niet meer, om onduidelijke redenen. Een vriendelijke Texaan heeft ons naar de berm gesleept (hij had tijd genoeg, want stond ook in dezelfde file). Het bleek reuze mee te vallen: de contactschakelaar was een beetje geoxideerd en werkte niet goed meer. Dit was snel verholpen en zo zijn we teruggereden.

Die avond hebben we eindelijk weer eens een vuurtje gestookt, van drijfhout deze keer. We kregen gezelschap van helicopterpiloot Mike, die onderweg was naar zijn opleiding in Alabama. Over Trump vertelde hij dat het enige goede eraan was dat dit wel eens goed kan zijn voor de relatie met Rusland. Maar verder vond hij Trump niks, en maakt hij zich vooral zorgen over het milieu. Verder vertelde hij over zijn eerste ervaring als lid van een rechtbankjury. In de VS bestaat een ‘jury duty’ en je kunt ieder moment worden opgeroepen. Deze ervaring had zijn begrip voor mensen die wat minder goed in de maatschappij zijn terechtgekomen wel vergroot. We hebben een interessante en gezellige avond met hem gehad.