Vliegtuigkerkhof in de woestijn en oud & nieuw tussen de cowboys

We gingen vooral naar Tucson voor het ‘vliegtuigkerkhof’: een opslagplaats van ongeveer 4000 militaire vliegtuigen in de openlucht. De harde grond en het droge klimaat maken dit een perfecte plek. Maar helaas, je kunt daar alleen naartoe met een rondleiding, en wij dachten dat we om half 11 ’s ochtends ruim op tijd waren voor een van de zes rondleidingen die dag, maar de laatste werd voor onze neus verkocht. Het is nu extra druk vanwege de kerstvakantie en omdat het museum met kerst 4 dagen dicht was geweest.

Toen hebben we de binnenstad van universiteitsstad Tucson verkend. Tucson heeft rond de 750.000 inwoners, maar de stad ligt in de woestijn en ligt verspreid over een groot oppervlak. Er is weinig hoogbouw en drukke wegen hebben we niet gezien. Kortom, een relaxte stad om naartoe en doorheen te rijden. Tucson heeft een goed bewaard gebleven historisch deel, waar ooit in de 18e eeuw het fort van de Spanjaarden stond. De fortmuren staan er nog, evenals een aantal koloniale huizen. De kathedraal en de rechtbank uit dezelfde periode stonden in de steigers, net als veel andere historische gebouwen.

Ook hebben we het Sonora Desert Museum bezocht, een enorm terrein met een natuurhistorisch deel, botanische tuinen, een aquarium en een dierentuin. De dierentuin bevatte alleen dieren die hier ook echt voorkomen, en de dieren hadden veel ruimte in een natuurlijke omgeving. Ook was er een deel met afval uit de voormalige mijnen, waar je zelf mineralen mocht zoeken, en meenemen! Daar hebben we gebruik van gemaakt. Prachtig museum, met overal docenten die van alles vertelden over bijvoorbeeld de saguarocactussen. Zo weten we nu dat de vruchten van deze cactus door de native Americans worden geplukt met lange stokken. Zij gebruiken de vruchten voor hun rituelen, maar maken er ook sap en gelei van, alleen voor eigen gebruik. Omdat het zo arbeidsintensief is om de vruchten te plukken, is het niet rendabel om ermee de markt op te gaan. Andere cactusvruchten worden wel gebruikt, voor snoepjes, jam en siroop. We hebben al een cactusmargarita geprobeerd!

We hebben coyotes gezien, stekelvarkens, rivierotters, bevers, vossen, wolven, uilen, kolibries, cactussen, agaves, vlinders, bijen en nog veel meer. We hebben er zo ongeveer de hele dag doorgebracht.

De volgende ochtend zijn we om half 7 opgestaan om op tijd te zijn voor een rondleiding over het vliegtuigkerkhof. Deze keer hadden we geluk en konden we meteen met de eerste bus mee. De rondleiding werd gegeven door een voormalige luchtmachtpiloot die toevallig ook in Soesterberg was gelegerd. Hij was begonnen op de F4 (Phantom), had daarmee in Vietnam gevlogen en op Soesterberg was hij F15-vlieger.

De rondleiding ging vooral langs de vliegtuigen die nog geschikt zijn om weer gebruikt te worden, of de onderdelen ervan. Er staan nu alleen nog vliegtuigen met bouwjaar vanaf de Tweede Wereldoorlog. Ze zijn ermee begonnen in 1946, en toen stonden er onder andere nog Mustangs, B17’s en B29’s. Ze worden allemaal voorzien van een speciale coating en dingen als ramen worden afgeplakt, tegen het verval. Vliegtuigen worden soms verkocht, en soms worden ze gebruikt voor onderdelen, die over de hele wereld worden geleverd. De vliegtuigen die wij te zien kregen stonden allemaal netjes opgesteld in rijen, met naambordjes erbij. Fred had in documentaires gezien dat vliegtuigen kriskras door elkaar lagen, deels gestript, maar dat zagen we niet. Na de rondleiding hebben we zelf een rondje gereden om het terrein heen, en toen zagen we de echte ‘boneyard’ en sloopvliegtuigen liggen. Niks bordjes. Daar waren nog een paar DC3’s en DC4’s en een paar vliegboten.

Vervolgens zijn we naar Tombstone gegaan, een voormalig zilvermijnstadje dat vooral beroemd is geworden door de ‘OK Corral Gunfight’ in 1881. Dit vuurgevecht tussen de gebroeders Earp en Doc Holliday enerzijds en een viertal boeven anderzijds is vaak verfilmd, en Tombstone vaart er wel bij. Veel cowboykitsch, maar wel grappig. Wij hebben ons daar ook aan blootgesteld en hebben een opvoering van het historische gevecht meegemaakt, en ons verdiept in de details van het vuurgevecht. Ook hebben we alle plaatselijke musea bezocht en weten we nu alles van de geschiedenis van Tombstone: over het bestuur, de landbouw, de rechtspraak, de beroemde inwoners van Tombstone, de mijnbouw en nog veel meer. In een saloon kwamen we twee echte cowgirls-op-leeftijd tegen, met lang haar, hoed en cowgirllaarzen. Ze vonden dat wij er heel jong uitzagen voor onze leeftijd (in de schemerige saloon dus), en volgens hen is dat omdat wij zo weinig zon hebben in Nederland! Wie zal het zeggen.

We kregen nog wel een teleurstelling te verwerken: toen Fred vol trots aan de beambte van het toeristenbureau vertelde dat we in Las Vegas de kleinzoon van Wyatt Earp hadden ontmoet, zei deze dat Wyatt Earp helemaal geen kinderen had en dus al helemaal geen kleinkinderen haha. Hij was echter helemaal niet verbaasd: in Tombstone melden zich om de haverklap mensen die beweren familie te zijn van Wyatt Earp. Als hij zoveel nazaten had gehad als alom wordt beweerd had hij geen tijd kunnen vrijmaken om een rondje te gaan schieten in de Corral.

Ook hebben we oud & nieuw gevierd hier. Dat wil zeggen: we hebben er weinig van gemerkt, behalve natuurlijk alle nieuwjaarswensen vanuit Nederland die rond 4 uur ’s middags binnenkwamen! We stonden op een camping middenin Tombstone, en in de saloons was karaoke (daar waren wij niet bij), maar toen het eenmaal 12 uur werd, was het oorverdovend stil op straat! Geen vuurwerk, geen mensen die naar buiten kwamen, niets. De volgende dag vroeg ik aan de bediende in het tankstation hoe dit zat. Zij vertelde dat vuurwerk hier nauwelijks wordt afgestoken, dat hier veel ouderen wonen die middernacht niet in wakkere toestand halen, en bovenal dat de politie in Tombstone heel erg streng is.

Wij hebben dus maar het nieuwe jaar in onze camper ingeluid met een fles Duitse sekt. Wij wensen jullie allemaal een voorspoedig en gezond 2017 toe!