Presidenten in de wolken

Allereerst bedankt voor jullie lieve reacties op het vorige verhaal. Dat doet ons goed.

Wij hebben inmiddels een bezoek gebracht aan de Black Hills: lage bergen met veel naaldbomen. Heel gek om ineens in het groen te zijn na de droge prairies. Onze eerste bestemming was Mount Rushmore: een monument voor de vroegere presidenten Washington, Lincoln, Jefferson en Roosevelt. Hun gezichten zijn tussen 1927 en 1940 uitgehakt in de granieten rotsen van de Black Hills. Het kunstwerk is bedoeld als eerbetoon aan de vier presidenten die het meest hebben betekend voor de eerste 150 jaar van het bestaan van de VS. Het is ontworpen en uitgevoerd door beeldhouwer Borglum, met een heleboel werknemers. We hadden er al veel foto’s van gezien: de vier gezichten met een mooie blauwe lucht erachter. We hebben alles gedaan wat bij een bezoek aan Mount Rushmore hoort: het bezoekerscentrum bezocht, de ‘presidential trail’  gelopen en de studio van de beeldhouwer bezocht. We troffen het: in de studio waren we net op tijd voor een boeiende presentatie over de totstandkoming van het monument. Er is bijvoorbeeld veel discussie geweest over welke presidenten er precies moesten worden geëerd, in welke volgorde, wel of geen buste erbij en over de financiering. Er is geen enkele werknemer omgekomen bij dit toch gevaarlijke karwei. Ze werkten aan de hand van een schaalmodel van 1 op 12 van gips met een oud-Grieks instrument om precies op schaal te kunnen werken. Grappig vonden wij het verhaal over de generator: de arbeiders gebruikten in eerste instantie de generator die ook het onderliggende dorp van stroom voorzag. Totdat ze erachter kwamen dat de stroom op maandag- en dinsdagochtend steeds uitviel: was- respectievelijk strijkdag voor de vrouwen in het dorp! Toen hebben ze voor het project een eigen generator aangeschaft. Heel interessant allemaal, maar van de gezichten zelf hebben we niets gezien: die hingen in de laaghangende bewolking! Gelukkig beschikken we over een groot voorstellingsvermogen. Toen de eigenaar van de camping waar we twee dagen later overnachtten – bij stralend weer - dit hoorde, bood hij aan dat we met de auto van zijn vrouw wel even op en neer mochten rijden naar Mount Rushmore! Heel aardig, maar we wilden verder.

Vanaf Mount Rushmore hebben we een prachtige route door de bergen gereden met veel haarspeldbochten en lage tunnels: de Iron Mountain Road. Bij het begin van de route stond een waarschuwing voor lage tunnels, waarvan er één slechts 10 feet hoog zou zijn. Onze camper is 11,2 feet hoog, dus dat werd spannend. We besloten het erop te wagen: onze ervaring is dat Amerikanen extreem voorzichtig zijn. Bij de tunnel die volgens het bord 10 feet hoog zou zijn ben ik uitgestapt om te kijken en is Fred met de camper langzaam richting tunnel gereden. We dachten dat de tunnel iets lager dan 12 feet was, en dat klopte, en dus we konden er gewoon door.

Het Custer State Park is beroemd om de kudde van ongeveer 1500 bisons. Die kudde graast het hele jaar in het State Park, en eind september vindt de zogeheten ‘round-up’  plaats. Dan worden alle bizons bijeen gedreven, onder toeziend oog van veel publiek, en worden ze geteld. Vervolgend wordt het surplus deels verkocht om te worden geslacht, een deel wordt aan indianen gegeven, en een deel wordt aan andere parken gegeven. Bizons zien er heel vredig uit, maar kunnen gevaarlijk zijn: overal wordt gewaarschuwd dat je niet te dichtbij moet komen, dat je beter geen ‘selfies’ met ze kunt maken. Ze zijn heel snel en behoorlijk humeurig. We weten nu ook wanneer het oppassen geblazen is: als ze hun staart omhoog hebben en als ze met de voorpoten zand omhoog gooien. Ook in het State Park: brutale wilde kalkoenen – die wel bang waren van kat Theo - en bange herten. En edelherten en elanden, maar die hebben wij niet gezien.

Die nacht hebben we de eerste sneeuw gehad: een heel dun laagje maar.