Een duivelse toren en rook in de auto

En nu zijn we alweer in Wyoming, de staat waar Yellowstone ligt, en de dunstbevolkte staat van de VS. We hebben eerst Devils Tower bezocht, een enorm rotsblok dat vanuit de vlaktes oprijst en dat je al van tientallen kilometers afstand ziet liggen, heel imposant. Geologen zijn het niet eens over de herkomst van de rots, er zijn verschillende theorieën in omloop. En de indianen kennen weer een andere ontstaansgeschiedenis. Voor hen is ook dit een heilige plek. De rots kan ook worden beklommen en dat gebeurde ook toen wij er waren. De rots is al eens beklommen door een jongen van 6 en ook door een man van 82 jaar oud. Wij hebben er alleen omheen gelopen. Van dichtbij zie je pas dat de rots bestaat uit zeshoekige kolommen. En ook hier waren weer schattige prairie dogs. We hebben nu ook gezien wat voor ingenieus gangenstelsel ze onder de grond graven: er is een luisterpost, een schuilplek, een verblijfsruimte en een nestruimte.

We zijn verder gereden naar Buffalo, langs steenkolenmijnen (dagbouw), jaknikkers en ook langs armoedig uitziende nederzettingen van trailers en heel veel troep eromheen. We hebben in Buffalo overnacht en zijn toen de bergen ingegaan. Wij dachten meteen al de Rocky Mountains te zien, maar we moesten eerst het zogeheten Big Horn-gebergte over via een pas van ruim 3 kilometer hoog. Het was één lange steile klim en de auto kreeg het al snel heet als we harder reden dan 20 km per uur. Dat schoot niet op. Auto aan de kant gezet en toen bleek dat de vin wel geluid maakte als je de schakelaar omzet, maar niet draaide. Dat verklaarde een boel. Sowieso hadden we al geconstateerd dat sinds het relais stuk was gegaan - en Fred met de bedrading in de weer was geweest - er steeds meer exotische dingen gebeurden. Als de koelvin aangezet werd deed soms de richtingaanwijzer het niet meer, of ze gingen wel aan maar dan zonder te knipperen. Dan maar met de hand de schakelaar heen en weer halen om te knipperen. De koelvin aanzetten lukte soms ook niet, maar als eerst de kaartleeslampjes aangezet werden deed de vin het wel weer, en vervolgens konden de kaartleeslampen weer uit. Dan werkte de racepomp (een elektrische - extra - waterpomp met hoge opbrengst) niet meer tegelijk met de vin en ging de voorruitverwarming aan op de schakelaar van de kaartleesverlichting. Voor degene die het niet meer kan volgen: heel begrijpelijk. Fred was de enige die wist hoe het zat. Fred heeft nu de vin rechtstreeks aangesloten op de schakelaarbedrading en het relais weggelaten. Dat betekent wel iedere keer met de hand stekkertjes aan elkaar verbinden tijdens het rijden. Deze methode hadden we al eerder beproefd tijdens onze reis terug uit Turkije.

Na een kort oponthoud, wel met mooi uitzicht op het Big Horn-gebergte, zijn we verder gereden. Opeens roken we een brandlucht en zagen we allemaal rook in de auto! De veer die de motorkap op zijn plek moet houden was roodgloeiend: kortsluiting op de motorkap. Waarschijnlijk veroorzaakt door een stekkertje dat al eerder was verbrand en wat gammel in elkaar zat. Leukoplast uit de verbandtrommel eromheen en het was weer opgelost. Even daarna raakte de motor weer aan de kook….vergeten de dop van de radiator vast te draaien toen we er water bij hebben gegoten. Pfff. Zonder verdere ongelukken de pas bereikt, waar al sneeuw lag en waar de hekken om de sneeuw tegen te houden al klaar stonden. Daarna was het één grote afdaling door een prachtige canyon, langs rivieren en bomen in schitterende herfstkleuren.