Het sist, gorgelt, borrelt, bubbelt en stinkt naar zwavel

18 oktober 2016 - Yellowstone National Park, Wyoming, Verenigde Staten

We hebben uiteindelijk zonder problemen Yellowstone bereikt. De weg was weliswaar niet vlak, maar voerde door een schitterend rivierdal en steeg langzaam. Het was wel flink gaan stormen intussen, en omdat onze auto niet bepaald aerodynamisch is beperkte dat onze snelheid nogal. Maar voordat we het wisten waren we bovenop de bergpas: in de sneeuw. Eenmaal in het Yellowstone-park zagen we al gauw waar Yellowstone beroemd om is: de geisers die water en stoom uitstoten, bubbelende modderpoelen en heetwaterbronnen met witte terrassen (deed ons denken aan Pamukkale in Turkije). Yellowstone ligt op een enorme vulkaankrater. Kilometers onder de grond is het nog steeds ontzettend heet, en dat zorgt voor heel veel geothermische activiteit. De verwachting is dat de vulkaan opnieuw uitbarst, maar het is onduidelijk wanneer. Het heeft wel iets griezeligs, al die beweging zo dichtbij het aardoppervlak. Maar het zorgt voor prachtige kleuren: dat komt door de miljarden micro-organismen. Al dat moois is te bezichtigen door de weg door het park met de auto te rijden, en verder zijn er veel zijweggetjes met mooie uitzichten, en overal zijn korte en lange wandelpaden aangelegd. Vaak vlonders, want de grond zelf is heel breekbaar.

Yellowstone is ook beroemd vanwege het wild: wolven, beren, edelherten, elanden, bisons, bevers en nog veel meer. Bisons en edelherten hebben we in grote hoeveelheden gezien. Wolven niet: daar zijn er ook niet veel van. Van beren wel, maar die hebben we nog steeds niet gezien. Beren bereiden zich al voor op de winterslaap: dan worden ze minder actief om hun maag vast te laten wennen aan een lange periode zonder voedsel. Edelherten zien er heel lief uit, maar vooral in deze tijd kunnen ze erg agressief zijn en gaan ze soms met elkaar op de vuist. We hebben ze ook op de camping gezien, vlakbij een caravan. Van de ‘ranger’ op de camping hoorde ik dat edelherten soms tenten uit elkaar scheuren, en later zagen we ook beelden van edelherten die met hun gewei tegen auto’s aan stoten. Schijn bedriegt dus. Dezelfde ranger vertelde dat we banger moeten zijn voor coyotes dan voor beren. Ik vertelde over Doortje, en zij zei dat er dit seizoen al drie katten waren vermist in dit gebied. De coyotes komen ’s nachts op een paar passen van mensen. Dat hebben we gemerkt. De honden slapen nu ook in de camper, en niet zoals normaal gesproken in een tent. Veel te gevaarlijk. En ze doen dat geweldig. Ze slapen op hun eigen deken op de voorstoelen en zelfs Joep snurkt niet. Verder gezien: appelvinken op de camping! Geen wild, maar in Nederland zeldzaam.

Yellowstone is het eerste ‘national park’ van de VS. In die tijd was er nog geen National Park Service die voor het onderhoud van al deze parken zorgt. Daarom is er een legerbasis neergezet: controle was hard nodig, omdat er veel werd gestroopt. Het fort is nog steeds te bezichtigen.

In de enige winkel die nog open was in het park hebben we een warme deken gekocht: ’s nachts vroor het een paar graden, en onze dunne slaapzakken zijn daar niet tegen bestand en we vinden het niet prettig om met de kachel aan te slapen.

Tussen de mooie dingen door moest er nog een probleem met de auto worden opgelost: de auto startte niet meer. Het startrelais gaf geen kik, dus geen spanning. Toen dat de eerste keer gebeurde hadden we toevallig geparkeerd tegen een helling op. De auto in de achteruit gezet, contact aan, van de rem af, terug laten rollen koppeling op en hij liep weer. Daarna gingen we steeds op een heuveltje staan en dan de motor zo aanslaan,  of we zetten de motor niet uit, maar dat was een weinig duurzame oplossing. In de vrieskou en met lichte sneeuw aan de slag: motorkap eraf, stoel aan de kant, de goede draad opzoeken, doormeten…niets te vinden. Ook geen spanning op de stuurdraad van de startmotor toen ik op de startknop drukte en Fred met een lange schroevendraaier en een spanningszoeker dit als laatste controleerde. Toen is Fred in een allerlaatste poging om de oorzaak van het probleem te vinden onder de auto gekropen: bleek er een stekkertje los te zitten…veel werk voor niets verricht.

En dan eindigen we met twee hoogtepunten van Yellowstone: ten eerste de Grand Prismatic Spring, een grote bron met helderblauw water met alle kleuren van de regenboog eromheen. Dat wil zeggen, als het hoogzomer is. De eerste keer dat we gingen kijken was er weinig te zien door een dichte sneeuwbui, de tweede keer was er gelukkig iets meer te zien, maar alle foto’s die ik ervan had gezien herkende ik niet bepaald.

Een ander hoogtepunt is de uitbarsting van de geiser Old Faithful, zo genoemd omdat hij heel regelmatig uitbarst: gemiddeld iedere 90 minuten. In het bezoekerscentrum staat aangekondigd wanneer de volgende uitbarsting wordt verwacht. Wij waren ruim op tijd voor die van 15.16 uur. We stelden ons tussen veel andere toeschouwers buiten op om de uitbarsting af te wachten, dat had wel iets speciaals. Naarmate we 15.16 uur naderden kwam er steeds meer stoom uit de geiser, en even een stoot water, en toen ging er gejuich op in de menigte. Uiteindelijk was Old Faithful twee minuten ‘te laat’. De geiser spoot zo’n 20-30 meter hoog, heel indrukwekkend. En binnen een minuut was het ook weer voorbij.

Op weg naar Old Faithful ging het al steeds harder sneeuwen. Geen lolletje met alleen maar een ruitenwisser aan de bijrijderskant. Op de terugweg, en dat was nog geen anderhalf uur later, was de lucht helder en de wegen die op de heenweg op het laatst zeker 10 centimeter sneeuw hadden, brandschoon. Wel zagen we een politieauto bij een van de weg geraakte auto met de chauffeur achter het stuur staan. Een boom had voorkomen dat ze de rivier was ingegleden.

We hadden ook nog de Grand Tetons willen bezoeken, prachtige bergen, maar intussen was het weer steeds harder gaan sneeuwen en werden er steeds meer wegen afgesloten, waaronder de weg die van Yellowstone naar de Grand Tetons leidt. Dus plan bijgesteld en eerst naar een maanlandschap!

Foto’s

4 Reacties

  1. Martin Oosterhuis:
    22 oktober 2016
    Als je al die foto's ziet en de verhalen erbij is Nederland maar een gewoon simpel landje wat de appelvink betreft ,het is geen bedreigde vogel zijn er genoeg hier alleen ze zijn erg schuw daarom zie je ze weinig .
    Het is hier nog redelijk weer sneeuw is nog ver weg gelukkig .
    Hoop dat de auto lekker blijft rollen met een beetje hulp van Fred Gr voor jullie en het vee
  2. Piet en marja:
    22 oktober 2016
    Hoe simpel dit kleine land is echt belangrijk ,een heel mooi verhaal weer Conny of Fred heeft het even gemaakt ? Echt geweldig om het even te lezen keer op keer .Fijn weekend gewenst en de groeten van de Vlietbuurt.
  3. Minjon:
    24 oktober 2016
    Wat een bijzonder landschap en mooie verhalen weer! Ik hoop dat jullie voldoende hebben aan jullie nieuwe dekentje met al die sneeuw en kou....
  4. Marco en Hetty:
    24 oktober 2016
    Wat een mooie foto's en prachtig verhaal! Wij zijn er geweest in hoog zomer. Dus leuk om de foto's nu met sneeuw te zien. Gelukkig start de camper weer.
    Wij hebben idd het meer in de zomer in kleur gezien. Dat is misschien minder mooi in de winter. Maar de overige plekken zijn juist nog magischer met de sneeuw!