The End ... en nog een keer naar het ziekenhuis

En zo brachten we op mijn verjaardag (dank voor alle felicitaties!) de camper naar de haven. Dat verliep allemaal vlotjes. Bij het vrachtkantoor in Baltimore ontmoetten we ook een aantal Europeanen voor wie de reis nog moet beginnen en die hun camper  kwamen ophalen: een Frans gezin (nou ja Frans, uit de Elzas) dat een jaar lang door Zuid-Amerika gaat trekken, met een dochter van een jaar of 12 die via Internet onderwijs volgt, dat mag gewoon in Frankrijk. En twee Duitsers die ieder een half jaar of langer door de VS en Mexico wilden reizen. Wel vervelend voor hen was dat het schip met hun campers meer dan een week vertraging had: door storm mocht het de haven van Halifax niet binnenvaren, de eerste stop. Ze hebben dus ruim een week in hotels moeten overnachten en hebben een auto moeten huren.

In Baltimore zijn we crab cakes gaan eten bij een restaurantje dat daar beroemd om is, tip van vriendin Suzan. Daarvoor moesten we wel, inmiddels met huurauto, heel Baltimore door, en kwamen we ook door wijken die ons erg aan de serie The Wire deden denken, met corner boys. Het restaurantje lag in een welvarende woonwijk, en de crab cakes waren verrukkelijk!

De laatste nacht hebben we doorgebracht in een houten cabin op een camping, net als aan het begin van de reis. De volgende dag de hondenkennels opgehaald bij KLM Cargo op de luchthaven van Washington, waar ze opgeslagen waren, en inchecken met alle huisdieren. Ze gingen allemaal vrijwillig in hun kennel, dus kennelijk hebben ze geen trauma opgelopen tijdens de heenreis. Toen ze er weer even uit moesten om de kennels door de Security te laten controleren (op drugs onder de hondendeken of zo), wilde hond Fiep er zelfs niet meer uit! Die was net lekker gaan liggen. Na het inchecken hebben we de dieren meegenomen naar buiten, naar de ‘pet relief area’, waar ze nog even konden plassen. Zestien vierkante meter kunstgras met een hek eromheen, en in het midden een nepaansluiting voor brandslangen: daar kunnen reutjes tegenaan plassen! Terwijl daarachter een stukje bos ligt en een echt grasveld, dus de noodzaak van deze ‘relief area’ ontging ons. Beesten weer in de kennels en afgeleverd bij de bagageafhandeling. Gelukkig zagen we bij de gate, net als op de heenweg, dat ze inderdaad in hetzelfde vliegtuig werden ingeladen als wij. Je zal het meemaken dat de huisdieren per ongeluk op een andere vlucht terechtkomen.

We zijn op tijd geland op Schiphol, net voor de storm aan begon te wakkeren. Broer en schoonzus hebben ons naar huis gebracht. We moesten wel even wennen aan de regen en de kou! En nu zijn we weer thuis. Dankzij Kees & Elly en Ton & Agnes was het huis superschoon, stonden er bloemen op tafel, was het lekker warm in huis, was de koelkast gevuld, was er al voor ons gekookt, hebben de (meeste) planten het overleefd, zijn de vlooien daarentegen gelukkig dood, en was het lekker warm in huis. Geweldig, zulke buren! Verder welkomstkaarten van Wim & Aja en David & Ellen, en een grote bos bloemen van Hellen & Ruud, overweldigend allemaal.

Op de valreep voor deze blog ontvingen we van Marian, de professioneel fotografe die we samen met haar man Gary hadden ontmoet, prachtige foto’s van ons. Thanks Marian!

Na een week zonder problemen dacht Fred gisteravond wel weer een glas whisky te kunnen drinken. Helaas ging het meteen mis: weer een hevige bloedneus. Naar de huisarts geweest, die ons heeft doorverwezen naar de KNO-arts. Oorzaak bleek een geknapte slagader te zijn, dat kan zomaar gebeuren zonder duidelijke oorzaak. Gewoon pech gehad. Het ding is dichtgebrand met een soort soldeerbout, en we hoorden echt ‘pats’. Nabehandelen met zalf en zoutoplossing en dan is het klaar als het goed is. Eind goed al goed.

En nu zit onze reis erop. Het was van begin tot eind een enerverende reis, waar we met heel veel plezier op terugkijken. Mensen vroegen ons wat we de mooiste plek hebben gevonden, maar voor ons waren de mensen die we hebben ontmoet het belangrijkste. De hartelijkheid en behulpzaamheid waren hartverwarmend.

En dit is ook de laatste aflevering van deze blog. Ik had geen ervaring met het schrijven van een blog (trouwens ook niet met het volgen van andermans blog), maar ik vond het ontzettend leuk om te doen, in de wetenschap dat er veel geïnteresseerde lezers waren. Het was heel bijzonder om lief en leed te delen op deze manier, en dit deed mij des te meer beseffen hoe belangrijk de mensen om ons heen zijn. Dank voor al jullie reacties en vanaf nu zetten we het contact op een andere manier voort. (NB Onze vaste telefoon doet het nog niet en ik kan niet bij mijn werkmail, maar alle andere communicatiemiddelen werken wel.) Tot gauw!!!