Verder zonder poes Doortje
10 oktober 2016 - Wall, South Dakota, Verenigde Staten
En dan nu even geen avontuur met goede afloop en ook geen foto’s deze keer. De Badlands werden letterlijk ‘bad’ voor ons, want hier zijn we Doortje kwijtgeraakt. We hadden inmiddels het beleid om haar voor het donker wordt aan te lijnen en ’s nachts binnen te houden. Hier zijn nu eenmaal wilde dieren, zoals coyotes. Doortje is een stuk avontuurlijker dan Theo: gaat verder weg, blijft langer weg en komt niet per se terug als je haar roept. Theo lijkt wat dat betreft meer op een hond. Theo vindt het ook minder erg om aangelijnd te zijn. Het was de hele reis al steeds een afweging of we Doortje wel of niet zouden loslaten: ze was heel ongelukkig aan de lijn. Enfin, toen we Doortje wilden aanlijnen was ze al verdwenen. We dachten dat ze ’s nachts wel weer binnen zou komen. Maar nee dus, en de hele volgende dag ook niet. Overal gezocht, geroepen, honden laten blaffen. Nog een dag en nacht gewacht en gezocht en toen werden we steeds ongeruster. Zeker toen we hoorden dat anderen op de camping coyotes hadden gezien op drie meter afstand. Wij hadden wel coyotes gehoord, maar dat was kilometers ver. We denken dus dat ze is gepakt door een coyote, of meer, want ze jagen altijd samen. Voor het geval ze toch is verdwaald en weer op komt dagen hebben we briefjes opgehangen op de camping met foto en contactgegevens. Ik heb een briefje gemaakt op de laptop en toen moesten we op zoek naar een printer. Daarvoor moesten we naar het dichtstbijzijnde dorp, Wall. Dat viel nog niet mee want een aantal zaken was gesloten: het was Columbus day, een nationale feestdag, in South Dakota Native American day genoemd. Toen raakte Fred aan de praat met een man die in Wall woont: we mochten gebruik maken van zijn printer thuis. Superaardig! Hij heette Richard Hauk, heeft zijn hele levensverhaal met ons gedeeld (twee keer gescheiden, failliet verklaard maar naar eigen zeggen nu weer gelukkig in zijn bungalow met schitterend uitzicht op de Badlands) en met een enorme rvs kluis stampvol wapens!
Enfin, nu moeten we verder zonder Doortje. We zijn ontzettend verdrietig. Behalve verdrietig voel ik me ook enorm schuldig omdat we kennelijk niet voorzichtig genoeg zijn geweest. Fred denkt daar anders over, maar ik moet dat nog een plekje geven.
We zijn nu onderweg naar de Black Hills, verder naar het westen, om onder meer Mount Rushmore te bezoeken en het Custer State Park. Waarover de volgende keer meer.
Sterkte, groetjes wietze en brigit.
Sterkte!!
Groetjes
Hart. groet, Vincent
Sterkte en toch genieten van al het moois.
Hoop verder op nog mooie en leuke verhalen
Een donkere bladzijde in de reeks mooie verhalen van Conny.
Als je ziet welke dieren ze tegen is gekomen vrees ik het ergste.
Heel veel stekte met het verlies van Doortje.
Ik hoop stiekem toch nog op een wonder, dat ze bij mensen in huis is gaan schuilen bijvoorbeeld. Maar nee dat is waarschijnlijk tegen beter weten in.
Groetjes
Ik wens jullie sterkte en hoop stiekem mee.