Alle Nederlanders verzamelen in Bisbee!

Van Tombstone zijn we naar Bisbee gereden, net als Tombstone ook een voormalig mijnstadje, maar dan met hippies in plaats van cowboys. Om de een of andere reden is Bisbee een verzamelplek geworden van kunstenaars en antiekhandelaren, en dus zijn in de mooie victoriaanse gebouwen nu kunstgaleries, juweliers, boekhandels, kringloopwinkels en antiekwinkels gevestigd, zo lazen we. Verder zijn er meerdere bierbrouwerijtjes, is er een koffiebrander en zijn er organische cafés. Ontzettend leuk dus! Wij konden nog  net een plek bemachtigen op een camping bovenop een voormalige kopermijn, met uitzicht op de stad en op loopafstand van de mijn en de stad.

We arriveerden met natte sneeuw, en de bij Melinda en Jackson gerepareerde ruitenwisser hield! Met dit weer wilden we niet te lang buiten lopen, dus we besloten eerst een rondleiding door de kopermijn te doen. In het bezoekerscentrum – waar een kerstboom in de vorm van een cactus stond - was een haardvuur en zo konden we even opwarmen voordat we de ook koude mijn in gingen. We gingen met een elektrisch smalspoortreintje de in 1975 gesloten mijn in (niet langer rendabel, maar er is nog genoeg goud, zilver en koper in deze mijn), onder leiding van een gepensioneerde mijnwerker die heel boeiend kon vertellen. Grappig was zijn verhaal over de ontgroening van nieuwe collega’s: als zij zich voor het eerst hadden geïnstalleerd op de wc (in het stikdonker), die gemonteerd was op een spoorwagononderstel, werd de keg (die diende als rem) weggeschopt en rolde de nieuweling met wc en al naar beneden! Alle tunnels en dus ook de rails hebben namelijk een hellingshoek van 2 procent. Dit werd gedaan om de waterafvoer te vereenvoudigen. Op het hulpgeroep van de nieuweling gilden de uiterst hulpvaardige en meelevende collega’s dan dat het wiel van de rem moest worden aangedraaid. Alleen dat wiel was de bediening van de onderlossing van de boldootkar (de ouderen onder jullie kennen dit misschien nog wel). De nieuweling moest dan vervolgens over een afstand van tientallen meters de spoorbaan schoonmaken.

Bisbee hebben we de volgende dag verkend, gelukkig scheen de zon weer, dat maakt het toch een stuk aangenamer. We hebben alle winkels van binnen gezien, veel bijzonder uitziende mensen voorbij zien komen en veel gepraat met winkeleigenaren. Wij vonden dat Bisbee er erg welvarend uitzag, maar we hoorden dat het helemaal niet zo goed gaat met Bisbee: er is onlangs een trainingsbasis voor de grensbewaking gesloten, en dat betekent 6000 banen weg. Terwijl er juist nu vlak ten zuiden van Bisbee veel illegalen de grens oversteken, vooral uit Guatemala. Naast de al grote werkloosheid door de sluiting van de mijnen en de beurscrash is dit een dreun geweest die ze nog niet te boven zijn. De huizenprijzen zijn ook belachelijk laag. Ook is het toerisme afgenomen, omdat de Amerikaanse dollar duur is geworden voor Europeanen en Canadezen.

Terug op de camping zagen we een bijzondere camper binnenrijden: dat bleek een FMC uit 1972, de vierde ooit gebouwd, van de iets meer dan 1000, en inmiddels een collectors item. We hebben de historie van deze campers later opgezocht op internet en verschillende beroemdheden als Clint Eastwood en Jay Leno blijken er een gehad te hebben. De inzittenden begroetten ons in het Nederlands! En zo maakten we kennis met Benny en Anja uit Utrecht, hij net gepromoveerd en zij haar baan opgezegd, die net als wij een halfjaar rondreizen in de VS, alleen zij hebben dus hier een camper gekocht. Met nogal wat gebreken, en veel bezoeken aan garages, maar nu lijken de gebreken grotendeels opgelost. We hebben ervaringen uitgewisseld en onze verbazing gedeeld over sommige aspecten van de VS, zoals de enorme verpakkingen levensmiddelen, en de hoge prijzen in de supermarkten. Net als wij zijn zij ook onder de indruk van de behulpzaamheid van de Amerikanen, als ze weer eens met panne stonden.

De volgende ochtend bleek er nog een Nederlandse op de camping: Irma uit Arnhem, getrouwd met Amerikaan Dave, die samen in Utah wonen en in de winter vaak de zon opzoeken. ’s Avonds zijn we met zijn allen naar de saloon van een hotel in Bisbee gegaan: daar was een optreden van drie muzikanten, die allerlei covers speelden in ‘goud van oud’-genre (afgestemd op de gemiddelde leeftijd van het publiek). Hele gezellige avond gehad en dus grotendeels Nederlands gesproken. Met Benny en Anja hebben we gegevens uitgewisseld, zij reizen ook richting oosten, en we komen hen beslist wel weer tegen.

En tot slot nog een maf incident: we gingen boodschappen doen in Bisbee, eerst naar de Family Dollar Store voor betaalbaar hondenvoer en vervolgens naar de Safeway-supermarkt voor de rest. Toen we uit de Family Dollar Store kwamen, stond een vrouw ons op te wachten bij onze auto. Ze vertelde dat er een oploopje bij de auto was ontstaan van wel 10 mensen, allemaal bekenden van haar (zo groot is Bisbee niet). Ze wilden meer weten over de auto en zijn met zijn allen de Safeway ingelopen, op zoek naar mensen die er Duits of anderszins Europees uitzagen. Maar dus niet gevonden, want wij waren in de Family Dollar Store. De vrouw was de enige die over was gebleven, en was erg blij dat ze haar kennissen kon informeren over alle details! We hebben later aan Irma gevraagd hoe Amerikanen toch steeds kunnen zien dat wij Europeanen zijn (ook als Fred schoenen draagt in plaats van klompen): wij zien niet echt het verschil. Irma dacht dat het de lengte is, en ook andere kleren. Fred is in het begin van de reis al eens aangesproken op zijn gestreepte t-shirt, dat moest haast wel  Europees zijn, maar dat was toch echt van het merk Levi’s en veel Amerikaanser kan het niet!